F. M. Dostoyevski - Karamazov Kardesler.pdf

Kolya'ya doğru yumruğunu sallamaya başladı. Sinirli sinirli— Ben seni bilirim! Ben seni bilirim! diye bağırıyordu. Kolya,
ona dik dik baktı. Bu adamla bir çatışması olduğu'
nü hiç de hatırlamıyordu. Ama sokaklarda başkaları ile mı çatışması olmuştu? Hepsini hatırlamasına imkân Alaylı
alaylı köylüye:
— Bilir misin? diye sordu. Satıcı aptal gibi:
__Ben seni bilirim! Ben seni bilirim! diye tekrarlıyordu.
__ Đyi öyleyse. Eh, seninle tartışmaya vaktim yok. Haydi
hoşça kal!
Satıcı:
__ Ne muzırlık ediyorsun? diye bağırdı. Gene yaramazlık
ediyorsun ha? Ben seni bilirim! Gene yaramazlık ediyorsun,
ha?
Kolya durup onu tepeden tırnağa süzmeğe devam ederek:
— Yaramazlık da etsem seni ilgilendirmez, arkadaş! dedi.
— Nasıl ilgilendirmez?
— Đlgilendirmez işte!
— Kimi ilgilendirir ya? Söyle bakalım kimi?
— Şimdi artık Trifon Nikitiç'i ilgilendirir. Seni değil, kardeşim.
Delikanlı gözlerini gene öfke ile, ama aynı zamanda budalaca bir hayretle Kolya'ya dikti. Kolya aşırı bir ciddiyetle onu
tepeden tırnağa süzdükten sonra sert ve ısrarlı bir tavırla:
— Sen Vozneseniye'ye (*) gittin mi bakalım? diye sordu. Delikanlı ne karşılık vereceğini biraz şaşırarak:
— Hangi Vozneseniye'ye? Niçin? Hayır gitmedim! dedi. Kolya daha ısrarlı ve daha sert bir tavırla:
— Sabaneyev'i tanıyor musun? diye sordu.
~- Hangi Sabaneyev'i soruyorsun? Hayır tanımıyorum. Kolya birdenbire:
— Eh madem tanımıyorsun, kes bakalım lâfı! diye kestirip attı ve sert bir dönüş yaparak sağa döndü, sanki Sabaneyev'i
bile tanımayan bir budala ile konuşmaya tenezzül etmiyormuş gibi kendi yolunda hızlı hızlı yürümeye başladı.
Delikanlının neden sonra akü başına geldi. Gene büyük bir sinirlilik içinde:
— Dur! Hey! Hangi Sabaneyev'i soruyorsun? diye bağırdı.
Sonra birden satıcı kadınlara doğru döndü, aptal aptal onlara bakarak:
— Ne dedi Allahaşkına? diye sordu.
Kadınlar kahkahalarla güldüler. Aralarından biri: •— Yaman çocukmuş! dedi.
(*) Bir yortu adı.122
KARAMAZOV KARDEŞLER
KARAMAZOV KARDEŞLER
123
, Delikanlı sağ elini sallayarak hâlâ kendinden geçmiş gibi:
— Hangi Sabaneyev'i, hangi Sabaneyev'i soruyordu? diye tekrarlamaya devam ediyordu.
Kadınlardan biri:
— Hani, herhalde Kuzmiçyev'lerde çalışmış olan Sabaneyev'i arıyordu, diye bir tahmin yürüttü.
Delikanlı deli gibi gözlerini ona dikti. Biir başka kadın:
— Kuzmiçyev'lerde mi? Onun adı Trifon değil ki! Kuz- ; ma'dır onun adı, Trifon değil. Çocuk Trifon Nikitiç'ten söz
etmişti. Demek ki o, değil. :
O zamana kadar ciddi bir tavırla hiç konuşmadan söyle- nenleri dinlemiş olan üçüncü bir kadın lâfa karıştı:
î
— Seni anlayacağın onun adı ne Trifon, ne Sabaneyev' dir. Çijov'dur! Aleksey Đvanoviç'dir adı. Aleksey Đvanoviç Çi-
i jov!
Dördüncü bir kadın ısrarla:
— Öyle ya, Çijovdur onun soyadı, diye tekrarladı. l Şaşkın delikanlı bir ona, bir ötekine bakıyordu. Neredeyse
çileden çıkacakmış gibi. î
— Đyi ama neden soruyordu? Neden soruyordu onu, bacı- i lar? diye söyleniyordu. «Sabaneyev'i tanıyor musun?»
dedi. Ben i ne bileyim kimmiş Sabaneyev denen adam?
Satıcı kadınlardan biri: j
— Ne lâf anlamaz adamsın! Diyorlar ya sana Sabaneyev i değildir! Çijov'dur diye. Aleksey Đvanoviç Çijov'dur
aradığı! î
— Hangi Çijov? Söyle hangisi? Biliyorsan söyle. |
— Uzun boylu, gürültücü patırtıcı bir adam vardı ya, î hani yazın pazarda oturuyordu.
|
— Bana ne o Çijov'dan? Bacılar? Bana ne, değil mi ya? Neden arıyordu onu?
|
— Ben ne bileyim, Çijov'u neden aradığını? t Bir başka kadın daha:
i
— Onu niye aradığını biz ne bilelim, diye lâfa karıştı. î Madem o kadar kafa şişiriyorsun, demek seninle ilgili bir
şey f bu. Hem çocuk bize değil ki, sana söyledi, budala! Yoksa gerçekten tanımıyor musun?
— Kimi?
— Çijov'u.
— Hay Allah kahretsin, o Çijov'u da seni de! Ona bir dayak atarsam görür o! Benimle alay etti.
— Çijov'a mı dayak atarsın? Bak, dikkat et, o seni dövmesin! Aptalın birisin sen, işte bu kadarı