OsmanliTurkcesiSozlugu

âferînende (F.) [ﻩﺪﻨﻨیﺮﻓﺁ] yaratıcı.
âferîniş (F.) [ﺶﻨیﺮﻓﺁ] yaratılış.
âfet (A.) [ﺖﻓﺁ] 1.afet, bela, felaket. 2.güzel sevgili.
âfet -i cân [ نﺎﺝ ﺖﻓﺁ] 1.can belası. 2.güzel.
âfet -i devrân [ نارود ﺖﻓﺁ] 1.güzel, dilber.
âfetengîz (A.-F.) [ﺰﻴﮕﻥا ﺖﻓﺁ] afet getiren.
âfetresân (A.-F.) [نﺎﺱر ﺖﻓﺁ] bela getiren.
âfetzede (A.-F.) [ﻩدز ﺖﻓﺁ] belaya uğramış, afet görmüş.
afîf (A.) [ﻒﻴﻔﻋ] iffetli.
âfil (A.) [ﻞﻓﺁ] 1.batan. 2.görünmez olan.
âfitâb (F.) [ بﺎﺘﻓﺁ] güneş.
âfitâbcemâl (F.-A.) [ لﺎﻤﺝ بﺎﺘﻓﺁ] güzel yüzlü, parlak yüzlü, yüzü güneş gibi
parlayan, sevgili, maşuk.
âfiyet (A.) [ﺖﻴﻓﺎﻋ] esenlik.
âfiyet bulmak sağlığına kavuşmak.
afiyetbahş [ ﺶﺨﺑ ﺖﻴﻓﺁ] afiyet verici.
afrika (A.) [ﺎﻘیﺮﻓا] Afrika kıtası.
afsun (F.) [نﻮﺴﻓا] büyü, efsun.
âftâb (F.) [بﺎﺘﻓﺁ] güneş.
âftâbe (F.) [ﻪﺑﺎﺘﻓﺁ] ıbrık, su kabı.
âftâbgîr (F.) [ﺮﻴﮕﺑﺎﺘﻓﺁ] güneş alan, güneş gören.
âftâbî (F.) [ﯽﺑﺎﺘﻓﺁ] güneşlik.
âftâbrû (F.) [ور بﺎﺘﻓﺁ] parlak yüzlü.
10