amargi_feminizm_tartismalari_kitap_2012

İstanbul Amargi - Feminizm Tartışmaları Transfeminizm
Koyama da bu iddiaya ilk elden karşı çıkmayalım; “Evet, doğru
ama…” şeklinde yaklaşalım diyor. “Evet, trans kadınlar olarak istemediğimiz
avantajlarımız oldu ama biz bu avantajları erkeklik
deneyimini yaşatmak için değil güçlü, onurlu, feminist hareketin
parçası olan, farklı kadınlık ya da translık deneyiminden gelen
yoldaşlarla birlikte güçlenmek için kullanabiliriz,” diyor. Yani
verilmiş olan bu avantajı “Hiç bize verilmedi,” diye inkâr etmek
yerine “Evet, doğrudur ama bunun zulmünü de çektik, buradan
edindiğimiz bu güçlenmeyi diğer güçlenme biçimleriyle birlikte
paylaşabiliriz,” demek gerekiyor. Yani trans kadınların, erkek olarak
yetiştirilmiş olmalarının feminist hareketi bölen değil aksine
güçlendiren bir avantaj olabileceğini söylüyor Emi Koyama.
Trans kadınların, erkek olarak doğmalarının ayrıcalıktan çok
külfet olduğunu anlamak çok kolay aslında çünkü oğlan çocuğu
olarak yetiştirildiler ve çoğu büyürken vücutlarından nefret ettiler.
Birçoğu sert oğlan çocuğu gibi davranmadıkları için başka
oğlan çocukları onlarla alay etti. Zulme uğradılar, utandırıldılar ve
sıklıkla bunalıma girdiler.
Trans erkek olmak nasıl bir toplumsal avantaja sahip? Bu
bence çok tartışmalı bir konu. Birçok trans, yetişkin olduğunda
bile işini, güvenliğini, aile ve arkadaş ilişkilerini tehlikeye atacağından
açığa çıkarılma korkusuyla yaşıyor.
Aligül: Aslında, trans erkekler de yaşadıklarını birbirlerine dahi
çok fazla anlatmıyorlar gibi geliyor bana. Yaşanan baya bir cinsel
şiddet var, sokakta yaşanan fiziksel şiddet var. Mesela iki kişinin
deneyimini biliyorum ve bana anlattıktan sonra “Lütfen kimseye
söyleme,” dediler. Dışarıdan bir başkası ilk önce erkek olarak algılıyor
-trans erkeklerden bahsediyorum bu arada sadece- ama bir
süre sonra konuşmasından, ses tonundan ya da herhangi başka
bir şeyinden ötürü “Sen nesin ki?” gibi sorularla başlayıp, tacize
kadar giden hikâyeler var. Geceleyin erkek çocuğu olarak algılanıp,
arkadan saldırılanlar var.
Gülkan: Birçok trans erkek, ibne oğlan çocuğu zannediliyor.
Aligül: Evet. Bahsedilen o avantajlı durumu hayallerimde yaşamak
isterdim ama maalesef gerçek hayatta trans erkek olmanın
hiçbir avantajını görmedim. Mesela erkek tuvaletlerine girmek
istiyorum ama girerken etrafı kolaçan ediyorum, kimse yoksa giriyorum.
Hormon kullansam, bu sefer de çüküm olmadığı için bu
eksikliği yaşayacağım gibi geliyor. “Tam bir erkek” ya da “tam bir
kadın” hiçbir zaman hiçbir yerde yok ama senden “tam” olmanı
istiyorlar ve bu yüzden sen de gündelik yaşamını sürekli bunun
tedirginliğiyle yaşıyorsun. Tabii ki de bu sadece trans erkeklere
has bir durum değil bütün trans bireylere bu “eksiklik” duygu-
sunu yaşatıyorlar. Çünkü eğer o verili iki koddan (erkek, kadın)
birine ait değilsen, öyle davranmıyorsan, öyle görünmüyorsan, senin
söylediğin bu iki kodun dışında ise her seferinde ya alaycı bir
gülümsemeyle ya da şiddetle karşılaşıyorsun. Maruz kaldığın bu
davranışların bazısı seni yaralıyor, bazısını umursuyorsun, bazısını
hiç umursamıyorsun.
“Transfeminizm’le bunların bağlantısı ne?” diye sorarsınız
şöyle bir şey var: “Siz LGBT’ler, biz feministler” şeklinde cümleler
kuruluyor. Öyle değil işte, biz feminizmin içindeyiz, anlatabiliyor
muyum? Feministler arasında trans bireyler olduğu düşünülmüyor
ve üstelik “Sağındakinin, solundakinin trans olup olmadığını
nereden bileceksin, söylemediği sürece,” denilebiliyor. Böyle bir
cümle kurulduğu zaman kendimi çok dışlanmış hissediyorum,
hâlbuki ben de feminist harekete emek veriyorum. En azından
nasıl bir erkek olmam gerektiği üzerine uğraşıyor olmam dahi
başlı başına bir emek diye düşünüyorum. Transların deneyimleri
feminist harekete ait değilmiş gibi algılanıyor ama aslında feminist
hareket zaten sokakta kadınların rahat yürüyememesinden,
evde ya da başka bir yerde tacize uğramasından ve bunlara karşı
koyabilmek için çıkmıştır. Biz de bunlara karşı koyuyorsak feminist
hareketin bir parçasıyızdır, onun içindeyizdir.
Gülkan: Aligül’ün sekerek üstünden gitmeye çalıştığı taşlara riayet
etmeye çabalayarak bir şeyler söyleyeceğim. Transfeminist
bakış açısı aslında büyük oranda interseks mücadelesinden öğrendiği
gibi cinsiyetin, aynı toplumsal cinsiyet gibi atandığını ve
inşa edildiğini savunur. Çok uzun yıllar toplumsal cinsiyetin verili
değil inşa edildiğini savunduk. Beauvoir’ın “Kadın doğulmaz,
kadın olunur” sözü ile toplumsal cinsiyetin inşa sürecine yaptığı
vurgu daha sonra Butler’la Queer Teori’de cinsiyetin de inşası ile
devam etti. Cinsiyet/toplumsal cinsiyet gibi kavram sıkıntısı çekiyoruz,
gender Türkçeye toplumsal cinsiyet olarak çevrilmiş olsa
da aslında bunun Türkçede tam bir karşılığı olduğunu düşünmüyorum.
Cinsiyetin inşa olduğu meselesini basitleştirmek için bir
örnek vereyim: Bedenin kadın ya da erkek olup olmadığını belirlemek
için bilimin tespit ettiği bir liste vardır, bu doğduğumuzda
yapılıyor. Ben bir bebek doğurdum ve o testi yapışlarını
gördüm. İnandığınız, düşündüğünüz bir şeyin yapıldığını somut
olarak görmek çok acayip bir şey. Çocuğumun cinsiyetini atadıklarını
gördüm. Tuhaf bir deneyimdi açıkçası. “Pipisi yerinde mi?
Kukusu yerinde mi? Her şey doğru yerinde mi? Eksiksiz mi?” diye
giden bir liste var. Bu bir olasılık kümesi, olasılık büyük oranda
maviye kayıyorsa mavi, pembeye kayıyorsa pembe… Pembe–mavi
262 263