amargi_feminizm_tartismalari_kitap_2012

İstanbul Amargi - Feminizm Tartışmaları Feminist Örgütlenme
kilde eleştirmek lazım. Bu ikisinin arasında çok fark olduğunu
düşünüyorum. Diyelim ki Banu’nun feminizmi bana hiç uymaz
ama ben Banu’nun mesela militarizme yaklaşımını tartışmak mı
istiyorum yoksa “Hayır, öyle feminizm olmaz, benimki doğrudur,”
mu diyorum? Bu ikisi arasında çok fark var. Maalesef son yıllarda
da tartışmaya çalıştığımız ama tartışamadığımız bir şey bu. Susan
kadınların sayısı artmaya başladı. Şu anda ben de sakınıyorum
arkadaşlar. Belki yıllardır bunları tartışmaya çalışmaktan ötürü
yorulmuş da olabilirim.
Mor Çatı tecrübesi önemli benim için. Mor Çatı sığınak ve
danışma merkezleriyle yola çıkarken çok önemliydi çünkü bu yapılanmalar
yoktu. Yıllar sonra Mor Çatı’nın ve feminist hareketin
uğraşları sonucunda, nüfusu 50.000’den daha fazla olan belediyelerin
sığınak açması gerektiğiyle ilgili yasadan sonra belediyeler
ancak birkaç sığınak açmıştı. Mor Çatı’nın belediye ile birlikte çalıştığı
sığınakla ilişkisi kesildiğinde, feminist kadınlara “Sığınak
açacağız,” diye bir çağrı yapmıştı, o toplantıya ben de gitmiştim.
O yasa çıktıktan sonra herhangi bir feminist örgütün sığınak açmasını
doğru bulmuyorum. Sığınak açmak devletin, belediyenin
işidir, bizim yapacağımız emeğimiz, paramız, aklımız, tecrübemiz
neyimiz varsa bunu bir sığınağı yaşatmaya çalışmakla değil,
sığınakların açılmasına ve oradaki politikaların nasıl olması gerektiğiyle
ilgili mücadeleye harcamalıyız.
Ben de söyleyeyim. Feminist harekete yıllardır küsüm aslında
ama feminizm öyle bir şey ki insanın kanına girince giriyor.
Kıyısından, köşesinden, bulaşabildiğim yerden ilişkimi sürdürmeye
çalışıyorum. Çok yorgun ve mutsuz olduğum zamanlarda
bazen birkaç ay kopmuşumdur (evet, feminizm mutsuz eder).
Ben de birkaç feministi mutsuz ettim sanırım. Ve bir gün umuyorum
ki güzel bir şey olacak ve ben o gönül kırıklığımı çözerken de
yaptığım haksızlıklar varsa bunları da göreceğim.
Feminist hareket olarak kullandığımız kavramları, her
gün daha çok konuşmamız gerek; mesela öfke siyaseti yapmayı.
Dönüp bakmamız gereken, bunun gibi pek çok yanımız var.
Söylemesem çatlarım: Eksik Etek 1998 yılı sonuna doğru, dayanışma
mevzusuyla ilgili, BKİ’liler olarak bizimle uzun bir söyleşi
yapmış. Lezbiyenler, travestilerle ilgili bir soruya ben “Destek istemelerine
gerek yok, kadın onlar, translar, travestiler,” demişim.
Yani “Biz gidelim,” demişim. Esmeray’la konuştuktan sonra aklım
başıma gelmiş demek.
Pınar: Ben daha kişisel bir deneyimimden bir şey aktaracağım.
Eylül’den beri şu an yaşadığım üç kadın arkadaşımla birlikte yaşıyorum.
Sekiz dokuz aylık bir süre geçti ve ben çok şey öğrendim.
Örgütlü bir kadın değilim bu arada, biraz Nilgün gibiyim o konuda.
Benim evde birlikte yaşarken öğrendiğim en önemli şey kendine
feminist diyen üç kadının bir evi birlikte nasıl örgütledikleri
oldu. Ev içi emek bakımından bence çok önemli bir deneyimdi.
Mesela ilk dönem ben evde daha çok vakit geçiriyordum, tez aşamasındaydım,
derslerim yoktu ve evde daha çok vakit geçirdiğim
için de evde daha çok sorumluluk alıyordum. Bu çok fazla konuşulmadan
kendi kendine konuşarak gelişen bir şey oldu. Ama bu
bir zamandan sonra beni daha çok rahatsız etmeye başladı. Bir
arkadaşım çok yoğundu, “Bu işler dengeli bölüşülmüyor galiba,”
dediğimde mesela “Ben zaten evde çok durmuyorum ki,” demeye
başladı. Sonra oturup bunu birlikte tartışmaya başladık. Diğer
arkadaşım çok ağır bir depresyon geçirdi, zaten o arada hiçbir sorumluluk
almadı, hiçbir şey yapamadı. O arada biz ona resmen
baktık. Ben o sürece geri dönüp bakıyorum ve evimden örgütlenmeye
taşıyabileceğim çok fazla şey öğrendiğimi düşünüyorum. Şu
an mesela benim evim nasıl bir yer? Evim benim dışımdaki diğer
iki kadın için hayatı kolaylaştırmaya çalıştığım bir yer. Bunu örgütlenmeye
taşıyacaksam eğer bunun başka kadınların hayatını
kolaylaştırmak için olacağını düşünüyorum. Ben çok yoğun bir
günden sonra nasıl evde yemek bulduğumda seviniyorsam dışarıda
da öyle mekanlar olacak ki ben evime gidiyormuşum gibi rahat
hissedebileceğim veya hayatımı kolaylaştırabilecek bir şeyler bulabileceğim.
Bu nasıl olur tam olarak bilmiyorum.
Ben Amargi’ye bu tartışmalar vesilesiyle gelip, gidiyorum. İlk
başta hiç rahat hissetmedim kendimi, sonra yavaş yavaş alıştım.
İlk girdiğinde hemen bir sandalye kapmaya çalışırsın, çok dolu
görünür, çok yorucu görünür. Zamanla mekana ilişkin şeyleri de
atmaya başlıyor insan. Bir taraftan da hepimiz çok güvensiziz.
Mesela ben bu tartışmalara bir tane arkadaşımı getirmeye çalışıyordum,
o gün çok kısa bir elbise giymişti ve aslında çok komik
ve güvenli bir kadındır, ama mesela o gün şöyle bir şaka yaptı: “Ya
ben kendimi şimdi metalaştırdım, bana kadınlar orada kim bilir
ne diyecek?” dedi. Bence çok ciddi bir güvensizlik o noktada.
“Oraya gidiyorum ama orada bir sürü kadın var, orada nasıl birkaç
saat geçirebilirim?”e dair çok ciddi bir şey. Onları düşünmeye başladım.
Suna: Lisedeyken örgütlerle muhalif olmaya başlıyorsun, sokağa
eyleme çıkıyorsun, basın açıklamalarına katılıyorsun falan.
Hadep’te o dönem tartışma şuydu: “Herkes sokağa çıkıyor ama
kadınlar niye eyleme gelmiyor?” Sonra ben şunu fark etmiştim ve
bir öneri getirmiştim: “Bu kadınların en az iki üç çocukları var.
Niye bir odanızı oyun odası yapmıyorsunuz?” Sonra bu erkekler
326 327