Kerbela - Cilt - Cumhuriyet Üniversitesi

Çeşitli Yönleriyle Kerbela • 255
durumda Yezid’le bulunan sahabilerin de bu şekilde içtihat ettikleri ortaya
çıkıyor... O halde onlar, ne Yezid’le birlikte Hz. Hüseyin’e karşı savaşmayı
câiz gördüler, ne de Hz. Hüseyin’le birlikte Yezid’e karşı çarpışmayı
revâ/uygun buldular.” biçimindeki te’lîfçi yaklaşımı, Sayın Rahimpur’e göre
birer tahrif örneği olarak tarihe geçmiştir.
Sayın yazarın Ehl-i Sünnet’e mensup âlimler, hadisçiler ve tarihçilerle
ilgili birtakım ön kabullerini ve tartışmaya açık yorumlarını bir tarafa
bırakacak olursak, kendisinin nakletmiş olduğu birtakım rivayetlerde kaynak
göstermediği ve bunların sıhhatini mukayeseli olarak sorgulamadığı da göze
çarpmaktadır. Mesela Muaviye’nin vasiyetinde oğlu Yezid’e: “Eğer
Hüseyin’i öldürürsen, sana ve hilafetine dair pek çok hatıra kalacaktır.”
dediğini aktarmaktadır. Oysa bu vasiyetten bahseden Taberî, söz konusu
konuşmayı şu şekilde nakletmektedir: “...Kureyş’ten şu üç kişiden başka
kimseden korkmuyorum: Hüseyin b. Ali, Abdullah b. Ömer, Abdullah İbn
Zübeyr... Hüseyin b. Ali çabuk etki altında kalan birisidir. Babasının
katledildiği ve kardeşinin bırakıp çekildiği şey hususunda Allah’ın seni ona
yeterli kılmasını diliyorum. Zira Irak halkının onu isyan ettirmeden
bırakacağını sanmıyorum. Onu ele geçirecek olursan, onu kendi haline bırak.
Eğer ben ona sahip (gâlip) olsaydım, onu affederdim. Çünkü onun
Muhammed (sas)’e büyük bir yakınlığı ve akrabalığı vardır.” 4
Bu bağlamda sayın yazarın, Emevîlerin doğru/sahih İslam’ı ortadan
kaldırmak için gayret sarf ettikleri, Ehl-i Sünnet âlimlerinin de onlara yoğun
destek verdikleri ve bir karşı propaganda merkezi gibi çalışıp hadisler
uydurarak Emevî yönetimini takviye ettikleri gibi görüşlerini, siyasî ve
toplumsal gerçekliği dışlayan, mezhepsel bir tutum olarak görmekteyiz. Ehl-i
Sünnet ve Şia arasında sahih haber/hadis kriterlerinin birbiriyle uyuşmadığı
bilinen bir gerçektir. Ancak Sayın Rahimpur, kendisi açısından akidevî bir
değeri bulunan, bununla birlikte bir yönüyle de tarihî olan Kerbela hadisesine
dair sadece bir tek yorumu kabul etmekte ve Taberî, Dineverî, Ebu’l-Ferec,
İbn Asakir ve İbnü’l-Esir gibi tarihçilerin verdikleri bilgileri mezhepleri
yönüyle şüpheli görmektedir. Yine başta Kâşifî’ye ait Ravzatü’ş-Şühedâ
olmak üzere Şiî müelliflerce kaleme alınan muhtelif maktelleri de
efsanevî/menkıbevî unsurları öne çıkarmaları ve ilgiyi arttırmak ve insanları
teşvik etmek niyetiyle zayıf hadislere/haberlere yer vermeleri bakımından
sakıncalı bulmaktadır. Oysa bu metinleri hadisenin cereyanına dair sahih bir
bilgi kaynağı olarak değil de halk dindarlığını anlamak açısından kullanmak
4 et-Taberî, Tarihü’l-Ümem ve’l-Mülûk, thk. Muhammed Ebu’l-Fazl İbrahim, c. V, Beyrut,
trhs., s. 322. Ayrıca bkz. İbnü’l-Esîr, el-Kâmil fi’t-Tarih, c. IV, Beyrut, trhs., s. 6.