F. M. Dostoyevski - Karamazov Kardesler.pdf

— Bu, Böcek... Bu Böcek! diye bağırdı.
Krasotkin, çın çın çınlayan mutlu bir sesle avazı çıktığı kadar:
— Sen ne sanıyordun ya? diye bağırdı ve köpeğe doğru eğilerek onu kucaklayıp Đlyuşa'ya doğru kaldırdı.
— Bak, arkadaşım, görüyor musun? Gözü şaşı, sol kulağı da kesik. Tıpkı bana anlattığın vakit tanımladığın gibi. Ben
onu senin söylediğin bu işaretlere bakarak tanıdım! Daha o zaman, kısa bir süre sonra bulmuştum onu. Kimsenin değildi
ki, kimsenin değildi ki!
Kolya, bunu söyleyerek acele ile bir yüzbaşıya, bir karısına, bir Alyoşa'ya, sonra da gene ilyuşa'ya dönerek anlatıyordu:
— Pedotov'lardaymış, arka avlularında. Oraya sığınmış. Ama onlar hayvanı beslemiyorlardı. Oysa hayvan
kaçmıştı, köye kaçmıştı... Ben de onu arayıp buldum işte... Yani anlıyor musun, dostum, o zaman senin verdiğin ekmeği
yutmamış. Eğer yutmuş olsaydı, muhakkak ölürdü. Orası muhakkak! Madem şimdi sağ, demek ki bir fırsatını bulup,
lokmayı tükürerek ağzından çıkarmış. Sen tükürdüğünü görmemişsin! Tükürmüş ama gene de tükürürken diline iğne
batmış tabiî, işte bu yüzden o vakit can acısı ile tiz bir sesle bağırmış. Hem
koşuyor hem de tiz bir sesle bağırıyordu herhalde, sen de artık lokmayı büsbütün yuttuğunu sanmışsın. Herhalde çok
bağırmıştır, çünkü köpeklerin ağızlarının içindeki deri çok hassastır... Đnsanda olduğundan çok daha hassastır!
Kolya, durmadan heyecandan sevinçten, yüzü ateş gibi yanarak bağırıp duruyordu.
Đlyuşa ise hiç konuşmuyordu. O iri ve korkunç bir şekilde dışarı uğramış gibi bakan gözlerini Kolya'ya dikmiş, ağzı açık
olarak, yüzü kâğıt gibi sapsarı olmuş bir halde bakıyordu. Eğer hiç bir şeyden haberi olmayan Krasotkin, böyle bir anın
hasta çocuğun sağlık durumu üzerinde ne kadar öldürücü ve acı veren bir etki yaptığını bilseydi bu şakayı hiç bir zaman
yapmaya cesaret edemezdi. Ama odada bulunanlardan bunu belki yalnız Alyoşa anlıyordu. Yüzbaşıya gelince, o da
sanki birden küçücük bir çocuk oluvermişti. Müthiş bir heyecan içinde:
— Böcek ha! Demek bu Böcek ha? diye bağırıyordu. il yuşeçka, baksana bu Böcek'miş! Senin Böcek! Anacığım bu
Böcek'miş!
Nerdeyse ağlayacakta. Smurov üzüntülü bir tavırla:
— Bunu nasıl düşünemedim! dedi. Aferin Krasotkin! Dedim ya Böcek'i bulur diye. işte buldu!
Biri daha sevinçle:
— Đşte buldu; diye karşılık verdi. Bir üçüncü incecik ses:
— Yaşa Krasotkin! diye ortalığı çınlattı. Bütün çocuklar:
— Yaşa, yaşa! diye bağırdılar ve alkışlamaya başladılar! Krasotkin, hepsinin sesini bastırmaya çalışarak:
— Durun canım, durun! diye bağırıyordu. Size bunun nasıl olduğunu anlatayım. Asıl iş bunda. Başka bir şeyde değil de,
asıl onda iş! Onu arayıp buldum ya. hemen evime götürdüm ve bir yere saklayarak üzerine kapıyı kilitledim. Son Süne
dek de hiç kimseye göstermedim. Yalnız Smurov iki haf-k önce bir köpeğim olduğunu öğrendi. Ama ben onu köpe-taıin
Çıngırak adında başka bir köpek olduğuna inandırdım, o da bunun Böcek olduğunu aklına bile getirmedi. Ben de
Böcek'e bu arada birçok şeyler öğrettim. Bakın neler bi-liniyor, bakın! Tek onu sana artık terbiye edilmiş, uslanmış
olarak getirmek için bunları öğrettim. Sana: «Đşte bak, senin144
KARAMAZOV KARDEŞLER
KARAMAZOV KARDEŞLER
145
Böcek şimdi nasıl olmuş» demek için. Bir parçacık sığır eti falan yok mu? Şimdi size öyle bir numara yapacak ki, gül
mekten yerlere yatacaksınız! Bir parçacık sığır eti yeter. Yok mu hiç?
Yüzbaşı, rüzgâr gibi fırladı, sofadan geçerek aile yemeklerinin piştiği ev sahibinin dairesine koştu. Kolya ise çok değerli
olan zamanı yitirmemek için çılgın gibi acele ederek Çıngırak'a: «Haydi öl!» diye bağırdı. Bunun üzerine Çıngı. rak
olduğu yerde birden fırıl fırıl dönmeye başladı, sırtüstü yattı ve dört ayağını birden yukarı dikerek hareketsiz kaldı. :
Çocuklar gülüyorlardı. Đlyuşa, eskisi gibi hüzünlü hüzünlü gülümseyerek bakıyordu. Ama Çıngırak'm ölüşü en çok «annenin
nin hoşuna gitti. Köpeğe bakarak kahkahalarla gülmeye ve parmaklarını şıkırdatarak:
— Çıngırak! Çıngırak! diye seslenmeye başladı. " j
Kolya, zafer kazanmış gibi bir tavırla ve haklı olarak gururlanarak:
— Ne yapsanız kalkmaz! Dünyada kalkmaz! diye bağırdı. Avazının çıktığı kadar bağırsanız bile... Ama ben bir bağırayım,
hemen fırlar: Đçi, Çıngırak!
Köpek fırladı ve sevincinden tiz bir sesle bağırarak zıp- [
lamaya başladı. Yüzbaşı elinde haşlanmış bir parça sığır eti i
ile koşarak içeri girdi. Kolya, acele ile ve önemli bir iş yapı- j yormuş gibi:
— Sıcak değil ya? diye sordu. Hayır, sıcak değilmiş. Kö- ; pekler sıcak sevmezler de. Şimdi hepiniz bakın. Đlyuşeçka,
bak j bak. Baksana, bak, bak, arkadaşım, niye bakmıyorsun? Kö- peği getirdim de bakmıyor bile!
Yeni numara şuydu: hareketsiz duran ve burnunu uzatan
hayvanın burnunun ta ucuna o lezzetli sığır parçası kona- ı
çaktı. Zavallı köpek, burnunun üzerinde o parça ile sahibi
nin söyleyeceği kadar bir zaman hiç kımıldamadan, hiç hareket etmeden, gerekirse yarım saat bile duracaktı. Ama Çın
gırak'ı bu pozda yalnız bir saniyecik tuttular. Kolya:
— Pile! diye bağırdı ve et parçası bir anda Çıngırakın burnundan ağzının içine uçtu.
• Seyirciler tabii sevinçli bir hayret gösterdiler. elinde olmayarak sitemle:
— Hay Allah! Köpeği sadece ona bu numaraları
K için mi tüm bu süre içinde getirmediniz! diye bağırdı. mek Kolya, açık yüreklilikle:
Tabii ya! Onu en kusursuz durumda göstermek istedim! dedi.
Đlyuşa birden incecik parmaklarını şıkırdatarak köpeği
yanına çağırdı:
__ Çıngırak! Çıngırak!
Kolya: