Azra Erhat – Mitoloji Sözlüğü

kesinden. Sarpedon'un gücü hiç gevşemez,
Troyalıların yıldıgt olur da Lykialı yiğitlerin
yüreği tam bir bilinç ve yurtseverlik aşkıyla
çarpar llyada destanı boyunca. Hektor'a bile
çıkışıp yol gösterdiği görülür büyük Sarpedon'un
(İl. V, 472 vd.):
Nereye gitti senin eski gücün?
Ordusuz, yardımcısız koruyacaktın şehri
hani
kayınlarınla, kardeşlerinle tek başına?
Ama şimdi göremiyorum onların hiçbirini,
sinmişler aslan karşısında köpekler gibi,
Biz nasıl dövüşüyoruz, baksana bize,
biz ki yardımcınızdan başka bir şey değiliz.
Ben ta uzaklardan geldim yardıma,
anaforlu Ksanthos'tan geldim, uzak
Lykia'dan.
Sevgili karımı, yavrumu kodum orada,
yoksulların göz dikeceği bir sürü mal, mülk
kodum:
Savaşa sürüyorum Lykialıları gene de,
kendim de en öndeyim işte bak.
Oysa Akhalann alıp götüreceği bir şeyim de
yok.
Böyleyken yerinde saymaktasın sen,
karılarını korumaları için, öbür ordulara
bile
buyuramıyorsun karşı koymayı.
Sımsıkı bir ağa düşüp, yem olacaksın
düşmana.
Düşman yerle bir edecek düzenli ilinizi.
Sen gece, gündüz yormalısın kafanı,
ünlü yardımcıların önderlerine dört
bucakta
yalvarmaksın dayanmaları için yılmadan.
Böyle karşı koyabilirsin acı günlere.
Sarpedon öğüt vermekle de kalmaz, Akhalann
kurduğu duvara saldırıda en başta gelir,
eylemiyle, kafasıyla önderdir. Şöyle denir Ilyada'da
(İl. XII, 289 vd.):
Ama akıllı Zeus, Argoslularm üstüne
oğlu Sarpedon 'u salmasaydı,
ne Troyalılar, ne de ünlü Hektor
kapıları kıramaz, duvarı yaramazdı.
Kıvrık boynuzlu öküzlerin üstüne atılan
bir aslan gibi saldı onu.
Krallığın, önderliğin yasalarını bilir Sarpedon,
şöyle düşünür kendisine verilen yetkiler
ve bunların yüklediği ödevler üstüne (İl. XII,
310 vd.):
Glaukos, Lykia'da neden çok sayarlar bizi,
neden oturturlar bizi baş köşeye,
neden etlerle, dopdolu taslarla ağırlarlar,
neden bakarlar bize tanrtymışız gibi,
ulu Ksanthos kıyılarında neden geniş
topraklarımız var,\
hem bağ olmaya, hem buğday olmaya
elverişli?
Öyleyse burada bizim ödevimiz ne,
Lykialıların ön sıralarında savaşmak değil
mi?
Ey can yoldaşım benim
savaştan kaçmanın sonu ne,
yaşlanmadan, ölümsüz yaşamak mı?
Bunu bilseydim, ne kendim savaşırdım en
önde,
ne de seni yollardım erlere ün veren savaşa,
neylersin, ölüm tanrıçaları gözler
yolumuzu,
bir ölümlü kaçamaz onlardan, kurtulamaz.
Hadi gidelim, görelim, bakalım,
biz mi düşmana ün veririz,
yoksa düşman mı ün verir bize?
Bu tanrı oğlu halktan bir insan gibi konuşur,
Jlyada'da demokrasi ilkelerine - ki bu ilkeler
daha yoktu ortada - onun kadar inanmış,
onun kadar sorumlu bir kişi daha gösterilemez.
Gün gelir ki Sarpedon Akhilleus'un arkadaşı
Patroklos'la boy ölçüşmek zorunda kalır.
Bu savaşın kendisi için son savaş olduğunu
sezer gibidir, gene de kışkırtır yoldaşlarını sa-i
vaşmaya (İl. XVI, 422 vd.):
Ayıp size, Lykialılar, nereye kaçarsınız
böyle?
Yiğitliği göstermenin işte tam sırası.
Ben kendim çıkacağım bu adamın
karşısına,
bakalım burada Troyalıları kesip biçen kim,
kim bunca kötülük eden adam?
Birçok soylu yiğitlerin dizlerini çözdü o.
işte o sırada Zeus karışır işin içine, karışır
da ne olur, kendinden güçlü Kader'e boyun
eğmek sevgili oğlunun ölümüne seyirci kalmak
zorundadır. Şöyle bir konuşma geçer
karısı Hera ile arasında (İl. XVI, 433 vd.):
Çok yazık, insanlar arasında en sevdiğim
Sarpedon 'al
Menoitiosoğlu Patroklos'un elinden ölmek
onun kaderi.
İçimde yüreğim bir o yana gider, bir bu
yana,
gözyaşı döktüren savaştan geri alıp onu,