HAYATIM HARBİDEN ROMAN Önsöz Bilinmezden gelmiş ve yine ...

kadın, kocasıyla baş başa kalmak isterdi.
Aylar geçiyor ama annemden ses çıkmıyordu. En çok Betül’ü özlemiştim. Çünkü bana
çok iyi davranırdı. Marangozun kızı Gülbin ile teyp dinlemek istediğimde, camdan aşağı
sarkıtışını düşündüm.
Babaannem eve dönmem gerektiğini söyledi. “Zaten gelinin başında ben varım. Bir de
sen kalma” demekte haklıydı.
Ahmet Rasim İlkokulu’ndan diploma aldım. Almanya’nın en güzel okullarında oku,
sonra gel, hiçbir şey bilmeyen bir okuldan diploma al. Hayat işte. Babaannemle annemin evine
gittik. Evde olup olmadıklarını bilmiyorduk. Ama kapıyı açan olmadı. Daha sonra yine gittik.
Yine açan olmadı. Babaannem yaşlı olduğu için fazla yürüyemiyordu. Beni tekrar anneme
gönderdi. Kapıcıdan öğrendim ki, evden taşınmışlar. Yakında bir yere ama nereye taşındıklarını
bilmiyordum. Üstelik marangoz ve ailesi de aynı yere taşınmış. Sonra düşününce kendi evlerine
taşındıklarını anladım. Gitmek istemedim. Taşındığını bile haber vermediğine göre, beni gözden
çıkartmıştı artık.
Çarşamba günleri Bostancı pazarı kurulurdu. Annemle orada karşılaştık. Yanında
komşusu olduğunu tahmin ettiğim bir kadın vardı. Beni gördü. Yüzünü çevirip yanımdan geçip
gitti. Bir zaman sonra Bostancı istasyonunda Mahmut ile karşılaştık. “Sen onun öz oğlusun.
Keşke elimden gelen olsaydı. Ben sana on sekizini doldurana kadar bakmak isterdim. Sonra ne
yapacağın sana kalırdı. Hatta küçük bir ev tutmana bile yardımcı olurdum. Ama elimden bir şey
gelmiyor” derken, gerçekten üzgündü. Ne de olsa yıllarca bir arada yaşamıştık. Yıllarca gezmeyi,
yemeyi, gülmeyi paylaşmıştık. Mahmut’un yapacağı bir şey zaten olamazdı. Gitmeden önce
cüzdanından iki yüz lira çıkartıp cebime soktu. “Bak oğlum, şunu bilmen gerekli, insanın
önünden her zaman bir katar geçer. Katarları bilirsin, Almanya istasyonlarında çok görürdük.
İnsan yeter ki bir vagona tutunmasını bilsin. Hiçbir zaman son vagon diye bir şey yoktur. Son
anda tutunabileceğin son bir vagon daima mevcuttur. Çalışıp bir meslek sahibi olmaya bak. Bu
söylediklerimi ömrün boyunca unutma. Arada bir yine görüşürüz.” Bu cümleyi söylerken, gözleri
dolmuştu. Giderken ağladığından emindim.
Amcama yük olmak istemiyordum. Bana göre, artık gidecek yerim kalmamıştı.
Babaannemin Kırıkkale’den gelen kira paralarını çalıp evden kaçtım. Kadıköy sinemalarında
gezip eğlendim. Ucuz bir otelde yattım. Para bitince aklım başıma geldi. Meşhur Küçükyalı ‘63’
sinemasının son matinesine bilet alıp girdim. Film bitmeden önce tuvalete girdim. En sağdaki
kabin kilitliydi. Yukardan bakınca, temizlik malzemeleri olduğu için kilitlendiğini anlamıştım.