Kerbela - Cilt - Cumhuriyet Üniversitesi

76
• Gencal Şenyayla
özellikle de Hz. Peygamber’in torunu olması yönüyle de bu akrabalığı
kendi adına bir avantaja dönüştürmeye çalışmıştır. Hz. Hüseyin,
Kerbelâ sürecinde de tartışmasız bir şekilde bu durumunu kendi
haklılığı adına bir söylem olarak kullanmıştır.
Hz. Hüseyin, kendisinin Hz. Peygamber’e akraba olması
gerçeğini toplumu idare etme adına bir hak olarak algılayıp bunu
güçlü bir argüman olarak kullanırken bu hakkı nereden aldığına dair
bir delil zikretmemiştir. Kendisi bu hakkı herhangi bir ayetten mi, bir
hadisten mi, yoksa gelenekten mi alıyordu acaba? Bu konuda Hz.
Hüseyin’in kendisinin dinî anlamda bir delil zikretmemesine bakılırsa
Hz. Hüseyin’in muhtemelen bu hakkı gelenekten aldığı düşünülebilir.
Aynı haklılığı kendisinde gören Müslim b. Akil, Kûfe’den Hz.
Hüseyin’e mektup göndermiş ve ona şöyle yazmıştır: “Şüphesiz konak
yeri tutmak için gönderilen kişi kendi adamlarına yalan söylemez”. 78
Müslim bu mektubunda kendisine güvenilen bir akraba olarak kendine
güvenenlere ihanet etmeyeceğini belirtmiş ve mücadelenin akrabalık
yönüne vurgu yapmıştır.
Aynı Müslim, Kûfe’de yalnız başına kaldığı zaman kenar
mahallede yaşlı bir kadının evine sığınmış ve kısa bir süre sonra da
yeri tespit edilmiştir. Saklandığı yerin etrafını kuşatan askerler onu
yakalamaya çalışırken Müslim onlara karşı koymuş ve küçük çaplı
çarpışmalar meydana gelmiştir. Bu çarpışmalar esnasında Muhammed
b. Eş’as ona şöyle seslenmiştir: “ Ey Delikanlı! Sana eman veriyorum,
çarpışarak kendinî boş yere öldürtme. Ümeyyeoğulları senin
amcalarındır. Seni ne döverler, ne de öldürürler”. 79
Hz. Hüseyin, Kerbelâ’da çarpışma öncesi Kûfe ordusuna hitap
ederken, Kûfe ordusundan Kays b. Eş’as kendisine şu tavsiyede
bulunmuştur: “Sen amcanın oğlunun hükmüne boyun eğsen olmaz
mı? Onlar sana kesinlikle iyilik gösterecekler, onlardan sana asla
hoşuna gitmeyen bir şey dokunmayacaktır”. 80
Aktardığımız iki olayda da Hz. Hüseyin ve Müslim’e Emevîlerle
akraba oldukları söylenmekte, iktidar ailesi olan akrabalarının
hükmüne boyun eğmeleri, bunu yaptıkları takdirde affedilebilecekleri
hatırlatılmaktadır. Bu hatırlatmayı yapan taraflar bütün iyi niyetleriyle
birlikte iktidar ve muhalefet olarak iki tarafın da akraba olduğu,
akrabadan akrabaya zarar gelmeyeceği inancını bir argüman olarak
78 Dîneverî, s. 213; Belâzürî, III, 378; Taberî, V, 355.
79 Taberî, V, 374.
80 Taberî, V, 417.