HAYATIM HARBİDEN ROMAN Önsöz Bilinmezden gelmiş ve yine ...

Geliştiğini sanan toplum, en büyük değerlerini çabuk yitiriyordu. Kırıkkale’de fırına tepsi
gönderenler, pişiricinin hakkını vermeden yapamazdı. Fakat yeni toplumun evinde yuvarlak
‘davul’ fırınlar çoğalınca, fırıncılar, pişiriciler unutulmuştu. Tabii saygılar ve sevgiler de.
Babaannem ölmeden önce, amcamın bana sahip çıkmasını çok istemişti. Onun ölümü,
benim evde kalmamla sonuçlandı. Amcam imalatçılık işlerinden anladığı için, hep o çevreden
tanıdıkları vardı. Beni bir tornacının yanına verdi. Bir hafta içinde üç iş kazası gördüm. Torna
tezgahının aynasına malı yerleştirip ‘T’ anahtar ile sıkarken, bacağı çalıştırma koluna dokunan
genç kalfa tezgahın aniden çalışmasıyla öbür tarafa uçtu. Kolunu tutarak yerde kıvranıyordu.
Sonuç: Kolu ağır şekilde sakatlandı. Pres pedalına kendi ayağı ile basan presçi, kim bilir ne
düşünüyordu ki, mal ile birlikte elini uzattı ve kendi ayağı ile pedala bastı. Acı dolu bir feryat.
Sonuç: Ezilmiş ve ömür boyu kullanılamayacak hale gelmiş bir el. Büyük matkap tezgahına
sıkıştırdığı malın elinden kaymasıyla, tezgah etrafında savrulan ve yere baygın düşen bir genç
adam. Sonuç: Omzundan sakatlandı. Bunları gördükçe, imalatçılık işinden soğudum. Ufacık çırak
çocukların çoğunun bir yerlerinde derin yaralar veya sakat kalmış organlar vardı. Bir kaza ve ışıl
ışıl bakan gözlere dolan acılar, incecik boğazlardan çıkan canhıraş feryatlar hiç aklımdan çıkmaz
olmuştu. Ben de çok düşünen bir insandım. Ve imalatçılık işinde bırakın saniyeyi, saliselik bir
hataya bile yer yoktu. Saliselik bir hata, insanın hayatını söndürecek bir kazaya neden
olabiliyordu.
Bir akşam amcam eve eli sarılı geldi. Preste ezilmiş. Sonra defalarca eli sargılı gelir oldu.
Daha imalatçılık işlerinde çalışır mıydım hiç? Bana bulabileceği başka iş yoktu. Zaten benim de
mesleğim yoktu. Günlerce boş oturmaktan sıkıldım ve yine evi terk ettim.
Karpuz mevsimi bitmiş olduğu için, o işler kesikleşmişti. Hava serinlemiş ve alemciler de
tükenmişti. Tek çare, cezaevinde duyduğum gibi pazarlardan kapkaç yapmaktı. Cezası üç aydı ve
yarısı infaz olarak düşürülünce kırk beş gün yatmak yetecekti. Tek dikkat etmem gereken nokta,
çantasını kapacağım kadını yere düşürmemekti, çünkü bu kapkaç suçunun darp eylemine
dönüşmesiydi ve on sekiz yıldan kapı açılabilirdi. Akıllanmam için gönderdikleri cezaevinin alt
sübyan koğuşunda gerçekten çok iyi akıllanmıştım. Bostancı, Küçükyalı ve Kadıköy pazarlarında
işe çıkmaya başladım. Kapkaç yaparken kadın uyanır ve ortalığı birbirine katar diye, açık
çantalardaki cüzdanları topluyordum. İşler iyi gidiyordu. Daha sonra her pazar yerinde dolaşır
oldum. Bir saat içinde en az yedi-sekiz cüzdan topluyordum. Yakalanırsam kırk beş günden fazla
yatmayacaktım. İşe çıktığım zamanlar, kapkaç yapmak için dolanan gençlere anında
uyanıyordum. Çantalara ve kadınların hareketlerine bakışları uyanmama yetiyordu. Hatta bazen
çantalardan cüzdan toplamak yerine, benim yaptığım işe kafa yoranları takip ediyordum. Paraları
sayıp cüzdanı atacağı sırada yakasına yapışıyordum: “Benim göz koyduğum çantanın malını
kaptın. Ya ortağız, ya da sen düşün.”
Yeni bir yol bulmuştum. Cepçilik ve kapkaç işi çok yaygındı. Trenlerde, vapurlarda, pazarlarda,
o yıllar sık sık düzenlenen miting yerlerinde eleman takip etmekten iyi para topladım.