HAYATIM HARBİDEN ROMAN Önsöz Bilinmezden gelmiş ve yine ...

Zaten öğlen yemeği vakti yaklaşmıştı. “Enişte, helva ekmek alıp geleyim” diye çıkarken, temiz
giyeceklerimi de torbaya koyup uçtum. Bisiklete bindiğim gibi gördüğüm ilk kebapçıya park
ettim. Üç porsiyon kebap, salata ve tatlı yedim. Annem zaten eve tiner kokusu içinde gittiğimden
şikayet ediyordu. Pis kıyafetlerden kurtulmuş oldum.
Evimizde telefon olmadığı için, bir hafta gezip durumu idare ettim. Lakin eniştem ve
halam bize misafir gelince işin kokusu çıktı.
Bir süre boş gezdim. Her akşam eve girişimde aynı laflar başlar oldu: “Kazık kadar adam
oldun. Seni bu yaşa getirdim. Mahmut’un akrabalarının seni görmesini istemiyorum. Git artık
evimden.” Ben de gitmek istiyordum da, nereye gidecektim. Amcam yeni evliydi. Hala
Kırıkkale’de yaşayan babaannem iyice yaşlanmıştı. Beni kim isteyecekti?
Mahmut’un erkek kardeşi Serdar evimize geldi. Zayıf, uzun boylu, sevecen bir insandı.
Çok iyi anlaştık. Annem hemen bozuldu ve beni odaya kapattı. Günler sonra Mahmut’un en
küçük kız kardeşi Betül geldi. ‘Maçka Lisesi’ne başlayacağı için, bizde kalacaktı. Annem
önceleri isteksiz davrandı. Annem çoğunlukla marangoz aileye misafirliğe giderdi. Betül ile ilk
yalnız kaldığımızda, bana insan muamelesi yapan ender bir insan olduğunu anladım. Çay
hazırlayıp benimle uzun uzun konuşmasından büyük keyif alıyordum. Uzun zamandır bir insan,
beni insan yerine koyup, sorunlarım üzerine konuşuyordu. Çalma işlerini neden yaptığımı,
gelecekten neler beklediğimi sorardı. Betül’ü çok sevdim. Bana gerçek bir ablaymış gibi yakın
davranıyordu. Aslında soğuk bir yapısı vardı. Kolay kolay insana yaklaşmazdı. Kendisi de
sorunlu bir kızdı. Kısa boylu, esmer, pek gülmeyen ya da güldüğü zaman sadece gülmüş görünen
bir insandı.
Almanya’da Mahmut ondan bahsederken hep ‘Bettoş’ derdi. Çocukluğunda ona hep öyle
hitap edilmiş. Bir gün ona ‘Bettoş’ diye hitap edince, “Bu ismi sen nereden biliyorsun?” diye
şaşkınca baktı. Sonra ona hep aynı şekilde hitap eder oldum. Betül benim hayatıma bir şeyler
katmıştı. Onunla saatlerce konuşmaya bayılıyordum. Marangozun kızı Gülbin ile müzik dinlemek
istediğimde, annem küçük teybi vermezdi. Betül teybi poşete koyup arka odadan aşağı sarkıtırdı.
Beni dinleyen ve anlayan bir insanla tanışmış olmam çok güzeldi. Betül benim için öğreticiydi,
eğiticiydi, bana yakındı. Üvey halam olmasına karşın, bana bir kimlik kazandırmıştı. Onun
sayesinde kendime güvenim artmıştı.
Amcamın girişimleriyle kendisinin çalıştığı ‘Genoto-Bedford’ kamyon fabrikasında işe
başladım. Sabah erkenden işe gidip, akşam dönüyordum. Yemekten sonra odama geçmem
emrediliyordu. Emreden de sadece annemdi. Betül’den uzak olmam için elinden geleni