HAYATIM HARBİDEN ROMAN Önsöz Bilinmezden gelmiş ve yine ...

Ayrıca, dul ve iki çocuklu bir gelin istemiyordu. Ben bilezikleri çaldığım taktirde, bilezikler
olmayacak, bilezikler olmayınca Ayten bozduramayıp Mahinev Teyze’nin uzağında yeni bir eve
yerleşemeyecekti. Ve İsfendiyar yine evinde kalacaktı. Ayten’in kolunda dokuz adet bilezik
vardı. Birkaç gece takip ettim. Akşam yedi gibi işten evine dönüyordu. Ayten hakkında her türlü
bilgiye sahiptim. (Hırsızlara böyle işler çok d üşer. Gıcık hesabı cam kırdırmaktan, ev
soydurmaya kadar her tezgah olur.)
Bir akşam yine evine girdi ve kucağında bebeği ile çıktı. Beyaz, tüylü bir şeye sardığı
bebeğin ağlayışını duyuyordum. Okula yeni başlama çağında küçük bir kız daha vardı yanında.
Aklıma annem ile kendimi getirdim. Annemin cahilliği yüzünden ölmüş olan ablam Yasemin
geldi aklıma. Annem, ablam ve ben olsaydım ve birisi bize böyle kötülükler düşünseydi, biz neler
yapardık. Ayten zaten dul kalmıştı, yani sahipsiz sayılırdı. Bileziklerin çıkardığı ‘şıngırtı’ sesleri
kulağıma çok tatlı geliyordu. Lakin, bilezikler ait olduğu koldan çalındığında, Ayten ve çocukları
neler çekecekti? Belki de kötü bir gün için saklanıyordu bilezikler.
Konuşkan ve sevimli bir kadındı Ayten. Mahinev Teyze’nin çenesinden kurtulmak için,
ertesi gece soyacağım niyetiyle Ayten’in peşine takıldım. Fakat yolları bozuk olan sokakta
insanlar vardı. Peşinden apartmana girdim. Maskemi takacağım sırada arkasını döndü. Mahinev
Teyze’ye uğradığımı biliyordu. Zaten bu yüzden maske takacaktım. Çok sıcak ve insancıl bir ses
tonuyla hatırımı sordu. Hızla yukarı çıktı. Ben Mahinev Teyze’nin kapıyı açmasını beklerken,
bebeğini ve küçük kızını aldı ve apartmandan çıktı. Dul bir kadın, bir bebek ve küçük bir kız
çocuğu, benim ruhumun derinliklerinde çok anıları canlandırıp şahlandırmıştı. Böyle yaralara ben
de sahiptim. Sahipsiz kalmış bu üç kişilik aile, benim dünyama ait çok şeyleri yansıtmıştı bana.
Mazi ve nefrete dönüşen sevgiler. Bunları düşündüm. Ayten çalışan bir kadındı. Bebeği ağır
hasta olsa, tedavi ettirecek parası bile yoktu. Onun ve bebeğinin hayatını mahvetmeye hakkım
olamazdı. Bileziklerini zorla almaya kıyamadım. Mahinev Teyze de bana gıcık oldu. Tek istediği,
dul ve çocuklu Ayten’in gelini olmamasıydı. Tek açılacağı insan bendim ve işi yatırmıştım.
(Uzun yıllar sonra Mahinev Teyze’nin öldüğünü öğrenişime kadar görüşmeyecektik.)
Yine günler boş boş geçmeye başladı. Cebimde beş para yokken, Aksaray Nişanca’da bir
kahvede oturuyordum. Ortalık yine karışıktı ve kahveler erken kapanıyordu. Önce benden gıcık
kaptılar. Çay gelince istemediğimi söyledim. Parasız adamın kahvede işi yokmuş. Yaşlı bir adam
parasını vereceğini söyleyerek çayı verdirdi. Yanıma geldi. ‘Şerif Baba’ olarak tanınan bir
adamdı. Kollarımda ‘faça’ adı verilen jilet yaralarını görünce güldü. “Daha gençsin, siz gençler
neden böyle yaparsınız bir türlü anlamam. Kızım solcu, pankart asar, yürüyüş peşinde gezer.
Oğlum öldü. Karıyla oturup kızı bekleriz.” Altmışından fazlaydı herhalde. Karnımın aç olup
olmadığını sordu. “Biraz önce kebap yedim” dedim. Ama açlığımın bitkinliği yüzüme vurmuştu
ve Şerif Baba bunu anlamıştı. Kahve önündeki seyyar kebapçıdan bir buçuk porsiyon getirtti.
Yemeğimi yerken, genç yaşta ölen oğlunu anlattı. Benim gibi esmermiş. Kundura imalatçılığı
yaptığı dükkanına gittik. Yardımcıya ihtiyacı yoktu. Birkaç gün ufak tefek malzeme almaya
gönderdi beni.