amargi_feminizm_tartismalari_kitap_2012

Recommendations

Info

İstanbul Amargi - Feminizm Tartışmaları Anarko-Feminizm’in Politik Potansiyelleri yasal hak olarak tanınmasıydı. İşçi sendikaları, sekiz saat çalışma ve hafta sonu tatili gibi haklar mücadeleler sonucunda tanındı. Örneğin sekiz saatlik çalışma hakkı, çok uzun bir direnişin sonucunda elde edildi. 1 Mayıs 1886 tarihinde Chicago’da Amerikan İşçi Sendikaları Konfederasyonu 1 Mayıs’ı grev ve 8 saatlik iş günü uygulamasını fiili olarak hayata geçirme günü ilan etmesinin ardından, grev ve gösteriler devam etti. 3 Mayıs’ta polisin işçilere ateş etmesi sonucu 4 işçi öldü, onlarcası da yaralandı. Bu olayı protesto etmek için 4 Mayıs’ta Haymarket Alanı’nda miting düzenlendi. Mitingin tam dağılacağı esnada kürsünün önünde bomba patladı ve patlamanın ardından polis kitleye ateş açtı, bir sürü insan orada öldü ve yüzlerce işçi de tutuklandı. Tutuklananlar arasındaki, işçi hareketinin en tanınmış anarşist beş temsilcisi, George Engel, Albert Parsons, August Spiess, Adolph Fischer ve Louis Lingg’in olaylarla hiçbir bağı olmadığı ispat edildiği halde idam edilmesine karar verildi. Lingg idamdan bir gün önce içeriye gizlice soktuğu mermileri ağzında patlatarak intihar etti, geri kalan dört kişi de idam edildi. Bu mücadeleler sonunda şimdi “sosyal hak” olarak devletin tanıdığını düşündüğümüz haklar, aslında bu mücadeleler sonucunda kazanıldı. “Devrim hemen şimdi!” 19. yüzyılda, 20. yüzyıldan farklı olarak herkes devrimden ve devrimin nasıl gerçekleşebileceğinden söz ediyordu. Anarşistlerin “Devrim hemen şimdi!” anlayışı vardır. Yani ileri bir tarihte değil. “Şimdi nasıl birlikte yaşayacağız?” sorusu üzerine kafa yorarlar, bu yüzden de örgütlenmeden ziyade komün kurma gelenekleri vardır. Anarşistlerin bu yaklaşımı ve örgüt hiyerarşisine karşı çıkıyor olmalarından dolayı “Bunlar da bir türlü örgütlenemezler, sırf gürültü yaparlar,” diyerek ötekileştirilmişlerdir. Devrimin olabilmesi için bir çatışmanın olacağı sosyalist gelenek tarafından da öngörülüyor, Rosa Luxemburg “Devrimde ne kadar şiddet olacağını ve ne kadar kan akacağını burjuva belirleyecektir,” diyor. Yani bu, “Güle oynaya tahakkümden vazgeçerlerse biz de onlara bir şey yapmayacağız ama onlar bize saldırırlarsa iş değişir,” anlamına geliyor. Keza Paris komünü dokuz hafta sürüyor, dokuz haftanın sonunda ordu gelip, ortalığı talan ettikten sonra burjuvalar ölmüş çocukların gözlerini çıkartıyorlar. Anarşistlerin böyle bir şiddet anlayışı yok, bu egemenin şiddetidir. Ben de Rosa Luxemburg’a katılıyorum, karşı-şiddet kullanılıp kullanılmayacağı egemene bağlıdır. Kan mı dökülecek? Arbede mi çıkacak? Bunlar karşıdakine bağlı. Yoksa “Ben yanlış yapmışım,” deyip, gidecekse ne kadar güzel olur. Bir tahakküm ilişkisini yıkmak demek her zaman tahakküm kuran kişinin çıkarlarına dokunmak demektir. Bunu kadın cinayetlerinden de biliyoruz. Kadın “Ben boşanacağım,” diyor, adam öldürüyor. Dolayısıyla bir tahakküm ilişkisini yıkmak istemek her zaman için egemenin çıkarlarına dokunacaktır ve bu durumda çatışma kaçınılmaz olur. 19. yüzyıl ile 20. yüzyılda sosyalistler ile anarşistler arasındaki ayrımın nasıl değiştiğine dair Foucault’nun anlattığı çok güzel bir hikaye vardır: Jean Genet hırsızlıktan tutuklandığı zaman Maoist bir militan da tutuklanmış. Bunları birlikte kelepçeleyip, bir yere nakledecekler fakat Maoist militan “adi” bir hırsızla yan yana gitmeyi reddediyor. Foucault da bu olay için der ki, 20. yüzyıl solunda (yasal alanda gitgide alan kazanmaktan da kaynaklanan) kötü çocuklar olmadıklarını göstermeye çalışma eğilimi var ve anarşist Jean Genet’ye Maoist solcunun “adi suçlu” demesi kendisinin yüce bir amaç uğruna içeride olduğunu göstermek istemesinden kaynaklıdır. Hırsızdan kendini niye ayırırsın? “Biz kötü, bombacı, katil vs. değiliz, biz özgürlüğü temsil eden, siyasi suçlu olarak görülen ama aslında özgür düşünceli doğru insanlarız,” diyebilmek için. 20. yüzyılda Marksist Leninist Silahlı Propaganda Birliği gibi bir örgütlenme de var. Gayet performatif eylemler de yapıldı, bankalar soyuldu, bombalar koyuldu… Egemenlerin yenilebileceğini gösterebilmek amacı ile silahlı propaganda yapıldı. Anarşist yöntem ve düşünce solun içine girdikçe “Bunlar goşist, radikal sol,” denildi ya da “Bunların bir devrim stratejisi yok,” denmeye başlandı. 19. yüzyılda herkes “Devrim!” diyordu, kimse devrimden aşağı konuşmuyordu ama 20. yüzyılda “Devrimin bir stratejisi olmalı,” denmeye başlandı. Şiddet eril midir? Elif: Senin sunumunda da bahsettiğin şiddetin “eril” olması bence de çok tartışılabilir bir şey. Mesela ben Mor İğne Eylemi’nin kendisini feminist şiddet yöntemi olarak görüyorum ve eril bir şey olarak görmüyorum. Aklıma Foti Benlisoy’un anlattığı şey geliyor. Alexis öldürüldüğünde Yunanistan’daki eylemlerde etraf inanılmaz derecede dağıtılıyor ve ev kadınları (evde çalışan kadınlar) balkonlardan saksıları alıp polislerin kafasına atıyorlar. Ben bunu mükemmel bir eylem olarak görmüştüm. Bu yüzden “Şiddetin kendisi ne kadar erkek?” diye düşünüyorum. 132 133
İstanbul Amargi - Feminizm Tartışmaları Anarko-Feminizm’in Politik Potansiyelleri Yani “anarşist şiddet”in her türlüsünün eril olduğuna katılmıyorum çünkü ben de kendimi anarko-feminist olarak tanımlıyorum. Bazı anarşist toplantılarda da şuna şahit oldum: “Hangisi daha anarşist bir eylem?” gibi bir şeyin yarıştırıldığını gördüm. “Anarşist eylem” hiyerarşik ve hesaplaşmacı olmamalı diye düşünüyorum. Şunu örnek veriyim: Ursula’dan bahsettin. Ursula’nın inanılmaz güzel bir kalemi var, ben kendisine hastayım. Dünyaya Orman Denir 6 kitabında, insanlar ve insansı yaratıkların olduğu bir dünyadan bahseder. Bir tarafın diğerine tahakküm uyguladığı, öldürdüğü bir çatışma ortamı vardır. Zulüm gören taraf ayaklanıyor ve egemenlerin silahlarıyla onlara karşı savaşmaya başlıyorlar. İçlerinden bir tanesi egemenlerden insanları öldürdükten sonra egemenler kendi dünyalarına geri çekilmek zorunda kalıyorlar. Daha sonra egemenler de dahil olmak üzere herkes savaşı bırakıyor ama o insanları öldüren insansıya “tanrı” demeye başlıyorlar. Keza RAF’ın üç kişinin ölümüyle sonuçlanan Der Spiegel Gazetesi’ne bomba koyma eylemleri var. Bomba ihbarı yapıyorlar ancak gazete patronları gazeteyi boşaltmıyor. Ulrike Meinhof’un yazdığı çok önemli bir şey vardı: “Biz bunları sizin için çekiyoruz ve bunları vicdanımızda hissediyoruz ama sizin parayla gözü dönmüş olan patronlarınız biz söylememize rağmen binayı boşaltmadılar.” Göksun: “Anarşizm, <strong>feminizm</strong>le birlikte hareket etti,” derken, “Hareketin içerisinde ‘sert çocuklar’ yok,” demiyorum. Anarşist hareket de, düşüncesi ne olursa olsun “Ne kadar radikalsen o kadar sertsin,” gibi mevcut egemen klişelerden etkileniyor. Gerçekten böyle tavırlarla karşılaşınca üzülüyoruz ya da “Bu erillikle karşıma gelme!” diyoruz. O, sert erkek, ben de dişil olduğum için sanki ona “Canım yapma, sırtını üşütme,” diyeceğimi sanıyor. Şiddet meselesini bedenin kudreti meselesinden çıkarmalıyız. “Benim kaslarım da erkek kadar kuvvetlidir,” demiyorum ama kolumun neden kuvveti olmasın? Bir saksı atmaktan mı acizim? Bir iğne sokamayacak mıyım? Bu anlamda neden tahakküme karşı direnmek eril olsun ki? Kadınlar, “Ama beyim lütfen sizi nezakete davet ediyorum,” demenin dışında neden bir sürü şey yapamasın? Erkek ve yukarıdan bakan bir “Ortadoğu’daki güç dengeleri,” diyerek söze başlamanın dışında Ursula’nın yaptığı gibi hikâye diliyle de bu “önemli” meseleleri konuşabileceğimizi neden düşünmeyelim? Başka bir dünya mümkünse eğer, kadının zihin ve bedenini, Yunan logos’unun dışında başka bir sözün mümkün olduğunu gösteren bir imkan olarak neden düşünmeyelim? 6 Le Guin, Ursula K., (<strong>2012</strong>), Dünya’ya Orman Denir, Metis Yayınları, (çev. Özlem Dinçkal), İstanbul Yani şiddet erkek midir, meselesinde kesinlikle Elif’e katılıyorum. Bir ordunun şiddeti çok erildir, evet. Egemenlerin şiddetine karşı direnirken eril gerillanın şiddeti bambaşka bir yere oturuyor. Buradaki şiddet tahakküme karşı bir özgürleşme eylemi olarak ortaya çıktığı için sadece erkeğe ait olamaz. İsmigül: Ben de çok benzer düşünüyorum. Şiddet kelimesini ne zaman şiddet olarak kullanmaya başladık? Öncesinde şiddet diye bir adlandırma yokken bugün şiddet diye adlandırdığımız eylemler yok muydu? Vardı, ama egemenlik ilişkisinin artık sistematikleştiği ve sonrasında da egemenin diğer tarafı cici olmaya, şiddetsiz olmaya, uslu olmaya çağırdığı noktada bu eylemlerin adı “şiddet” olmaya başladı. Sonrasında hareketler kendi dillerini oluşturdular, şimdi eril şiddet diyoruz. “Öfkeli” kelimesinin daha kabul edilebilir olduğunu düşünmekle birlikte “Şiddet kötüdür!” diye etiketlemenin bütün etiketlemeler gibi egemenlere yaradığını düşünüyorum. Bunu benim can acıtıcı olarak deneyimlediğim yerlerden bir tanesi içinde olduğum feminist harekettir. Can acıtıcı çünkü devletten, babadan zaten beklersin ama içinde bulunduğun hareketin içerisinde de herhangi bir öfke halinin otomatik olarak “Şiddet erkekliği çağrıştırır,” suçlamasıyla susturulması gerçekten üzücü. Bir eyleme, söze vs. şiddet dediğimiz zaman bunun otomatik olarak eril, otomatik olarak kötü, otomatik olarak bizim sahiplenmeyeceğimiz bir davranış haline gelmesini sorunlu buluyorum. Göksun: Ulrike Meinhoff “Üzgün olmaktansa öfkeli olmayı tercih ederim,” der. Spinoza’cı bir yerden konuşmak gerekirse üzgün olmak “Depresyondayım ve pasifim,” anlamına gelir. Öfke ise “Beni durduran bir şey var ama onu devirmeye çalışıyorum,” demektir. Bu anlamda gerçekten eşitlik, anti-hiyerarşi ya da örgüt içinde “Ay canım,” demek yerine “Derdin ne senin?” diye ses yükseltmek de gerekebilir, çünkü bazen canın acıdığında sesini yükseltirsin. Her öfke eşittir tahakküm biçimi olabilir mi? Tahakküm kurmak başka bir şeydir. İsmigül’ün dediği gibi bazen hareketler içinde yanlış anlamalar olur, oradan da kavga çıkar. Duygulanımlar var, dinamik bir süreç, ayrıca herkesin yaşadığı kötü anıları var, yaralarımız var çünkü toplumdan geliyoruz ve buraya gelir gelmez bunlar hemen geçmiyor. 134 135 *** Esen: Peki, tam tersine, şiddet karşıtlığı ya da pasifizm de anarşist hareketten beslenen bir yaklaşım, bu nasıl oluyor? Aynur: “Nereden gelirse gelsin şiddete karşıyım,” pasifizmini
Page 2 and 3:
İstanbul - Amargi Feminizm Tartı
Page 4 and 5:
İstanbul Amargi - Feminizm Tartı
Page 6 and 7:
Page 8 and 9:
Page 10 and 11:
Page 12 and 13:
Page 14 and 15:
Page 16 and 17:
Page 18 and 19: İstanbul Amargi - Feminizm Tartı
Page 26 and 27: Kürt Kadın Hareketi ve Feminizm
Page 44 and 45: Dindar Kadınlar ve Feminizm “Her
Page 118 and 119:
Page 120 and 121:
Page 122 and 123:
Page 124 and 125:
Page 126 and 127:
Page 128 and 129:
Page 130 and 131:
Page 132 and 133:
Page 134 and 135:
Page 136 and 137:
Page 138 and 139:
Page 140 and 141:
Page 142 and 143:
Page 144 and 145:
Page 146 and 147:
Page 148 and 149:
Page 150 and 151:
Feminist Örgütlenme “Ben eksiğ
Page 152 and 153:
Page 154 and 155:
Page 156 and 157:
Page 158 and 159:
Page 160 and 161:
Page 162 and 163:
Page 164 and 165:
Page 166 and 167:
Page 168 and 169:
Page 170 and 171:
Page 172 and 173:
Page 174 and 175:
Page 176 and 177:
Page 178 and 179:
Page 180 and 181:
Page 182 and 183:
Page 184 and 185:
Page 186 and 187:
Farklılıklarımızla Yanyana (mı
Page 188 and 189:
Page 190 and 191:
Page 192 and 193:
Page 194 and 195:
Page 196 and 197:
Page 198 and 199:
Page 200 and 201:
Page 202 and 203:
Page 204 and 205:
Page 206 and 207:
Page 208 and 209:
Anayasa Tartışmaları “Bir kad
Page 210 and 211:
Page 212 and 213:
Page 214 and 215:
Page 216 and 217:
Page 218 and 219:
Page 220 and 221:
Page 222 and 223:
Page 224 and 225:
Page 226 and 227:
Pornografi ve Feminizm “Pornograf
Page 228 and 229:
Page 230 and 231:
Page 232 and 233:
Page 234 and 235:
Page 236 and 237:
Page 238 and 239:
Diziler nasıl yapılıyor/yazılı
Page 240 and 241:
Page 242 and 243:
Page 244 and 245:
Page 246 and 247:
Page 248 and 249:
Page 250 and 251:
Page 252 and 253:
Page 254 and 255:
Page 256 and 257:
Page 258 and 259:
Page 260 and 261:
Page 262 and 263:
Page 264 and 265:
Page 266 and 267:
Page 268 and 269:
show all

amargi_feminizm_tartismalari_kitap_2012

Create successful ePaper yourself

Delete template?

Save as template?