HAYATIM HARBİDEN ROMAN Önsöz Bilinmezden gelmiş ve yine ...

satıyorlardı. Kırmızı toz biber paketlerinden zehirlenenler oluyordu. Çünkü, paketlerin içinde
kiremit tozu vardı. Gazeteler her gün üç-beş polis ve bekçinin ölümünü yazıyordu. Ölü bulunan
gençlerin haddi hesabı yoktu. Arabalar ters çevriliyor, hava karardığı andan itibaren silah sesleri
duyuluyordu. Sokaklarda silahlı kovalamacalar ve canhıraş haykırışlar boldu. Gün doğduğunda
sokaklardan cesetler toplanıyordu. Polis teşkilatı zayıftı. Karakol önlerinde bekleyen eski model
naylon kapılı cipler, ya benzin ya da yedek parça olmadığı için çalışmıyordu. Suçlular belediye
otobüsüyle taşınıyordu. Gasp, cinayet, soygun suçlarından yakalananlar bile aynı şekilde
taşınıyordu. Hava karardığında sokağa çıkan yoktu. İnsanlar balkona çıkmaya bile korkar
olmuştu.
Politikacılar haberlerde bir şeyler anlatıyorlardı. Memleket kan gölüne dönmüştü ama
onlar hala anlatıyorlardı. Aynı ailenin karşıt görüşlü çocukları futbol oynarken birbirine
giriyordu. Birkaç gün sonra cenazeleri kalkıyordu. Bostancı kasaplar çarşısı sonundaki köprünün
yarısından bir görüşlüler, öbür yarısından diğer görüşlüler geçemiyordu.
Almanya’ya ilk gidişim sırasında amcamla gittiğimiz Deniz sineması iş yapamaz
olmuştu. Lunapark demirleri çürümüştü. Adını Ecevit’den almış olan Karaoğlan çay bahçesi
harabeye dönmüştü. Bostancı iskelesini süsleyen çay bahçesi yok olmuştu. ‘Saksonyalılar’
gazinosu yakılmıştı. (Sonradan bilardolu kahve oldu.) Sandık cinayeti Bostancı’yı sarsıyordu.
Her yer kan ve nefret dolmuştu. Gündüz selamlaşanlar, karanlıkta birbirlerine ateş edip
öldürüyorlardı. Sonra da cenaze namazında öldürdüğünün arkasından gözyaşı döküyorlardı.
Çeşitli haberlerde karşıt görüşlü polislerin çekişmelerine yer veriliyordu. Ülke, her yönden
karanlığa itiliyordu. Her insan bir tarafı tutmak zorundaydı. Karşıt görüşlüymüş gibi davranarak
insanların ağzından laf alınıyor ve ‘demek öyle’ sözünden sonra tetikler çekiliyordu. Babaannem
bile politikaya kafa takmıştı. Kendisi Ecevit’i tutuyordu. Öz erkek kardeşi de Erbakancı olduğu
için küslerdi. (Babaannem öldüğünde bile kardeşiyle küs gitti.)
Babaannem amcamın evinde pek rahat değildi. Bahçeli evindeki rahatlığını apartman
katında kaybetmişti. “Ah Kırıkkale’de olsaydık” lafları hiç bitmezdi.
Babaannem bana hep şöyle derdi: “Akıllan evladım. Bak ben yaşlandım. Ben ölürsem
sana bu amcan bakarsa bakar. Eğer amcan bakmazsa, senin sonun çok kötü olur. Beni dinle.
Akıllan artık.”
Amcam bana hep destek olmuştu. Fakat insanın kendi evi gibi olmuyordu. Maç yaptıktan
sonra eve girip yiyecek bir şeyler istemek bile zor geliyordu bana. Çünkü, yengem benim annem
değildi. Hem ben, hem babaannem fazla geliyorduk. Aslında yengem haklıydı, yeni evlenmiş bir