HAYATIM HARBİDEN ROMAN Önsöz Bilinmezden gelmiş ve yine ...

O yıllar ‘Hıdrellez’ gününe çok önem verilirdi. Ormanlara salıncaklar kurulur, özenle
hazırlanmış yemekler ortaya konurdu. Herkes ikram yarışına girerdi. Cimrilik yoktu. Son
hıdrellez yeri, yıllar sonra adını hatırlayıp soyadım yapacağım ‘Kartal Kayalıkları’ olmuştu.
Kamyonlar, kamyonetler ve traktör römorklarına doluşan insanlar, neşeyle piknik alanına doğru
ilerlerken, ben çok mutsuzdum. Her çocuk ailesiyle, ben ise kuru ayaz çocuğu hesabı gibiydim.
Para kaynağım olan zengin çocukları gitmişti. Çocukların ilahı olacağım diye, cömertlik yapıp
bakkal hesabından kaptığım beş yüz lirayı da bitirince, artık çocuklar bana itaat etmez, dinlemez
olmuşlardı.
Hıdrellez yerinde Almanya’da akrabası olanlar hemen belli olurdu, sırıtan kelleye
takılmış bol tüylü şapka ve ellerinde radyo ile dolaşırlardı. Adam işemek için çalılıklara giderken
bile elinde radyo ile önümüzden geçerdi. Hani, ‘bakın işte, ben önemli bir adamım’ demek isterdi
kafasına göre. Oysa, benim hayallerimin yanında ne kadar da küçük ve basit kaldıklarının
farkında olamazlardı. Kadınlar dereye girip, getirdikleri çuvallar dolusu çamaşırları yıkardı.
Sonra odun toplar ve ateş yakarlardı. Yere bağdaş kurmuş iki ayaklı odunlarına et, salata, kavun
ve karpuz hazırlarlardı. Onlar için erkekleri her şeydi. Çünkü, bir erkek karısını bırakırsa, ömür
boyu dul kalacaktı. İkinci kocaya giden kadına kötü gözle bakılırdı. Yani, erkeğini mutlu
edemediği düşünülürdü. Her biri pala bıyık olan erkeklerin aciz olması mümkün müdür? (Kim
bilir kaç tanesi çok yıllar sonra ortaya çıkacak ‘Viagra’ abonesi olmaya can atardı.) Erkek, kadını
istediği zaman döverdi. Kadın sadece evinde oturup erkeğine hizmet etmeliydi. Kadın sadece
erkek evlat doğurmalıydı. Kız doğuran kadın boş insan sayılırdı. Bir erkek çocuk dünyaya
getiremeyen kadın, kadın sayılmazdı. Kadın sokağa çıkamazdı. Ancak komşularla birlikte pazara
gidebilirdi. Erkek istediği zaman meyhaneye gidip içerdi. Sarhoş geldiği evinde kadın ona hep
nimet gözüyle bakıp hizmet etmeliydi. Erkeğin donu kaybolsa, sopayı kadın yerdi. ‘Lan
donumdan haberim yok. Yoksa, gece beni iyi mi ettiler?’ demeye kafa yormazdı aslan, kaplan
‘palalar’.
Kadına bakış açısı işte böyleydi. Anneannemin kocası, yani dedem çok katı bir adamdı.
Anneannem çorbaya biraz fazla tuz koydu diye, dedem sıcak çorba dolu tencereyi kafasından
aşağı boşaltmıştı. Anneannem acılar içinde kıvranırken, dedem şöyle bağırıyordu: ‘Kalk bana
yeni bir çorba yap. Tuzuna da iyi bak, yoksa yine kafana dökerim’. O yıllar böyle şeyler
normalden sayılırdı. Hemen hemen her kadının başından aşağı birkaç kez sıcak yemek dolu
tencere dökülmüştür.
Birkaç gün sonra uykudan kalktım. Babaannem ve komşular, en yakın dostum olan
köpeğimiz Avcı’nın başına toplanmıştı. Avcı, bitkin bakışlarla yerde yatıyordu. Ayağa kalkmak
istiyor ama başaramıyordu. Çünkü arka ayakları tutmuyordu. Ön ayaklarıyla kendini çekerek
ilerlemek istiyor ama yapamıyordu. İki gün boyunca başında bekledim. Yemeğini, suyunu