HAYATIM HARBİDEN ROMAN Önsöz Bilinmezden gelmiş ve yine ...

gelmiş. Lakin, birinci sigarası içiyor. Lan paran yok, terso turistin tekisin. Bizim memlekette ne
işin var? Kadıköy’de bir otelde valizi rehin kalmış. Valizde fotoğraf makinesi, teyp falan
olduğunu söyleyince, valizi kurtarmaya karar verdim. Lakin kendim için.
Valizi aldıktan sonra tekrar Beyoğlu’na döndük. Güvenmediği için valizi bana
vermiyordu. İngiliz Konsolosluğu karşısında haybeden kahyalık yapan adama yaklaştım. Elimi
uzatıp tokalaştım. “Bu benim Alman arkadaşım. Mercedes arabasını buraya bırakacak” dedim.
Kahya hemen ‘Müsyü okey müsyü’ diyerek Alman ile tokalaştı. Alman’a göre kahya yakın
arkadaşımdı. Kahyaya göre, Alman yakın arkadaşımdı. Asmalımescit tarafında çay içtik. Alman
birader valizi taşımaktan yorulmuştu. Valizi aldım. Kahya ile tokalaşmıştım ya, giderken de
öpüşmüştük. Eee, kahya akrabam sayılırdı. Almanın bana sonsuz güveni olması doğaldı. Alman
birader sıkışmış. Onu tuvalete bıraktım. Lakin on saniye bekledikten sonra valizle birlikte uçtum.
On saniyeden fazla onun taharet işini bekleyecek halim yoktu ya. Sonra benim vaktim çok
kıymetliydi. Ömer Hayyam eskicilerinden birine valizi toka ettim, tabii, bana yarayanları aldıktan
sonra.
Akşam karanlığında dikkatlice Beyoğlu turu yapıyorum. Karşıdan gelen polisleri
gördüm. Alman önde bağırarak gidiyor. Kahya elleri kelepçeli vaziyet polislerin arasında.
Yaklaşıp ‘Geçmiş olsun kahya. Hayırdır inşallah’ desem olmaz. Yanlarından geçip gittim. Kahya
durmadan yemin ediyor. Boş yere yemin etmenin günah olduğundan habersizdi keriz efendi. Hiç
param yok diyen Alman’ın valiz cebinden iki yüz mark çıkmıştı. Valizi iyice muayene etmeden
eskiciye toka etseydim, benim için ‘baş keriz’ derdi harbiden.
Birkaç gün Aksaray tarafında takıldım. Alman nasıl olsa yolcu edilmiştir. Hazıra dağ
dayanmaz hesabı, para azaldı. Tünel tarafında dolaşırken, eski pul ve para satan küçük bir dükkan
gördüm. Türkiye’de döviz taşımak yasaktır. Ama eski para taşımak serbest olduğuna göre, bana
yeni bir kapı açılacaktı. Yarım torba eski para aldım. Geçersiz Kanada doları, Meksika pesetası,
Yunan Drahmisi iyi servet sayılır. Alman’ın yedek yırtık kotu, uzun mavi tişörtü, fotoğraf
makinesi ve Japon tokyolarını giyince, tam turist oldum. Alman’ın hatırası ‘Adidas’ çantamı da
sırtladım. Yollarda öylesine geziyorum. Sakal bıyık karışık, lakin façası düzgün bir kurnaz
yaklaştı. ‘Hello turist’ ayağı çekti. ‘Haşhaş okey, haşhaş’ hesabıyla yakınlaştık. Ağaçlar arasında
bir cigaralık içeriz. Mal iyidir. Lakin bende Türk parası yok. Yırtık kotumun cebinden on bin
peseta çıkarttım. Torbacının gözleri büyüdü. “Yok iki plaka, bu çok para, ver on plaka” dedim.
Anında donundan malı çıkarttı. Parayı alırken pis pis sırıttı. Hani, kafasına göre ben öküzüm ya.
Sonra yemeğe, meyhaneye, seyyarcılara, tombalacılara, büfelere dayadım eski paraları.
Tepebaşı, Şişhane ve Taksim’i antika para zengini ettim. En büyük itibarı da Kanada doları
görüyordu. Dolar yazılı ya, hemen ona atlıyorlar. Tünel’de daha çok vardı zaten.