Kerbela - Cilt - Cumhuriyet Üniversitesi

254
• Müzakere
itham etmiş; meddah ve ravzahanları ise, halkın Aşure’nin hakikatine vâkıf
olmasının önüne kalın perdeler çekmekle suçlamıştır. Oldukça ilgi çekici
olan bu bahislerin ardından Sayın Rahimpur, tebliğinin ikinci faslını
Aşure’de bulunan şahıslarla ilgili tahriflere, üçüncü faslını Aşure’den önceki
ve Aşure esnasındaki hadiselerle ilgili tahriflere ve dördüncü faslını da
Aşure’den sonraki hadiselerle ilgili tahriflere tahsis etmiştir.
Sayın Rahimpur’un Aşure meselesini akideye müteallik imanî bir
mesele olarak gördüğü açıktır. Bu tavrı kendisini apolojik, savunmacı bir
üslup benimsemeye itmiş; zamanla bu meseleye dair dile getirilen farklı
görüşler ve yorumlar, kendisi tarafından İmam’ın kıyamının hedefinin ve
hikmetinin yanlış anlaşılması, çarpıtılması yani tahrifi olarak nitelenmiştir.
Ona göre içtimaî hedeflerle gerçekleştirilen bu kıyam, bir yüreklendirme ve
ilham kaynağı olma özelliğini taşır. Hz. Hüseyin’in elindeki imkânlarla
çıkmış olduğu bu yolculuk, onun imanının ve yapmış olduğu içtihadın bir
neticesidir. Hadisenin sonucundan hareketle Hz. Hüseyin’i şartları
gözetmeyip hatalı davranmakla itham etmek, Aşure’deki mesajı anlamamak,
hatta tahrif etmektir.
Bu bağlamda Gazzalî’nin: “Hz. Hüseyin’in öldürülmesi ve sahabe
arasında meydana gelen çarpışma ve düşmanlığa dair rivayet ve hikâyelerde
bulunmak, bunları anlatıp nakletmek haramdır. Zira bu iş, sahabeye kin
gütmeyi ve onları ayıplamayı arttırmaktan başka bir şeye yaramamaktadır.
Oysa onlar bu dinin büyükleri ve alemleridirler. Onların arasında meydana
gelen bu tür çekişmeleri ve çarpışmaları hayra hamletmek gerekir. Bu
vuruşma ve didişmeler, onların makam ve dünyalık peşinde koşmalarından
değil yapmış oldukları içtihattaki hatadan kaynaklanmış olmalıdır.”
şeklindeki sosyo-psikolojik alana matuf açıklamaları; İbn Arabî’nin: “Bu
ümmetin birliğini parçalamaya çalışan bir kişiyi gördüğünüz vakit, onu, kim
olursa olsun, öldürün” hadisine binaen vakıayı “Hz. Hüseyin, dedesinin
kılıcıyla katledildi. Zira o, zamanının yöneticisine (Yezid’e) hurûç etti/karşı
çıktı. Oysa biat işi tamamlanmış, hilafet şartı olan icma onun üzerinde karar
bulmuştu.” tarzında idarî bir tasarruf olarak yorumlaması; İbn Haldun’un:
“Yezid’in fâsık biri olduğu ortaya çıkınca, Kûfe halkı Yezid’e karşı kıyam
etmek için Hz. Hüseyin’e bir heyet gönderdi. Hz. Hüseyin, bu işe ehliyet ve
şevketi olduğunu sandı. Bu hususta ehliyeti vardı, fakat şevket hususunda
hata etti. Neticede Hz. Hüseyin’in hata ettiği de ortaya çıktı. Hz. Hüseyin’in
dışında Yezid’in yanında da bazı sahabiler mevcuttu. Yezid’in fâsık
olduğunu bilmelerine rağmen ona karşı çıkmayı câiz görmediler, Hz.
Hüseyin’in görüşüne tâbi olmadılar, ancak onu da inkar etmediler... Bu