F. M. Dostoyevski - Karamazov Kardesler.pdf

(*) Passons: Geçelim (bunu geçelim anlamına).44
KARAMAZOV KARDEŞLER
— Demek böyle rüyalar görüyorsunuz öyle mi? Mitya, acı acı gülümsedi:
— Evet böyle rüyalar görürüm... Yoksa bunu da mı zapta geçirmek istiyorsunuz?
— Hayır zapta geçirmek istemiyoruz, ama gene de acayip rüyalar görüyormuşsunuz.
— Şimdi gördüğüm artık rüya değil, gerçek baylar! Yaşamın gerçekçiliği! Ben bir kurdum, siz de avcısınız. Tabiî ki,
kurdu pusuya düşürmeye çalışacaksınız.
Nikolay Parfenoviç, çok yumuşak bir tavırla:
— Böyle bir kıyaslama yapmanız boşuna... diye söze başlayacak oldu.
Ama Mitya, herhalde birden öfke gösterisinde bulunarak ruhundaki ağırlığı hafifletmek isteği ile:
— Boşuna değil! diye tekrar bağırdı. Ama sonradan söylediği her sözle gene gittikçe yumuşayarak devam etti: Bir
caniye ya da sorularınızla işkence ettiğiniz bir zanlıya inan-mıyabilirsiniz. Ama en soylu kişiye, ruhun en yüksek
atılışlarına, (bunu cesaretle bağıra bağıra söylüyorum!) hayır buna, inanmamazlık edemezsiniz... Buna hakkınız
bile yok... Ama...
«Sus yüreğim
Sabret, boyun eğ ve sus!...»
Birden canı sıkıldı. Hemen:
— Canım devam etmeye lüzum var mı? diye kestirip attı: Nikolay Parfenoviç:
— Tabiî, lütfen devam edin, diye karşılık verdi.
ÜÇÜNCÜ ÇĐLE
Mitya gerçi soğuk bir tavırla konuşmaya oaşlarnıştı ama belliydi ki, anlattıklarını unutmamak, söylediklerinin en küçük bir
noktasını akıldan çıkarmamak için çaba sarfediyordu. Duvardan atlayarak babasının bahçesine nasıl girdiğini,
pencereye kadar nasıl yürüdüğünü, sonunda da pencerenin önün-
KARAMAZOV KARDEŞLER 45
de olup biten her şeyi anlattı. «Gruşenka, babasının yanında mı, değil mi?» diye öğrenmek için can attığı o sırada,
bahçede tüm varlığını sarsmış olan duyguları, her sözü açık ve kesin bir tavırla, sanki kalıplaşmış şeyler söylüyormuş
gibi bir bir anlattı. Ama ne gariptir ki, savcı da sorgu yargıcı da bu kc3 onu ciddi bir tavırla dinliyor, soğuk bakıyor ve ona
çok daha az soru soruyorlardı. Mitya, yüzlerinden hiç bir şey anlayamı-yordu. «Kızdılar, öfkelendiler, eh ne yapayım
Allah belâlarını versin!» diye düşündü.
Babasının pencereyi açması için, ona Gruşenka gelmiş gibi bir işaret verdiğini anlatmaya karar verdiği vakit, savcı da
sorgu yargıcı da «işaret» sözüne hiç dikkat etmediler. Sanki bu sözün ne önemi olduğunu anlamıyorlardı, o kadar
kayıtsız kaldılar ki, bunu Mitya bile farketti. Sonunda babasının pencereden sarktığı ve içinde müthiş bir nefret duyarak
cebinden havanelini çıkardığı anda, birden mahsusmus gibi durakladı. Oturduğu yerden duvara bakıyor ve herkesin
gözünü ona diktiğini biliyordu.
Sorgu yargıcı:
— Eli, sonra? dedi. Silâhı çektiniz, sonra... Sonra ne
oldu?
Mitya, gözleri kıvılcımlar saçarak:
— Sonra mı? Sonra onu öldürdüm... Bir darbe indirerek kafatasnı yardım... Sizce öyle değil mi?
Đçinde sönmeye yüz tutmuş olan tüm öfke birden ruhunda müthiş bir şiddetle tekrar uyanmıştı. Nikolay Parfenoviç:
— Bizce öyle, diye onun sözünü tekrarladı. Peki, ya sizce
nasıl oldu?
Mitya gözlerini yere indirdi ve uzun süre sustu. Sonra al-
çak sesle:
— Bence baylar, bence şöyle oldu, dedi. Neyin etkisi oldu bilmiyorum. Biri benim için gözyaşı mı döktü, annem mi Tan-
"''ya yalvardı, yoksa o anda günahsız bir ruh üzerime doğru inip beni kucakladı mı, bilmiyorum. Yalnız bildiğim bir şey-varsa,
o anda şeytan yenildi! Pencerenin önünden fırlayarak duvara doğru koştum Babam korktu, beni ilk kez o zaman
görmüştü, bir çığlık attı ve pencerenin önünden çekildi... Bunu çok iyi hatırlıyorum. Ben de bahçeden doğru
duvara46
KARAMAZOV KARDEŞLER
KARAMAZOV KARDEŞLER
47
koştum... îşte o zaman Grigoriy bana yetişti, o sırada artık bahçe duvarına tırmanmıştım...
Tam bu noktada artık gözlerini kaldırıp kendisini dinleyenlere baktı. Kendisine büsbütün kayıtsız bir dikkatle bakıyor
gibiydiler. Mitya'nın tüm varlığı bir öfke dalgası içinde titredi. Birden sözünü keserek:
— Siz benimle şu anda alay ediyorsunuz, baylar! dedi. Nikolay Parfenoviç:
— Bunu nereden çıkarıyorsunuz? diye sordu.
— Çünkü benim hiç bir sözüme inanmıyorsunuz da ondan! Sanki en önemli noktaya geldiğimi bilmiyor muyum?
Đhtiyar orada kafatası yarılmış olarak yatıyor. Oysa ben size dramatik bir hava içinde onu nasıl öldürmek istediğimi ve
artık havanelini cebimden çıkarmış olduğumu bile anlattıktan sonra birden pencerenin önünden koşarak ayrıldığımı
söylüyorum... Baştanbaşa roman! Hem de şiir halinde! Sanki genç bir adamın sözüne inanılırmış gibi! Ha! Ha! Ha!
Siz birer alaycıdan başka bir şey değilsiniz baylar!
Sonra bütün vücudu ile oturduğu iskemleden öyle bir döndü ki, iskemle çatırdadı. Savcı birden sanki Mitya'nın
heyecanını görmemiş gibi:
— Peki farketmediniz mi? diye söze başladı. Pencereden koşarak uzaklaştığınız sırada evin öbür ucunda olan
bahçe kapısının açık olup olmadığını farketmediniz mi?
— Hayır açık değildi.