amargi_feminizm_tartismalari_kitap_2012

İstanbul Amargi - Feminizm Tartışmaları Feminist Ütopyalar ve Politika
dışarısını hep onların temsilleri üzerinden, hep kendi terimlerimizle
anlatıyoruz, hep anlamaya çalışıyoruz, anlamadan yanında
durmak diye bir şey var mı, bu da Sara Ahmed’in lafı, bence anlamadan
yanında durmak, onun kabili kıyas olmayan farklılığını
tanımak ve ona şapka çıkarmak anlamına gelir. Ütopyalarımızda
dışarının ilişkisinin de ancak böyle uçuk kaçık bir şekilde kurulabileceğini
düşünüyorum.
Katılımcı (a): Ben de dışarısı var, diye düşünüyorum, total olarak
var olanın dışında bir şey olarak değil ama dışarısı varsa, içerisi de
vardır. Dışarısı varsa bu ikisinin arasında bir de sınır olması gerekiyor.
Bu sınırın bulanıklaştığı durumlarda biz dışarıdan gelenle
karşılaşmış oluyoruz diye düşünüyorum. Adlandırmak bir anlamda
da sınır koymaktır. Adlandırdığımız zaman bir sınır koyarız ve
ket vurmuş oluruz, barajın taşmasını bir şekilde önlemiş oluruz
ama onu adlandıramadığımız noktada, garipsediğimiz noktada
onu çözümlemeye çalışırken içselleştirmemiz söz konusu. İçselleştirmek
derken az önce bahsettiğiniz toplum içine katmak
anlamında da söylüyorum. Anlam dünyamızın sınırlarını kestiremediğimiz
için, dışla biz sürekli bir ilişki içindeyiz, bunun da
başka bir gezegenden gelen bir uzaylı olması gerekmiyor. Benim
anladığım şeylerin listesi şudur diye bir liste yapmaya kalksam
böyle bir şeyi ömrümün sonuna kadar bitiremem çünkü zaten en
küçük açıklamaya başladığım zaman bile onun çevresinde oluşmaya
başlayacak olan milyonlarca anlam bulutunu alıp, kâğıda
tam olarak yazamam. Hepsi kısmidir. O yüzden dış hep var, çünkü
dışı varsayarak bir şeyler yapıyoruz.
Aksu: Benim problemim ikinizin işaret ettiği şeyin devamı gibi
bir şey. Politika dışarıda kalmış olanın içeriye girmesini ya da bir
şekilde onu anlamadan yanında durmayı, ilişki kurmayı imkansız
hale getiriyor çünkü kendisini isimlendirerek gelebiliyor buraya.
Tam söylediğin gibi, isimlendirmediği zaman o benle ne yapacak
ya da ben onunla ne yapacağım? Bizim nasıl bir bağlantımız
olacak, nasıl beraber politika yapacağız sorusunun cevabı ancak
temsil şeklinde veriliyor.
Evet, bu dünyanın içinde dışarısı var, ama o dışarısından
bahsetmeye başladığım anda içeriye girmesi gerekiyor, çünkü dilde
temsil edilmeye başlıyor, politik temsille devam ediyor. İşaret
etmek istediğim sıkıntılı nokta öyle bir şeydi. Bilmiyorum anlatabildim
mi?
Katılımcı (b): Dışarısı derken neyi kast ediyorsunuz?
Aksu: Yani bu hikâyenin dışarısı. Dünyada kadınlar ve erkekler
vardır, bir de LGBT bireyler vardır, cinsiyet ilişkileri şöyle kurulmuştur...
Bir hikâye anlatıyorum, bir anlam dünyası kuruyorum
ve bunun siyasetini yapıyorum. Bunun dışı var mı? Varsa bundan
nasıl bahsedebilirim?
İmge: Siyaseti sürekli bir mücadele alanı olarak düşünüyorsunuz
ama mücadeleyle eş anlamlı olarak düşünmemek belki sizin sorunuza
biraz cevap olabilir gibi geliyor. Dışarıdakiler içeri girdi
gibi değil, çünkü onlar her zaman dışarıda olacaklar ve dışarıdakilerin
içeri girme talebinin kendisini siyaset olarak kurmak, yani
siyaseti bu şekilde tanımlamak olabilir. Sürekli müdahil olma talebinin
kendisi siyaset olduğu zaman… Bu sürekli devrim gibi bir
fikir oluyor.
Temsil meselesindeki isimlendirmeyle ilgili derdinizi anlıyorum
çünkü isimlendirilmenin kendisini bir iktidar kurma aracı
gibi okuyorsunuz anladığım kadarıyla; ama “Eğer dahil olan
kendisi nasıl dahil olmak istediğini belirleyerek müdahil olursa
orada neden buna illâ iktidar diyoruz ya da o da bir iktidarsa
başka türlü bir iktidar olabilir mi?” sorusunu neden sormuyoruz?
İktidarı daha kurucu ve yapıcı bir şekilde düşünemez miyiz? Çağrılmak
zaten bana biraz ters geliyor. Siz bir isimle çağrılma gibi
dillendirdiniz ama bana siyaset tam da oradan çağrılmaktan ziyade
müdahil olma ve içeri girme talebi gibi geliyor. O anlamda da
ismi kendine vermenin eylemi de aslında kurucu ve yapıcı bir şey.
Konsensüse karşı da daha anti-konsensüs, antimiliter, daha yenilikçi
ve değiştirici, dönüştürücü bir şey… Bu dışarıdakiler içeriye
dahil olmaya çalışırken içeriyi de değiştirip, dönüştürüyor. Bunu
Kürtler üzerinden de düşünebiliriz. Kürtler kendilerini Türkiye’de
eşit vatandaş gibi hissettiklerinde Türkiye başka bir Türkiye olacak
gibi de geliyor mesela.
Aksu: Bu söylediğiniz şeyin ütopik içeriği var mı?
İmge: Kesinlikle. Çünkü mücadele fikrinin kendisi bir ütopyaya
inanmak zorunda… Ama bu ütopya Yasemin’in de eleştirisini
getirdiği gibi nahif olarak algılanmak zorunda değil. O birazcık
Türkiye’de hem bir savaşın ortasında yaşayıp, hem de bu kadar
mücadele fikrinden yoksun olduğumuz bir düşünsel alanda yaşamamızdan
kaynaklanıyor bence.
Özgül: Ben somut bir yerden devam edeceğim. Birbirimizi anlamadan
yan yana olmak için imkanlarımız var mı, platformlarımız
var mı, bundan çok şüpheliyim. Bir grup arkadaşımızla “amına
koyayım” küfrünü kullanmak istemiyoruz, kullanmamakla yetinmeyip,
“çükünü kopardığım dünya” gibi bir şeyi yerleştirmek
istiyoruz. Bütün bu kürtaj, dili değiştirmek, çükünü koparmak
tartışmalarının ortasında Nevin Yıldırım Isparta’nın bir köyünde
çükünü koparmakla kalmayıp, “Namusumu kendim temizleyece-
520 521