HAYATIM HARBİDEN ROMAN Önsöz Bilinmezden gelmiş ve yine ...

çoğalmasına neden oluyordu ona göre. Gün geçtikçe ‘Türken Raus’ yazılı duvarları daha sık
görmeye başladık. Otobüs ve tramvay koltuklarına bile yazılır oldu.
Akşam karanlığında Türkler dışarı bile çıkmaz oldu. Eskiden gece vakti şehri dolaşıp,
vitrinlere bakardık. Fakat artık o günler geride kalmıştı. Annem küçük bir gaz tabancası almak
ihtiyacı duydu.
Şehre uzak parklar ve ıssız arazilerde Dazlaklar ve Türk Karayılanlar arasında sopalı,
zincirli kavgalar başladığı haberleri hızla yayılıyordu. Gece vardiyasında çalışan Türkler saldırıya
uğrar oldu. Toplu taşıma araçlarında bile hakaret gören Türkler, sessiz kalmayı tercih ediyordu.
Günler geçti ve dayak yemiş olan bir Türk arkadaşımın intikamını almak için zenci
dostlarımı topladım. Parkı bastık ve Alman çocukları kovaladık. Daha sonra onlar bizi kovaladı.
Bir onlar, bir bizler dayak yedik. Zamanla bazı parkların ahşap oyuncakları benzin dökülerek
yakıldı. Beyaz ve zenci Amerikalılar bile birbirlerini görmeye tahammül edemiyordu. Zenciler
kalabalık oldukları için gece dolaşabiliyordu. Çoğu esrarkeş, biracı ya da hapçıydı. Kafayı çekip
gece sokaklara yayılıyorlardı.
Zaman geçtikçe ağır hakaretler içeren duvar yazıları ve saldırılar çoğalmaya başladı.
Okulumuzun en üst katında yer alan ‘İtalyan sınıfı’ sakinleri de yabancı aile çocukları olduğu
için, hakaretlerden pay aldılar. İtalyan sınıfından olan ‘Bruno’ ile sıkı dost olduk. Bir süre
öncesine kadar teneffüste birlikte oynadığımız, aynı sigarayı paylaştığımız Alman arkadaşlarım
ile düşman olduk. Okul çıkışı birbirimize dalışımız gecikmedi. Biz Türkler gibi dışlanmış olan
İtalyanlar, Yugoslavlar, İspanyollar ve hatta Yunanlılar birleştik.
Üç senedir aynı sınıfı okuyan ‘Ayı Rudi’ bile ırkçı olmuştu. Almanya’da en güvendiğim
Alman dostum, sadece ‘Nowak’ idi. Onun gibi bir arkadaşım zaten hiç olmadı. Cana yakın,
kavgacı, sert ve sadık bir dost olmuştu bana. Beni sıkıştıran Almanlara karşı benimle birlikte
kavga ederken, “O bir insandır” deyişini unutmam mümkün değildir.
Almanya ani bir değişikliğe sahne olmuştu. Bir yanda insancıl ve bizleri seven Almanlar,
diğer yanda hızla çoğalan işsiz ve ayyaş takımının oluşturduğu ‘Irkçılar’ vardı. Birçok Türk,
saçlarını sarıya boyatarak, Alman isimleri kullanarak işin içinden sıyrılmayı tercih eder oldu.
Kriegshaber Caddesi’nin yakınındaki ıssız bir sokakta, akşam karanlığı çökmeden başlayan bir
kavga sonrası, yaralıların kamyonet kasalarına fırlatılarak atıldığını çok iyi hatırlıyorum.