HAYATIM HARBİDEN ROMAN Önsöz Bilinmezden gelmiş ve yine ...

sakladığım para çabuk bitti. Sonra öğrendim ki, eve döneli çok olmuş. Ama beni almamışlar. Eve
gittim. Annem çok soğuk davrandı. “Yarın yine Adana’ya gidiyoruz” lafının yalan olduğunu çok
iyi anlamıştım.
Bir ay kadar hiç uğramadım. Yatağımı, kız kardeşimi, evimi özlemiştim. Ama
istenmedikten sonra gitmemin anlamı yoktu. Amcam yeni evliydi ve evinde kalmaktan
sıkılıyordum. Amcam ‘Kartal’ tarafında lastik atölyesinde işe girmemi sağladı. Ben böyle işleri
hiç yapmamıştım ve yapmak zor geliyordu. Haftalığımı aldıktan sonra işe gitmedim. Artık
tamamen yalnızdım. Amcam bana daha ne kadar bakacaktı?
Tam böyle karmaşa dolu düşüncelerle boğuştuğum zor günlerde, Kırıkkale’de yaşayan
babaannem İstanbul’a gelmek istediğini yazan bir mektup gönderdi. Komşulardan birinin yazdığı
mektupta bol bol selamlar vardı.
Babaannem Altıntepe’de oturan amcamın evine geldi. Yengemle sürtüşmeleri oluyordu.
İstanbul’a gelir gelmez içtiği ikinci sigarasını bırakıp Samsun içmeye başladı. Tabii ben de ortak
oluyordum. Zavallı babaannem benim, ilk kez beş yaşında onun sigarasına ortak olmuştum zaten.
Almanya zamanımdan kalan tek alışkanlığım alkol olmuştu. Esrar içmeye pek hevesim yoktu.
Babaannem Kırıkkale’deki evlerden gelen kirayı cüzdanına koyardı. Küçük küçük çalardım.
Çalışmadığımı gören amcam, hiç olmazsa Türkiye’den ilkokul diplomam olsun
düşüncesiyle beni ‘Ahmet Rasim İlkokulu’na yazdırdı. Dördüncü sınıftan başladım. Hiç
alışmadığım siyah önlük ve beyaz yaka bana çok ters gelmişti. Almanya’daki gibi modern
matematik, İngilizce, el gücü, gibi derslerden hiçbiri yoktu. Beden eğitimi denen ders, bana çok
saçma sapan geliyordu. Beden hocasının yaptığı uyduruk hareketleri tekrarlıyorduk. Basit
hareketlerden başka bir şey değildi. Almanya’da atletizmden yüzmeye, tenisten kayak sporuna
kadar yapmış bir çocuk için, korkunç zor bir hayata başlamıştım. Türk filmlerinde gördüğüm iflas
etmiş fabrikatörler gibi hissediyordum kendimi. Kazık kadar olmuş çocukların ‘Saklambaç, istop,
kuka’ gibi oyunlarla boşa vakit öldürmelerine bir türlü anlam veremiyordum. Oysa,
yapabilecekleri birçok el gücü becerileri vardı. Ben bunları anlattığım zaman en küçük bir ilgi
bile göstermiyorlardı.
Ülke gittikçe karışıyordu. Margarinden ete, sıvı yağdan sigaraya her şey karaborsa
satılıyordu. Küçük halam, babaannem ve ben ‘Kadıköy-Et Balık Kurumu’ önünde saatlerce sıra
bekliyorduk; kişi başı bir kilo et alma hakkı vardı. Birer kilo daha et alabilmek için, Kadıköy’den
otobüse biniyor ve Çiftehavuzlar semtinde bulunan ‘Gima’nın önünde kuyruğa giriyorduk.
Bakkallar adamına göre mal verir olmuşlardı. Makine yağını tenekeleyip ‘sıvı yağ’ diye