HAYATIM HARBİDEN ROMAN Önsöz Bilinmezden gelmiş ve yine ...

çok uzaktan akrabamızmış. Şarap fabrikaları varmış.
Çok şık giyinen adam ve kadın, bir erkek ve bir kız çocuk sahibiydiler. Her yere araba ile
giderlerdi. Bir süre dost olduk. Ama benim kafa yapıma göre değillerdi. Çok pasif, ürkek ve
korkak tiplerdi. Dostluğumuzun bitiş nedeni, oyuncaklarını çalmışım ve satmışım. Babaannemin
verdiği beş kuruş bana yetmezdi ki. Beni görünce kaçacak yer ararlardı. Bir gece uyumadan
bekledim. Bahçe kapısından çıktım. Kırmızı arabanın her tarafını çizdim, arabayı mahvettim.
Derileri deldim.
Tek şüpheli şahıs bendim. Babaannemden güzel bir dayak yedim. Sonra araya bayram
girdi. Bana bir sürü hediye getirdiler. Hediye getirmelerinin nedeni beni sevmelerinden dolayı
değildi. Mallarına daha fazla zarar vermemden korkuyorlardı. Bana o birçok hediyeyi vermekle,
istediğimi zorla almanın yolunu gösterdiklerinin farkında değildiler. Sonraları iki zengin
çocuğunu sıkıştırıp para almaya başladım. Kırmızı arabayı çok seviyorlardı. Öyle bir araba ve
yaşam tarzı bize çok yabancıydı. Arabayı durmadan çizmemi istemiyorlarsa, bana harçlık
vermeleri gerekiyordu. Mahallenin çocuklarında para ne gezerdi. Ama ben, bol paranın anahtarını
bulmuştum bir kere. Ve kaybetmeye de hiç niyetim yoktu.
Çocukları peşime takıp gezmeye götürmeye başladım. Çocukların mahalleden
uzaklaşması yasaktı. Ama bende para vardı. İstediğimi alacak güç vardı. Ve bana itaat etmeye
başladılar. Eve dönüldüğünde bir araba dolusu dayak yiyeceğini bilen çocuklar, pamuk helva,
çiklet, elma şekeri gibi küçük hediyeler karşılığında her söylediğimi yapıyordu. Grup olarak,
gidilmeyecek yerlere bile gider olmuştuk. Artık Kırıkkale denen yerde, girip çıkmadığım yer
kalmamıştı. Paranın ve iktidarın ne olduğunu çok küçük yaşlarda anlamış oldum.
Kısa bir süre sonra uzaktan akrabamız olan zengin aile taşındı. Bizim mahalle çok
görgüsüz, basit insanlarla doluymuş. Ne mutlu bize. Kimselerle komşuluk edememekten
bıkmışlar. Evlerine kim uğrasa bir şey istiyormuş. Vay görgüsüz ayılar vaaay. Gitmelerine en çok
ben üzüldüm. Çünkü, para kaynağım kesilmişti.
Babaannem kiraları topladığı gün bana beş yüz lira vererek merkezde bulunan büyük
bakkala gönderdi. Parkta dolaştım. Sonra başka bir bakkala girdim. Adam istediklerimi
hazırlarken, parayı tezgah üzerine bıraktım. Aynı anda genç bir kız geldi ve benim beş yüzün
yanına bir beş yüz bıraktı. Kız, raflardan bir şeyler alırken kendi beş yüz liramı cebime koydum.
Adam hesabı yaptı ve para üzeri verdi. Bakkaldan çıktığım gibi son hızla koşarak oradan
uzaklaştım. Kuruşlarla alışveriş yapılan bir dönemde, beş yüz lira korkunç büyük bir paraydı. O
para ile çocuklar için bir ‘ilah’ oldum.