Kerbela - Cilt - Cumhuriyet Üniversitesi

268
• Mehmet Azimli
Tefrika çıkarmağa çalışmaktan onu alıkoy!” İbn Abbas, Yezît'in yazısına verdiği
cevapta, Hz. Hüseyin'e nasihat etmekten geri durmayacağını, bununla beraber,
Kûfe'ye gitmekten vazgeçeceğini de, sanmadığını bildirdi. Ayrıca İbn Ziyat’a
yazdığı mektupta “saldırmadıkça savaş yapılmamasını” tembihlemesi dikkat
çekicidir.
Yezit’in Hz. Hüseyin’in öldürülmesi konusunda böyle bir emri olmamıştır.
Ancak o bu sonucu hesaplayamamıştır. Nitekim Hz. Hüseyin’in başını görünce
gözleri yaşarmış ve: “Allah, Hüseyin’e rahmet etsin. Vallahi, ey Hüseyin! Eğer,
seninle, ben buluşsa ve görüşseydim, seni öldürmezdim! Benden ne isteseydi,
onun arzusunu yerine getirir, ölümü, ondan uzaklaştırmak için, bütün gücümü
harcar, hatta gerekirse; bu yolda bazı çocuklarımı feda etmeyi bile, göze alırdım.
Ne çâre ki Allah, gördüğün şeyi takdir etmiştir. İbn Ziyad, onun üzerine yürüyüp
onu öldürmekte acele etti. Allah onu kahretsin!” demiş, karısına Hüseyin için
ağıt yakmasını emretmiştir.
Yezîd Hz. Hüseyin’in ailesine iyi davrandı. Alınan mallarını geri verdi. Ali
b. Hüseyin'i yanına çağırmadıkça, bir şey yemez, içmezdi. Ali b. Hüseyin'e:
“Yanımızda kalmak, oturmak istersen, akrabalık hakkını gözetir, seni ağırlarız.
Memleketine gitmek istersen, seni, memleketine gönderirim?” demişti. Bunun
için, Sükeyne: “Yezîd b. Muaviye'den daha hayırlı bir kâfir görmedim!” derdi.
Yezid’in yaşantısı bozuk olabilir. Ancak o konu ile bu konunun birleştirilmesi
uygun değildir. Ona yapılan bir suçlama da valiyi görevden almamasıdır. Ancak
empati yapmak gerekirse o karışık ortamda alamazdı. Bu durumda Kûfe
tamamen elden çıkar ve binlerce insanın kanının dökülmesine neden olabilirdi.