HAYATIM HARBİDEN ROMAN Önsöz Bilinmezden gelmiş ve yine ...

Yaşam denen uzun yolda, çok güzel nimetler görmüş ve güzel ortamlarda yaşamıştım.
Her ne kadar doğru dürüst bir ailem olmadıysa da yaşamıştım. Bir zamanlar kalmaktan sıkıldığım
sürgün yatılı okulu ‘Holzen’i bile arar olmuştum. Soğuk bir beton yığınından başka bir yer
değildi ama yeni hayatımdaki yalnızlığımdan çok daha iyiydi. Alman kız arkadaşlarımı
düşündüm. Yunanlı Seula aklıma geldi, kim bilir şimdi kiminle birlikteydi. Beni hatırlıyor muydu
acaba?
Cezaevi günlerimi unutamıyordum. Günlük yaşantımda bir şey yapacağım sırada, sanki
yasakmış gibi geliyordu. Sabah erkenden uyanıyor ve sayım yapılacak gibi hissediyordum.
Akşam üzeri istemeden de olsa saate bakıyordum. Sanki, akşam sayımı yapılacakmış gibi
geliyordu. Yemek için sıraya girmeye alışmıştım ben. Önüme hazır yemek konması bile ters gelir
olmuştu. Babaannemin antika saatinin her zil vurmasında, saatin on bir, yani ‘yat saati’ çaldığını
sanıyordum. Sabah uyandığımda, demir parmaklıkları olmayan evin penceresi bile bana tuhaf
geliyordu.
Birkaç işe başladım. Fakat uzun sürmedi. Babaannem hasta olduğu için, halamla anneme
haber gönderdi. Beni almasını yoksa ortalarda kalacağımı iletti. Annemin yeni bahanesi hazırdı:
“Cezaevine girmiş. Girmeseydi belki alırdım. Ben sabıkalı birini yeni komşularıma oğlum diye
tanıtamam. Ne hali varsa görsün.”
Babaannem ve ben, birlikte bu eve sığamazdık. Ya babaannem gitmeliydi, ya da ben.
Yaşlı kadın gidemeyeceğine göre, ben gitmeliydim. Zavallı babaannem, yine Kırıkkale’den kira
paraları geldi. Yatağın altına saklamış. Bulmam uzun sürmedi. Aynı gece misafirler geldi.
Ceketlerin cebinde bıraktıkları cüzdanlardan elli, yetmiş, yüz ne bulduysam topladım. Ve kapıyı
sessizce çekip çıktım. Geceyi yıllar öncesinden bir anı olan, Deniz sinemasının kuytu bir
köşesinde üşüyerek geçirdim.
Sahilde kimsesiz çocuklarla tanıştım. Bütün gün denizde yüzüyorlardı. İki gündür yemek
yememişlerdi. Ekmek, domates, salatalık ve koladan oluşan iki torba dolusu yemeği aç kurtlar
gibi yediler. Zavallılar, iki veya üç günde bir yemek yiyebildiklerini söylediler. Utanarak
dileniyorlarmış. Ama para veren çok az oluyormuş.
Ben dilenmektense, çalmayı tercih ederdim. Bir insandan para dilenip, ‘siktir lan’
cevabını almayı kendime yediremezdim. Yaz ayı olduğu için, her yerde seyyar karpuz tezgahları
vardı. Sabaha karşı uyuyan satıcıların para önlüğü bele bağlıydı. Dört çocuk ve ben, yeni işimizi