atatürk'ün sosyal ve kültürel politikaları - Atatürk Araştırma Merkezi

ATATÜRK’ÜN SOSYAL VE KÜLTÜREL POLİTİKALARI 509
Yıl Dönümü münasebetiyle, inkılâpların daha geniş kitlelere ulaştırılması
için çekilen filmlerin Sovyet sinemacılara bırakılmasıdır. Bu
durum sadece Türk sinemasının yapısıyla ilgili bir meseledir. Çünkü
sinema, teknoloji, deneyimli bir kadro ve para gerektiren bir sektördür.
O yıllarda Türk sinemasının sanat, teknik, kadro ve ekonomik
olarak gereken güce sahip olmayışı, böyle bir alternatif üzerinde durulmasını
gerektirmiş olmalıdır.
Sonuç itibarıyla sinema, Ankara’nın gözünde etkili bir iletişim
sanatı, halk terbiyesinde kullanılacak bir eğitim ve eğlence vasıtası
olarak yerini almış ve Cumhuriyetin ilk günlerinden itibaren de
gelişimine böyle devam etmiştir. Bu süreçte Atatürk sinemaya olan
ilgisini zaman zaman dile getirmiş ve bunu çeşitli şekillerde de
göstermeye çalışmıştır. Ancak yine de sinema, diğer güzel sanatlar
arasında kendisini geri kalmaktan kurtaramamıştır. Bu durum sinemanın
inkılâplara katkıda bulunmak onurundan mahrum bırakıldığı
şeklinde yorumlara neden olsa da, bugün toplumsal gücü biraz daha
iyi anlaşılan sinemanın, teknik ve kadro açısından daha iyi yerlere
geldiğini söylemek mümkündür.
III. RESİM VE HEYKEL
A. Resim
1. Cumhuriyet Öncesi Resim Sanatına Genel Bir Bakış
Türkiye’de resim sanatı XIX. yüzyıl ortalarından itibaren Batılılaşma
eğilimi çerçevesinde gelişme imkânı bulmuştur. Özellikle
Tanzimat ve sonrasında Almanya, İngiltere, Fransa ve İtalya’da etkinliklerin
artması, resim eğitimi veren kurumların açılması resme
olan ilgiyi artırmış ve sanat topluma aşılanmaya çalışılmıştır. Bu
süreçte ülkede batı anlayışına uygun resim sanatı, her zaman olduğu
gibi, Osmanlı sarayı ve çevresinde gelişen sanatsal etkinlikler
ve açılan kurumlar sayesinde biçimlenmiştir. Ancak yine de bu ilgi,
İstanbul’da dahi belli bir çevreyle sınırlı kalmaktan kurtulamamıştır.
Şüphesiz Türk kültüründe olmayan ve üretilmeyen resimin, toplu-