amargi_feminizm_tartismalari_kitap_2012

İstanbul Amargi - Feminizm Tartışmaları Feminist Örgütlenme
tarafından reddedildi ama bastıra bastıra kabul ettirdik. Biz oraya
oyuncakları yığdık. Sonra toplantılar oluyordu, yüz kişi, iki yüz
kişi, insanlar sokağa çıkmaya başladı. Belli bir süre sonra sokağa
çıkma saati de esnemeye başladı ailelerin. Mesela 17.00’da evde
olmak, 19.00’da oldu, 21.00’da oldu.
Bunları tartışırken feministlerle tanışmaya başladım, Pınar’la
(Selek) tanıştık. Ve “Feminist örgütte böyle bir dert yoktur,” diye
düşünüyordum. Şimdi benim küçük bir bebeğim var, iki buçuk
aylık. Bugün mesela buraya getirmeyi düşünüyordum ama şöyle
bir otokontrol oluyor: “Sessiz durur mu acaba? Ağlar mı? İnsanlar
rahatsız olurlar mı?” Çünkü otobüste ağlamaya başlayınca herkes
sanki çocuğu doğurmakla kötü bir şey yapmışsın gibi bakıyor.
Bizim kendi içimizdeki bu sorunları konuşmuyoruz, kolaylaştırıcı
bir şey de yapmıyoruz. “İki saat çocuğa bakar mısın?” diye birinden
rica ettiğin zaman bir minnet duygusu oluşmaya başlıyor.
Kadınlık deneyimi ya da kadınlık hissini dayanışarak geçirmek…
Benim örgütlenme içinde yaşadığım sorunlardan biri bu.
Banu: Mesela SFK’da anneler aralarında ayrı bir grup kurdular.
Suna: Feminizmle ilgilenmek çalışan ya da bir yerden para desteği
alan, bazen akademide olan ya da yazan, çizen kadınlara
yönelik bir şey oluyor. Yani feminist hareket, feminizme dair söz
üretenleri yan yana getiremiyorken, kitleselleşmek meselesinde
mahallelere gitmek, yoksullar dediğimiz insanlarla bir araya gelmek
sonraki tartışmalar gibi geliyor.
Sevinç: Çok güzel deneyimler anlattınız. Sizden daha şanslıydım,
bir sürü örgütlenmelerin içine girerken Nilgün vardı yanımda.
Örgütlenme konusunda ben şimdilerde daha farklı düşünüyorum.
Feminist örgütler kendi içlerinde çok önemli şeyler yapıyorlar
ama sürekli kendilerine çağırmak yerine genç arkadaşların
durdukları yerde kendi eylemlerini yapabilmelerinin yolunu açacak
bir şeyler yapabilirler. Mesela benim kendi açımdan gelip bir
örgütün içine girmeyi artık bünyem kabul etmiyor. 1980 öncesi
yaşadığım örgütlülük deneyiminden nefret ediyorum, bir yere
ait asla hissetmek istemiyorum, feministim o ayrı bir şey ama bir
grubun içine girmek beni acayip rahatsız ediyor, yine de girmiyor
muyum? Barış İçin Kadın Girişimi’nin içindeyim, Ucube devam
etse orada ucube olmayı çok seviyorum, bunlar ayrı ama gidip
de orada birkaç yıl geçirdikten sonra, Esmeray’ın dediği gibi bazı
şeylerin mutlaklaştığını görüyoruz. İşte şu an seslerini duyuyoruz,
aşağıda çok büyük bir kalabalık yürüyor, benim için bir şey
ifade etmiyor, sizler için de etmiyor herhalde. O mahallelere gidip,
örgütlemek gibi bir şey hayal etmiyor herhalde kimse, ben
böyle bir şeyin mümkün olduğunu zaten düşünmüyorum. Ama
orada ‘üç, beş kişi bir araya gelip, bir şey yapabilir’in önünü açmak
önemli. Kadınlar mutfakta dedikodu yaparken de çok yaratıcı şeyler
yapabilirler. Yani biraz daha usul konuşan eylemlilikler yapılabilir.
Eylemliliği sadece basın açıklaması yapmak anlamında
söylemiyorum. Onun için kadınlar kendi içlerinde kendileri nasıl
örgütlenebilirler? Biz taşımayalım ama kendi aramızda bunu
mesele edebiliriz diye düşünüyorum, bunca yıl tecrübe yaşamış
insanlar olarak.
Yasemin: Şirvan’dan yola çıkarak aklıma geldi. Bazen de şöyle
şeyler oluyor, ben Eskişehir’deki SFK’dayım, orada örgütlenmek
zor bir şey, önce onu söyleyeyim. Hele ki bizim için daha da zordu,
buradakilere hep anlatırım. Eskişehir’deki SFK’yı oluşturan
öğrenciler var bir de hocalar var. Hem hiyerarşi var, yaş farkı var,
ne ararsanız var yani. Ben üniversitede ders anlatıyorum o arkadaşlarıma,
sonra çok rahat feminist yoldaş olarak ilişki kuruyoruz,
bu da zor bir şey tabii.
Banu: Sonra not veriyorsun.
Nilgün: Hakikaten çok zor…
Yasemin: “Mış” gibi yapıyoruz, hiyerarşi kalkıyor mu? Kalkmıyor.
Bazen ben onlara hocalık yapıyorum, bazen onlar öğrenci gibi
davranıyorlar. Ama çok öğreniyoruz. Her şey zor da vazgeçmemek
lazım. Ben çok şey öğrendim. Sabırlı olmayı öğrendim, hocayken
hoca değilmiş gibi olmayı öğrendim.
Bizde önce duyuru grubuna üye oluyor arkadaşlarımız, sonra
aktivitelere katılmaya başlıyorlar çünkü hiçbir şekilde tanışmadan
birlikte bir şey yapmak çok zor oluyor. Bazen de duyuru grubuna
üye oluyor, her hafta aktivitelere geliyorlar, üç ay geçiyor (biz
genelde en az üç ay gelsin dedik), “Ben artık üye olayım,” diyorlar.
Biz sanki karşılıklı flört ediyormuş da nazlanıyormuş durumuna
giriyoruz. Biz de “Acaba gir dersek zorlamış mı olacağız?” diye düşündüğümüzden
bir şey demiyoruz. Bu sefer de “Giremeyeceğim,”
deyip, duyuru grubundan da çıkabilir. Üç beş kez arsızlık yapıp,
“Duyuru grubundan artık emekli olacaksınız, ne yapıyorsunuz?”
dediklerim oldu ama bazen de aşırı kibarlık ya da düşünce ilişki
kurmayı zorlaştırıyor gerçekten. “Sol örgüt gibi olmayalım,” derken
“Gel,” demeyi bile düşünür hale geliyorsun. (Gülüşmeler)
Esen: Amargi’nin kuruluş döneminde yatay örgütlenmenin ya da
Banu’nun dediği gibi yapısızlığın ne tür sorunlara yol açabileceğini
öngörerek yazılmış şu anda güncel olmayan bir manifestosu
var. Çünkü şu anda Amargi’li olan kadınların tamamı tarafından
henüz tartışılmamış bir metin. O metinde birtakım ilkeler var mesela:
Dedikodu yapılmayacak, şu olmayacak bu olmayacak gibi.
Birinci sorum; bunlar nasıl hayata geçti, geçebildi mi? Geçerken
328 329