OsmanliTurkcesiSozlugu

ehil (A.) [ ﻞها ] 1.maharet sahibi. 2.evcil. 3.bir yerde ikamet eden. 4.bir yere
mensup.
ehl (A.) [ ﻞها ] 1.maharet sahibi. 2.evcil. 3.bir yerde ikamet eden. 4.bir yere
veya görüşe mensup.
ehl -i din [ ﻦید ﻞها ] bir dine inananlar.
ehl -i hâl [ لﺎﺣ ﻞها ] halden anlayan
ehl -i hubre [ ﻩﺮﺒﺧ ﻞها ] bilirkişi.
ehl -i îman [ نﺎﻤیا ﻞها ] iman edenler, inananlar.
ehl -i salib [ ﺐﻴﻠﺹ ﻞها ] haçlılar.
ehl -i vukûf [ فﻮﻗو ﻞه ا ] bilirkişi.
ehliyyet (A.) [ ﺖﻴﻠها ] 1.beceri sahipliği, yeterlilik, yetki. 3.yeterlilik belgesi.
ehrâm (A.) [ ماﺮها ] piramit.
ehrimen (F.) [ ﻦﻡﺮها ] kötülük tanrısı, şeytan.
ehsâs (A.) [ سﺎﺴﺣا ] duygular, hisler.
ehven (A.) [ نﻮها ] 1.çok ucuz. 2.çok kolay.
ehzâb (A.) [ باﺰﺣا ] 1.hizipler. 2.partiler. 3.gruplar.
eimme (A.) [ ﻪﻤﺋا ] imamlar, önderler.
eizze (A.) [ ﻩﺰﻋا ] 1.azizler, ermişler. 2.saygın kişiler.
ejder (F.) [ ردژا ] 1.büyük yılan. 2.ejderha.
ejderhâ (F.) [ ﺎهردژا ] 1.büyük yılan. 2.ejderha.
ekâbir (A.) [ ﺮﺑﺎﮐا ] büyükler, ileri gelenler.
ekâlîm (A.) [ ﻢﻴﻝﺎﻗا ] 1.ülkeler. 2.büyük toprak parçaları.
ekall (A.) [ ﻞﻗا ] en az.
ekalliyet (A.) [ ﺖﻴﻠﻗا ] azınlık.
111