Kerbela - Cilt - Cumhuriyet Üniversitesi

Çeşitli Yönleriyle Kerbela • 263
Abdullah b. Ömer
Abdullah b. Ömer, Hz. Hüseyin'in Irak'a doğru gittiğini haber alınca,
onunla buluştu. Ona “Sakın, onların yanına gitme!“ dedi. Ayrıca İbn Zübeyr ile
Hz. Hüseyin’e “Allah’tan korkun Müslüman cemaatine tefrika çıkarmayın” dedi.
Hz. Hüseyin'in geri dönmeğe yanaşmadığını görünce, boynuna sarılıp onunla
kucaklaştı ve vedalaştı. “Biz Hüseyin’e engel olamadık. O bize galebe çaldı”
dedi.
Abdullah b. Muti
Abdullah: “Allah aşkına sakın Kûfe’ye gideyim deme! Vallahi, oraya
gidecek olursan, muhakkak öldürülürsün! Baban, orada öldürüldü. Kardeşin
Hasan, orada yalnız bırakıldı, aldatıldı ve yaralandı. Sen, Mekke Hareminden
ayrılma. Hicaz halkı, sana, hiç kimseyi denk tutmaz. Sen, sana bağlı olanları her
taraftan oraya çağır. Gelip yanında toplanırlar. Vallahi, Ümeyye oğulları, seni
önlerinde bulurlarsa, muhakkak, öldürürler. Sen, öldürülecek olursan, senden
sonra, onlar, hiç bir zaman, hiç bir kimseden korkmazlar. Gel, yapma! Sen, ne
Kûfe'ye git, ne de, Ümeyye oğullarının önlerine çık!” dedi. Hz. Hüseyin ise
cebriyeci bir tavırla: “Allah, dilediği şeyi takdir ve hükm eder!” dedi”
Ömer b. Abdurrahman
Ömer b. Abdurrahman b. Haris b. Hişam el-Mahzûmî der ki: “Iraklılardan,
Hüseyin'e mektuplar geldiği, Hüseyin'in Irak'a gitmeğe hazırlandığı sırada,
Mekke'de yanına vardım ve şöyle dedim: “Ey Amucamın oğlu! Ben, sana bir
hacet için geldim. Eğer, öğüdümü tutmayı uygun görürsen, sana bir öğüt vermek
istiyorum. Uygun görmezsen, sana söylemek istediğim şeyden vazgeçeceğim.”
dedim. “Söyle! Vallahi, ben, senin, ne kötü bir şey düşünebileceğini, ne de çirkin
bir iş işlemeyi arzu edebileceğini sanmam!” dedi. Ona: “Ey Amucamın oğlu!
Seninle aramızda bir süt emişme akrabalığı var. Bilmem ki, ben, sana nasıl öğüt
vereyim? dedim. Bana: “Sen, herhangi bir suçla suçlanmamış kimselerdensin. Ne
söyleyeceksen, söyle!” dedi. “Sen, Irak'a gitmek istiyormuşsun. Ben, sana karşı
çok şefkatlıyımdır. Senin Baban; İslâmiyete girenlerin ilki, İslâmiyet uyarınca
hareket edenlerin en iyisi, tutuş ve yakalayış bakımından da, Müslümanların en
zorlusu idi. Halk, ondan dünyalık umdu. Onun sözlerini dinledi ve başına
toplandı. O da kalkıp Muaviye'nin üzerine yürüdü. Şamlılardan başka herkes,
babanın başına toplanmıştı. Muaviye ise, Şamlılar katında nüfuzlu ve itibarlı idi.
Bunun üzerine, halk, dünyaya tama ederek ve ona saplanarak babanı bıraktılar.