HAYATIM HARBİDEN ROMAN Önsöz Bilinmezden gelmiş ve yine ...

adamdı. Gelir gelmez Osman’a vurdu. Sonra bana yalvarmaya başladı, karakol beni daha
önceden tanıyormuş. Ben nasılsa yanmışım. Hiç olmazsa yeğeninin sabıkalanmasını
engellemeliymişim. Polislerin söylediğine göre içeri gireceğim kesindi. Teksin plajı mıntıka
olarak Bostancı Karakolu’na bağlıydı. Ama kayık çaldığımız yer, Küçükyalı Karakolu’nun
mıntıkasındaydı. Plaj işinin üstüne gidilmedi ve sadece kayık davasından zabıt tutuldu. Yine
Kartal Adliyesi’ne çıktım. Ve şansıma yine sinema işinden beni azat eden hakim çıktı. Her şeyi
kendimin yaptığını, Osman’ı kayalıklardan aldığımı söyledim. ‘Tövbe vallaaa billaaa”
hesaplarımı hakim yemedi. “Sen biraz yatacaksın. Cezaevinin ne olduğunu görmen lazım. Yoksa
akıllanmazsın” diyerek, “Yaz kızım Melahat. Bu sefer yok beraat” hesabı raporumu düzenledi.
Osman ve dayısı giderken, mutlaka ziyarete geleceklerine dair bin bir yemin ettiler.
Belediye otobüsünde kolumdan tutan polisle konuşuyordum. Ellerimde kelepçe olduğu için
meraklılar başıma toplandı. Suçum ‘hırsızlıktı’. Onlar benim yaşımdayken ev geçindirirlermiş.
Hayatta haram yememişler.
Kadıköy’e geldik. Üsküdar otobüsüne bindik. Ve büyük kapılı, büyük bir yapının önüne
gelirken, polis “Bir daha akıllan. Buralar yaramaz yerlerdir” dedi. Büyük kapı açıldı, içeri girdik.
Askerler hemen suçumu sordu. Ben büyük tabelaya bakıyordum, ‘Üsküdar Paşakapısı Ceza ve
Tevkif Evi’ yazıyordu. Polis beni kapıaltı gardiyanlarına teslim etti. Ellerimi açmamı söylediler.
Üçer tane cop vuruldu. ‘Hoşgeldin. Bir daha gelmeyesin’ mesajıymış. İlk kez gördüğüm kapıaltı
çok kalabalıktı. Ziyaret günüymüş. Üzerim arandıktan sonra dört cop daha vuruldu. Koğuşta
akıllı durma mesajı hesabıymış.
İlk iş olarak benden biraz önce gelmiş olan küçük ve büyük yeni mahkumlarla büyük
bahçe duvarının dibine dizildik. Sırayla fotoğrafımız çekildi. Yine sırayla berber dükkanına
girdik. Berberden çıktığımda uzun saçlarım gitmişti. Kendimi ilk kez asker tıraşıyla gördüm.
Saçlar gidince, insanın tipi acayip değişiyordu. Tıraş işi bitince, herkesi ait olacağı
bölümlere teslim etmeye başladılar. (Çoğumuz yıllarca ait olacak tık bu bölümlere.) İki katlı bir
yere bırakıldım. Duvar boyaları dökük, bahçesi küçük, çatlak çöp tenekelerinin altından sızmış
ezik kuru fasulyeler, kuru üzümler, bulgurlar gerçekten çok iğrençti, yerler iğrenç kokuyordu.
Yatağımı gösterdiler. Hiçbir yere çıkmak yoktu. ‘Alt Sübyan Koğuşu’na verilmiştim. Yemek
geldi ama ben alamadım. Çünkü tabak ve tahta kaşığım yoktu. Sevimli bir çocuk, yemeğini
benimle paylaştı. Zaten onunla çok iyi dost olacaktık.
Küçükyalı Karakolu’ndan bir polis, amcamı yolda görünce her şeyi anlatmış. Amcam
haberi alınca, yaşlı babaannemi alıp geldi. Artık olan olmuştu ve konuşacak bir şey yoktu.
Babaannem çok ağladı. “Buraları da gösterdin bana. Ben nasıl dayanırım ölmüş oğlumun oğlunu
buralarda görmeye? Keşke hiç büyümeseydin. Hep Kırıkkale’de kalsaydık” diyerek hüngür
hüngür ağladı zavallı babaannem. Evet, keşke hiç büyümeseydim. Keşke hep beş yaşımdaki