Göçün 50. Yılında Avrupa'da Din Hizmetleri-2 - Diyanet İşleri ...

Almanya’ya ilk ne zaman
geldiniz?
-1970’lerin başında geldim
Almanya‘ya. Ama rahmetli babam
daha önce gelmişti.
Rahmetli ilk trene binenlerden
yani.
-Evet aynen öyle.
Gerçi malumu ilam olacak
ama, yine de sormak
istiyorum. Neden geldiniz
Almanya’ya?
-Tabiki gezip-tozmaya gelmedik.
Neden gelinirki Hocam. Fukaralıktan,
yokluktan… Rahmetli
babam yetimdi ve yeni evlenmişti.
Epeyce de borçlanmıştı o
zaman. Bakmış herkes geliyor,
O da atlamış trene. Ekonomik
sıkıntılardan geldik kısacası.
Bu anlamda ne ummuştunuz
ne buldunuz? Yani ekonomik
olarak değdi mi?
-Yaradanıma şükürler olsun,
evlerim de var, bağlarım da var
Türkiye’de. Ama ben burada
kirada oturuyorum. Ne yaman
çelişki değil mi? Bir kaç evin
olacak memlekette, ama burada
kiracı olacaksın. Ne zaman
döneceğiz Allah bilir. Belki de
kendi evimde oturmak hiç nasip
olmayacak. Buradan belki de
tabutumuz gider… (Bir iç çektikten
sonra) Neyse, Rabbim öbür
dünyada ev nasip etsin… Amin.
Size, Almanya’da yabancı,
Türkiye’de ise gurbetçi diyorlar.
Bu konuda neler söylersiniz?
-Evet, malesef öyle oldu Hocam.
Ağlar mısın, güler misin
bu hâlimize? Biz her zaman
üvey evlat olduk. Ne anavatana
ne babavatana sığabildik.
Burada yabancı (Müslüman
Türk), Türkiye’de Alamancı. Aşık
Veysel’in dediği gibi: “Benim
yarim kara topraktır.“ Enindesonunda
asıl yurdumuza gideceğiz,
ne de olsa bizler bu dünyada
misafi riz.
Bu arada Türkiye’deki akrabalarla
ilişkileriniz nasıldı?
Sizlerden beklentileri oldu
mu?
-İlk zamanlar çok iyiydi. Büyüklerimiz
göçüp gitti. Dile kolay
aramıza koskoca 50 yıl, çocuklar,
torunlar ve gurbet girdi. İster istemez
zamanla ilişkiler soğudu.
Tabiki ihtiyacı olarlara yardım
ettik. Tarlalarımızı, evlerimizi
kullandılar. Hayır dediğimiz
zamanlarda ne yazık ki, akrabalarla
aramız açıldı, küstüler… Ne
yapalım hayat işte devam edip
gidiyor.
Geldiğiniz dönemde dinî
hayat nasıldı, bulunduğunuz
çevre itibarıyla. Mesela
cuma ve bayram namazlarını
kılma imkanınız oldu mu?
-Hocam yaramıza tuz bastınız bu
soruyla. İlk geldiğimiz zamanlar
dinî hayatımız diye bir şey yoktu.
Dil bilmiyor, yol bilmiyorduk.
Herkes ayrı yerlerde çalışıyor,
ayrı yerlerde kalıyordu. Ara sıra
arkadaşlarla, hemşehrilerle tatil
günlerinde barlarda, gazinolarda
ya da işçi yurtlarında biraraya
gelirdik, konuşurduk, sohbet
ederdik, kısacası hasret giderirdik.
Memleketten gelen mektupları
göz yaşları içinde okurduk,
dertlerimizi paylaşırdık. Sonraları
yavaş, yavaş Müslümanlığımız
aklımıza geldi. Cumayı, ramazanı,
bayramı düşünmeye başladık.
Dachau‘da papazdan müsaade
aldık, kilisenin salonunda
Aralık 2011 - 152 27