HAYATIM HARBİDEN ROMAN Önsöz Bilinmezden gelmiş ve yine ...

yerine koymazdı. Teyzesinin evinde fazla oturmaya bile tenezzül etmezdi. Almanya gibi soğuk
bir ülkede yıllarını geçirmiş olan annem, artık herkesten uzak, kendine özgü kurallarıyla yaşayan
bir kadın olmuştu. Almanca konuşurken hatasını düzeltmem bile dayak yememe neden olurdu.
Evimize yakın sayılan büyük parkta bir hareketlilik başladığını duydum. Tabii ertesi gün
parktaydım. Alman hippiler kafalarına göre seyyar lunapark kurmuşlardı. Tenekelere top atıp
vurana bira, çemberi çiviye geçirene sigara falan veriyorlardı. Asıl para kazandıkları dalga çok
başkaydı. Bizim Türk ‘pala dayılar’ kadar çabuk tezgaha gelen yoktur harbiden. Hepsi
birbirinden güzel genç hippi kızlar, motosikletle iki mark karşılığında park etrafında tur
attırıyorlar. Deri takımlar içinde sıkışmış olan incecik vücutları gerçekten çok harika
görünüyordu. Bizim pala dayılar kızların arkasına biniyorlar, “Al sana on mark. Beş tur gezelim”
diyorlar. Kızlar tur attırırken, pala dayılar da kızların ‘kase’ye yapışmış haldeler. Kızlar bozuk
atınca, eller cebe gidiyor ve başka on marklar çıkıyor. Sonra uzanıp kızın kulağını öpüyorlar.
Kızlar bozuk atınca, bu kez ‘yirmilik’ marklar çıkıyor. Kızlar sustu ya, pala dayılar yanaktan,
boyundan öpmeye başlıyorlar. Kızlar yine caz yapınca, bu kez ‘elli’ ve ‘yüz’ marklıklar çıkıyor.
Kızlar yoruluncaya kadar arkadan sarkıntılık muamelesi devam ediyor.
Sonra pala dayılar aralarında “İşi bağladım. Yarın otele gidiyoruz” muhabbeti yapıyorlar.
Lakin, çok bekleyecek avaller. Bizim hesapta ‘kurnaz’ pala dayılardan binlerce markı alıp uçmak
kadar kolay iş olamazdı. Öyle haybeye top attırıp, çember sallatıp, motor turu yaptırmakla altı
ayda kazanamayacakları parayı, üç günde kazanıp kaçardı hippiler. Sonra nerde başka Türk pala
dayılar varsa, oraya göçerlerdi.
Okulda bazen başarısız ve bazen başarılı olduğum dönemler yaşıyordum. Tek başarılı
olduğum konu ‘spor’ oluyordu. Okulun futbol ve hentbol takımına seçilmiştim. Atletizm
takımında da birçok başarı nişanı ve belgesi aldım.
Zaman geçtikçe işsiz Alman ‘dazlaklar’ çoğalıyordu. Aynı sınıfta olan bazı arkadaşlarım
da değişmeye başlamıştı. Bir kısmı biz Türkleri severken, sevmeyenler çoğalıyordu. Okul dışında
durmadan kavga çıkmaya başladı. Duvarlara ‘Türken Raus’ (Türkler Dışarı) yazılmaya başlandı.
Motosikletli dazlaklar çoğalmaya başlayınca, Türk gençleri toplandı ve ‘Karayılanlar’ çetesini
kurdu. Gece vakti Augsburg sokaklarında motosiklet gürültüsünden uyunmaz bir hale gelinmişti.
Almanların oynadığı parklara eskiden zenciler giremezdi, artık Türkleri de sokmak
istemez olmuşlardı. Okul müdürümüz ve aynı zamanda sınıf öğretmenimiz olan bay ‘Johannes
Kachel, savaş zamanı askerlik yapmış ve İngilizlere esir düşmüş bir insandı. Alman gençliğinin
artık verimli olamamasından yakınıyordu. Verimsizlik, işsizlik gibi nedenler, dazlakların