HAYATIM HARBİDEN ROMAN Önsöz Bilinmezden gelmiş ve yine ...

parmaklıkların ardına sıkıştırılmıştı. Tek suçlu onlar mıydı? Bence en büyük suçlular, onları
dışlayan aileleriydi. O yılların Türkiye’sinde büyükler kendileri ne biliyordu ki, çocuklarını
eğiteceklerdi. Bizi akıllanmamız için kapattıkları kafesin terbiyecileri olan gardiyanlar mı bizi
adam edecekti? Gardiyanlar bizden cahildi. Akılları fikirleri bir paket beleş sigara ve bir demlik
çaydaydı. Ziyaret günleri gardiyanların mahkumu sevmesi bir başka olurdu. “Gözün aydın yeğen,
sana çok sigara gelmiş yahu” Ve daha fazla gelen ne varsa, ortak olurlardı.
Üç buçuk ay geçti ve üçüncü kez ‘Sulh’ mahkemesine çıktım. On dakikalık bir nasihat
sonrası tahliye edildim. Tahliye olduğuma sevinmeli mi, yoksa üzülmeli miydim bilmiyorum.
Bit kaynayan elbiselerim çöpe atıldı. Akşam yemeğini amcamın evinde yedim. Aylar
sonra sıcak bir yemek ve sıcak bir yatağa kavuşmuştum. Tok bir karınla, babaannemin
tabakasından arakladığım sigaraları içtiğim sıcak yatakta alt sübyan koğuşunu düşündüm hep.
Demir kapı kapanalı iki saat olmuştu. Karavana sırasından yemeğini kapanlar. Sonra pikabın
başında ‘aldırma gönül’ nakaratları ile sigara tüttürenler. Ve yatak muhabbetleri.
Hırsızlık suçundan cezaevine girdiğimi öğrenmiş olan komşular, çocuklarını benden
uzaklaştırdılar. Aklıma Kırıkkale geldi. Orada da komşular çocuklarını benden uzak tutmaya
bakardı. Ben çocukken lanetlenmiş olmalıydım.
Altıntepe’de kimse benimle arkadaşlık etmez olmuştu. Ahmet Rasim okulundan tanıdıklarım
bile, yolda görseler geri dönüyordu. Eski sınıf arkadaşım ve Türkiye’de ki ilk aşkım Ayşegül bile
benden kaçar olmuştu. İkinci aşkım İlknur, beni görür görmez yolunu değiştirdi. Bir zamanlar
Almanya’dan gelmiş olduğum için yanımdan ayrılmayanlar, beni çok sevenler, yolda görseler
tanımaz olmuşlardı.
Örnekspor’un minyatür top sahasında düzenlenen gece turnuvalarında gazoz satmaya
başladım. Güzel para kazanıyordum. Ama turnuvalar uzun sürmedi. Gündüz maç yapan çocuklar,
beni aralarına almazlardı.
Babaannem iyice hastalandı. Yengem büyüyen çocuğuyla ev işlerine zor yetişiyordu.
Amcam mesaiden mesaiye koşuyordu. Ben çalışmıyor ve hiçbir işe yaramıyordum. Akşam
yemeğinden sonra sığıntı gibi oturmuş ya televizyon seyrediyor ya da hemen yatağa giriyor ve
hayallere dalıyordum. Almanya günlerim, okul yaşantım, spor salonlarındaki günlerim ve takım
içinde kazandığım başarı nişanlarım. Her şeyin önümde olduğu günler. Aklıma Bergen eğitim
hemşirelerinin söyledikleri geliyor: “Tanrı bize her nimeti sunmuştu. Devam ettirmek bize
kalıyordu. Suç dünyasına girersek, yerimiz ıslahevi veya cezaevi olurdu. Ve toplumdan koparsak,
nimetlerden yararlanamazdık.”