amargi_feminizm_tartismalari_kitap_2012

Recommendations

Info

İstanbul Amargi - Feminizm Tartışmaları Antimilitarizm ve Feminizm karşıtlığı sadece bu doğrultuda kurulmuyor. Şiddet karşıtlığından kastedilen makinelere ve binalara zarar vermek değil, canlılara, insanlara ve hayvanlara zarar vermektir. Ama hem akademik analizlere hem de siyasete yansımalarına baktığımızda şiddet kullanmanın faydası politik olarak da çok sorunlu bulunuyor. Burada bir sürü insan da söyledi, çok daha asimetrik ve zayıf bir yerden egemenin araçlarını kullanarak egemenle mücadele ettiğiniz zaman gerçekten bu etkin bir mücadele oluyor mu? Silahlı mücadeleyle başınıza daha fazla bomba yağmasını mı mümkün kılmış oluyorsunuz yoksa tam tersine silahsız kalarak ve egemenin tüm şiddet biçimlerini redderek onu çıplak mı bırakıyorsunuz? Mesela şiddetsiz mücadele yöntemleri tartışması, Filistin’de Birinci İntifada, İkinci İntifada üzerinden çok yapılmıştır. Hangisi daha etkili oldu? İnsanlara yönelik şiddet kullanmayan Birinci İntifada mı, yoksa canlı bombalarla kendini duyuran İkinci İntifada mı? Bence, tarihsel olarak antimilitarizm 1960’lardan sonra şiddet karşıtlığına dönüştü demek, olgusal olarak tarihe müthiş derecede kör kalmaktır. O tarihin içerisinde ne var? İlk vicdani retçiler var, Quaker’lar 16 falan var. Bunların hiçbirisinin çıkışları “Ben devletin askeri olmayacağım ama Yehova Şahitleri’nin ya da başka birilerinin askeri olurum,” şeklinde değildi, “Şiddet uygulamayı, silah kullanmayı, bir canlıyı öldürmeyi vicdanım kabul etmiyor, onun için askere gitmiyorum,” diyorlardı. Dolayısıyla vicdani reddin ilk çıkışında da böyle bir tutum var ama daha sonra aynen dediğiniz gibi tanımı çeşitlendi. Çiğdem: Tanımın çeşitlenmesi bu coğrafyanın kendi özelliklerinden de kaynaklanıyor çünkü benim bildiğim kadarıyla da Türkiye’de vicdani retler, savaş karşıtı olarak açıklanmıştı. Burada vicdani retçi arkadaşlar itibaren Amerika’daki siyahların mücadelesini unutuyoruz. Siyahların mücadelesi silahlı örgütlenmeyi reddeden bir mücadeledir. Bütün o yaşadıkları linç deneyimlerini, ırkçı saldırıları, yakılmaları düşünün, bütün bunlara rağmen silahsız örgütlenmeyi tercih ettiler. Begüm: Ama Kara Panterler de vardı. Ayşe Gül: Ama çok küçük bir gruptu onlar ve sonuç olarak farkı yaratanlar da onlar olmadılar. Siyah hareketinin ortaya çıkışında 16 1650’lerde İngiltere’de ortaya çıkmış Hıristiyan köklerden beslenen Dostların Dini Topluluğu (Religious Society of Friends) hareketi üyelerine Quaker ya da Friends adı verilir. Dünyada yaklaşık 210.00 Quaker bulunuyor. Quaker’lar her insan evladının özgün bir değere sahip olduğuna çünkü her insanda Tanrıdan bir parça olduğuna inanırlar. Bu yüzden herkesin eşit değere sahip olduğunu düşünürler ve insana zarar veren her şeye karşıdırlar. Tanrıyla doğrudan iletişim kur- maya inanır, dini doğrunun içsel deneyimden geldiğini savunurlar. (http://www.bbc.co.uk/religion/religions/christianity/subdivisions/quakers_1shtml) ve hareketin yaygınlaşmasında fiziksel şiddet kullanmayı reddeden bir mücadele olmasının etkisini unutmak ne demek? Ya da Gandhi deneyimi gibi bir deneyimi unutup, sadece İspanya’daki iç savaş üzerinden bütün bir tarihi okumak ne demek oluyor? Begüm: Ben öyle bir şey demedim. Ayşe Gül: Senin için söylemiyorum, bu konuyla ilgili genel düşünceden bahsediyorum. Bir de bence bizim en çok tartışmamız gereken nokta, feminist hareketin tarihini unutuyoruz. Benim de en çok üzerinde durmak istediğim bu tarih. “Haklı savaş var mı? Temiz savaş var mı? Haklı şiddet var mı?” sorularını sorarken, kadın hareketi tarihinin, dediğiniz gibi en uç örnekleriyle erkekleri dövmeyi içeren ama başkasını öldürmeyi reddeden bir tarih olduğunu hatırlamak lazım. Ve de bu hareketin fark yaratmadığını düşünmek ve “Ancak şiddet içeren örgütlenmeler tarih yazar, tarihsel bir fark yaratır, başka türlü kendimiz zaten egemen tarihin bir parçası oluruz, tarihi değiştiremeyiz,” demek bütün kadın hareketi tarihini yok saymak demek bence. Çünkü kadın hareketi tarihi şiddet içermiyor. Fark yarattı mı? Bence geçtiğimiz yüz yıl içinde en çok fark yaratmış olan harekettir. Kadınların şiddet uygulama hakkı yok mu? Yaşadıkları korkunç işkenceyi düşünelim, maruz kaldıkları korkunç deneyimleri düşünelim. Yani eğer haklı bir şiddet varsa kadınlar kesinlikle haklı olurlardı. Burada şiddet karşıtı antimilitaristlerin yaptığı önemli bir ayrım var: Hiçbirimiz birisi bize saldırdığında nasıl bir tepki vereceğimizi bilemeyiz. Kendini müdafaa için aikido öğrenebiliriz, savunma yöntemleri geliştirebiliriz ama bir dava uğruna veya bir dönüşüm yaratmak için hiyerarşik, itaate dayalı, silah kullanmayı öğreten, şiddeti meşrulaştıran, hatta yücelten bir örgüte girip, öldürmenin eğitimini almak şiddete uğradığında kendini savunmaktan çok farklı ve bu çok tartışılması gereken bir fark. En baştaki soruya dönecek olursak, feminist mücadele ile antimilitarist mücadele arasında nasıl bir ilişki kuruyoruz? Şiddet türleri ve bunlarla mücadele arasında nasıl bir ilişki kuruyoruz? Kadın hareketi tarihini şiddet ve örgütlenme üzerinden nasıl okuyoruz? Başka hareketlere nasıl bakıyoruz? Begüm’ün İsmet Akça’ya atıfla söylediği bence çok önemliydi, var olan çatlakları bulmamız lazım ve aynı zamanda da yeni çatlaklar açmamız lazım. Bunu nasıl yaratacağız? Farklı alanlarda bunu nasıl yapacağımız üzerine gerçekten kafa yormaya devam etmemiz gerekiyor. Büşra: Şiddet karşıtlığının boş gösteren olduğunu söylerken kurumsallaşmış, kimlikleşmiş şiddetin tarafında olalım demek istemedim. Örgütlü şiddete karşı durmalıyız tabii ama ben şiddeti çok geniş tanımlıyorum ve bu yüzden de şiddet karşıtlığının var 180 181
İstanbul Amargi - Feminizm Tartışmaları Antimilitarizm ve Feminizm olabilecek bir pozisyon olmadığını düşünüyorum. Kadın mücadelesi antimilitarist bir mücadele olmuştur bence çünkü silahlı şiddet içermemiştir ya da silah karşıtı olmuştur. Seni döven, tecavüz eden bir erkeği dövmek de bir şiddettir ama silahlı değildir, antimilitarist diye de değerlendirilebilir bu anlamda. Güneş: Silah da kullanabilir ama bunun sınırı ne ki? Ayşe Gül: Öldürmenin eğitimini almak, bunun için örgütlenmek ayrı bir şey. Bu konular tabii ki hiç kolay konular değil. İnsanların neden gerilla olmayı, şiddet uygulamayı, şiddet uygulayan örgütlenmelere girmeyi seçtiklerini anlamaya çalışmamız gerekiyor zaten, bununla ne tür farklı mücadele yöntemleri geliştirilebilirizi tartışmak bence aynı şey değil. Anlama çabasıyla kendimizi konumlandırma veya genel bir siyaset tartışmasını yürütmek bence üst üste binmemesi gereken pozisyonlar. Muhakkak ki orayı anlamamız gerekiyor ve muhakkak ki oradaki asimetriyi görmemiz ve askerileşmiş siyasi bir devlet kültürü içerisinde yaşamış olduğumuzu analiz etmiş olmamız gerekiyor. Ben kendi adıma bütün kariyerimi ulus-devlet içindeki militarist ilişkileri anlamaya adadım, Kürt örgütlenmesinin ya da başka muhalif örgütlenmelerin nasıl militarist olduğunu anlamaya değil. Ama bunların da anlaşılması gerektiğini düşünüyorum. Militarist kültürü sorgulamadığımız zaman bence militarizm tartışmasında da çok eksik kalıyoruz. Aynı zamanda farklı kesimlerden kadınlar olarak hayatlarımızın nasıl militarize edildiğini anlamakta da eksik kalıyoruz. Büşra: Benim de gönlüm bundan yana. Keşke gerçekten böyle bir dünya tasavvur edebilsek ama bana pür bir şiddet karşıtlığı gerçekçi gelmiyor, sadece bundan bahsediyorum. Begüm: Demin “Feminist hareket antimilitarist olmuştur,” dedin ya… Ayşe Gül: Şiddeti bir yöntem olarak kullanmamıştır, insan öldürmemiştir dedim. Begüm: O zaman antimilitarist olmuyor ama… Ayşe Gül: Doğru, onu şiddet karşıtlığı üzerinden söyledim. İllâ ki antimilitarist olmadı feminist hareket. Begüm: Nilgün’ün feminist hareketin sınırlarının daralmasına ilişkin söyledikleri bence çok önemli. Gerçekten benim son dönemde en kıymetli bulduğum eylemlerden biri İstanbul Feminist Kolektif’in katliamdan sonra Roboski’ye gitmesiydi ve orada şunun söylenmesiydi: “Biz feministiz ama sadece kadın meselesi üzerinden siyaset üretmiyoruz.” Tam da böylece o daralan sınırlar açıldı. Bu sadece “Senin acına ortak oluyorum,” demek değildir, “Sen orada öldürülüyorken ben burada olamıyorum,” demenin bir ifadesidir ve bu yüzden benim için uzun zamandan beri gördü- ğüm en etkileyici feminist eylemlerden bir tanesi oldu. Özlem’in de söylediği gibi Ucube’de takılıp, kaldığımız nokta, Kürdistan’da bir savaş olurken biz burada savaşı başka biçimde yaşıyoruz ve bu nedenle eylemlerimiz ve dilimiz birbirinden çok farklılaşıyor. Peki, biz Batıda savaşı yaşayanlar, hatta bunu fark edemeyenler ne yapacağız? Tepkilerden biri “Sessiz kaldım, hiçbir şey yapamadım,” diye kendini kamçılamak olabiliyor. Oysa savaşı yaşadığımız yere getirebiliriz. Bununla anlatmak istediğim biz de Batı’da savaşalım demek değil. Bu bulunduğumuz yerde, bulunduğumuz alan içerisinde savaşı nasıl durdurabileceğimizle, nereyi hedefleyip, nerede politika üreteceğimizle ilgili bir soru. Bu önemli bir çıkış noktası olabilir, savaşı bulunduğun yere nasıl getireceksin ve orada nasıl durduracaksın? İlla oraya gidip, onu yaşamak zorunda değiliz ya da illa kendimizi kırbaçlamak zorunda değiliz. Bir de eylemliliği sadece sokak eylemliliği olarak algılamak hepimizin sıkıştığı noktalardan bir tanesi, başka bir şekilde sivil itaatsizliği nasıl geliştirebiliriz, nerelerde üretebiliriz? Verginin orduya gitmesini reddetmek de bir yöntem olabilir ama bugüne kadar bunu hiç yapmadık. Ucube içinde olduğu gibi diğer örgütlerde de başka bir eylem formunu nasıl üretebiliriz sorusunun tartışıldığını biliyoruz. Esen: Büşra ve Çiğdem vicdani ret açıklamalarının bir ortaklık yaratabileceğini ve aslında herhangi bir vicdani reddin antimilitarist olmadığının söylenmesinin buyurgan bir tavra dönüştüğünü ve vicdani reddini açıklayan birinin eylemini “Bu antimilitaristtir ya da değildir,” diye tanımlamaya çalışmanın kendisinin problemli olduğunu söylediler. Begüm: Elbette kim otorite ki neyin antimilitarist olup olmadığını diğerine vaaz etsin? Ama şöyle de bir sorun var; biz vicdani ret dediğimiz zaman bir eylem biçiminden bahsediyoruz. Toplumsal hareketler üzerinden vicdani ret hareketine baktığımızda bir eylem biçiminin harekete dönüşmüş olduğunu görüyoruz. Sonra da kendi içinde “Sen antimilitarist misin? “Sen İslami retçisin,” diyerek parçalanan bir hareket var. Evet, kimsenin diğerinin şahsi açıklamasını eleştirme hakkı yok zaten. “Ben bir anneyim ve annelik vasfını yüklenerek vicdani reddimi açıklıyorum,” diyen kişiye biz gidip de “Bir dakika biz bunca zaman mücadele ettik, sen anneliği yeniden üretiyorsun ve o kurumu tekrar meşrulaştırıyorsun,” dememeliyiz. Esen: Ben bu konuda Begüm gibi düşünmüyorum. Bulunulan politik pozisyonun ifade ediliyor olunmasının sürekli bir “öğretme” ve “otorite” olarak tanımlanmasını çok problemli buluyorum. 182 183
Page 2 and 3:
İstanbul - Amargi Feminizm Tartı
Page 4 and 5:
İstanbul Amargi - Feminizm Tartı
Page 6 and 7:
Page 8 and 9:
Page 10 and 11:
Page 12 and 13:
Page 14 and 15:
Page 16 and 17:
Page 18 and 19:
Page 20 and 21:
Page 22 and 23:
Page 24 and 25:
Page 26 and 27:
Kürt Kadın Hareketi ve Feminizm
Page 28 and 29:
Page 30 and 31:
Page 32 and 33:
Page 34 and 35:
Page 36 and 37:
Page 38 and 39:
Page 40 and 41:
Page 42 and 43: İstanbul Amargi - Feminizm Tartı
Page 44 and 45: Dindar Kadınlar ve Feminizm “Her
Page 142 and 143:
Page 144 and 145:
Page 146 and 147:
Page 148 and 149:
Page 150 and 151:
Feminist Örgütlenme “Ben eksiğ
Page 152 and 153:
Page 154 and 155:
Page 156 and 157:
Page 158 and 159:
Page 160 and 161:
Page 162 and 163:
Page 164 and 165:
Page 166 and 167:
Page 168 and 169:
Page 170 and 171:
Page 172 and 173:
Page 174 and 175:
Page 176 and 177:
Page 178 and 179:
Page 180 and 181:
Page 182 and 183:
Page 184 and 185:
Page 186 and 187:
Farklılıklarımızla Yanyana (mı
Page 188 and 189:
Page 190 and 191:
Page 192 and 193:
Page 194 and 195:
Page 196 and 197:
Page 198 and 199:
Page 200 and 201:
Page 202 and 203:
Page 204 and 205:
Page 206 and 207:
Page 208 and 209:
Anayasa Tartışmaları “Bir kad
Page 210 and 211:
Page 212 and 213:
Page 214 and 215:
Page 216 and 217:
Page 218 and 219:
Page 220 and 221:
Page 222 and 223:
Page 224 and 225:
Page 226 and 227:
Pornografi ve Feminizm “Pornograf
Page 228 and 229:
Page 230 and 231:
Page 232 and 233:
Page 234 and 235:
Page 236 and 237:
Page 238 and 239:
Diziler nasıl yapılıyor/yazılı
Page 240 and 241:
Page 242 and 243:
Page 244 and 245:
Page 246 and 247:
Page 248 and 249:
Page 250 and 251:
Page 252 and 253:
Page 254 and 255:
Page 256 and 257:
Page 258 and 259:
Page 260 and 261:
Page 262 and 263:
Page 264 and 265:
Page 266 and 267:
Page 268 and 269:
show all

amargi_feminizm_tartismalari_kitap_2012

You also want an ePaper? Increase the reach of your titles

Delete template?

Save as template?