atatürk'ün sosyal ve kültürel politikaları - Atatürk Araştırma Merkezi

ATATÜRK’ÜN SOSYAL VE KÜLTÜREL POLİTİKALARI 85
görgüsüzlüğün hâkim olduğu tespit edilen ana sorunlardır. Peki böyle
bir durumda ne yapılmalıdır? Öncelikle bu sorunlar çerçevesinde
yedi ana başlık ortaya çıkmaktadır. 1. Köy ve devlet, 2. Köy kurumu,
3.Ziraat, 4. Toprak, 5. Sanayi, 6. Mektep, 7. Terbiye. Fakat
tüm bu meselelerin halledilmesi, bu başlıklar üzerinde durulabilmesi
ve herşeyden önce de köycülük fikrinin geliştirilebilmesi için
ilk etapta bu uğurda çalışacak kişilerin yetiştirilmesi gerekmektedir.
Zaten Köymen’in köycülük programının ilk maddesini de köycülük
fikri üzerinde çalışacak kişilerin yetiştirilmesi teşkil etmiştir. Bu
durumda önce diğer ülkelerde yapılan köycülük çalışmaları iyice
incelenmeli, toprak-veraset işleri araştırılmalı, köy ruhu, toplumu,
iktisadı üzerine araştırmalar yapılmalı, köycülüğün esasları üzerinde
durulmalıdır. En önemlisi de bütün bu çalışmaların öncülüğünü
kesinlikle Türkiye yapmalıdır. İşte bu noktada iyi eğitim almış ve
bu çalışmaları yürütebilecek uzmanlara ihtiyaç duyulmaktadır. Yalnız
uzman derken, “herşeyden birer parça değil, işi bilen adamların
rehberliğiyle seçilmiş kendi için lâzım olan şeylerden bu maksad için
kurulmuş bir mektebte, bu maksat için hazırlanmış bir programla
kendine lâzım olan kısımları öğrenmiş olan ‘köycü’ler, köy rehber
ve muallimleri” 155 kastedilmektedir. Yani ilk önce, bu amaca yönelik
bir okul açılması ve sonrada işi bilen adamların rehberliğinde, bu iş
için hazırlanmış bir programla köy rehberlerinin ve köy öğretmenlerinin
yetiştirilmesi gereği üzerinde ısrarla durulmuştur. Köymen’in
bu önerisinin, Köy Enstitüleri’nin habercisi olduğunu söyleyebiliriz.
Halk eğitiminde olduğu gibi köycülük hareketinin temelinde
de aslında eğitim yatmaktadır. Köycülük hareketinin gelişmesi ve
yaygınlaştırılması için, bu işi bilen kimselerin yetiştirilmesi gerekmektedir.
Zaten yazara göre, köy rehberi ve öğretmeni yetiştirmek
çok kutsal bir vazifedir. Köymen bu çabayı âdeta bir misyonerlik
olarak algılamakta ve şu şekilde izah etmektedir: “...köycülük hareketine
hazırlık olarak yapmamız lâzım olan en mühim iş de ‘köycülük
misyonerliği’dir. Bu mukaddes işe bir Jesuit papazı vukuf ve
inanı ile nüfuz etmek ve inanmak ve bir protestan misyoneri israr ve
işleyiciliği ile Türk inkılâbının bu en kutlu ‘halkçılık’ prensibini et-
155 Nusret Köymen, Köycülük Programına Giriş, Tarık Edip Kütüphanesi, Ankara
1935, s. 45.