Kerbela - Cilt - Cumhuriyet Üniversitesi

58
• Gencal Şenyayla
emanların hayırlısının Allah’ın emanı olduğunu, Allah’a ve kıyamete
inanan kişiyi kimsenin korkutamayacağını, eğer Allah’ın kitabına göre
kendisine karşı akrabalık haklarını gözetip iyilik etme niyetinde ise
dünyada ve ahirette hayırla mükâfatlanmasını dilediğini belirtmiştir. 22
Yine Hz. Hüseyin, Rumme vadisine ulaştığında oradan
Kûfelilere bir mektup göndermiş ve o mektuba şu ifadelerle
başlamıştır: “Hüseyin b. Ali’den Kûfe’deki mü’min ve Müslüman
kardeşlerine”. 23 Hz. Hüseyin henüz Medine’den Mekke’ye ayrılmadan
önce kardeşi Muhammed b. Hanefiyye’ye idareye başkaldırmasının
sebeplerini açıklarken de şunları söylemiştir: “Ben şımarıklığımdan,
bozguncu ve zalim olarak ortaya çıkmış değilim. Ben, dedem
Muhammed’in ümmetinin felahını ve iyiliğini talep maksadıyla ortaya
atılmış bulunmaktayım. İyiliği emretmek ve kötülükten nehyetmek,
dedem ve babamın yolundan yürümek istiyorum”. 24
Hz. Hüseyin hem Mekke valisine yazdığı cevabi mektupta hem
Kûfelilere hitaben kaleme aldığı mektubun başlangıç satırlarında hem
de kardeşi İbn Hanefiyye’ye yaptığı açıklamada kullandığı
argümanların hepsinin dinî nitelikte olduğunu görüyoruz. Zira Hz.
Hüseyin, Mekke valisinin eman vaadini, vaadlerin en hayırlısının
Allah’ın vaadi olduğunu söyleyerek kabul etmemiş, Kûfeli
taraftarlarına hitap ederken, mümin ve Müslüman kardeşlerime, diye
hitap etmiş, en bariz ve en açık olarak da kardeşi İbn Hanefiyye’ye
yaptığı açıklamalarda Muhammed ümmetinin felahı için uğraştığını
belirtmiştir. Bütün bunlardan sonra Hz. Hüseyin’in Kerbelâ sürecinin
bütün safhalarında davasını dinî argümanlarla temellendirme gayreti
içerisinde olduğunu söyleyebiliriz.
Ayrıca iktidara muhalif diğer hareketlerden farklı olarak Hz.
Hüseyin’in mektup ve söylemlerinde sıklıkla kullandığı bir diğer
argüman ise kendisinin Hz. Peygambere olan yakınlığıdır. Hz.
Peygamber’in Ehli Beytinden olan Hz. Hüseyin, bu yakınlığını
iktidara sahip olmada bir hak sahipliği şeklinde telakki etmiş ve
sürekli olarak bunu Emevî iktidarı ve taraftarlarına karşı
kullanmıştır. 25 Ehlibeytin fertleri olarak benzer şekilde bu yakınlığı bir
hak olarak Hz. Ali ve Hz. Hasan’ın Muaviye ile mücadelelerinde
zaman zaman kullandıklarını da burada hatırlamak gerekir.
22 Taberî, V, 388-389.
23 Taberî, V, 395; Dîneverî, s. 226.
24 İbnü’l-A’sem, III, 23.
25 Sarıçam, s. 312; Varol, s. 146.