HAYATIM HARBİDEN ROMAN Önsöz Bilinmezden gelmiş ve yine ...

uğraştım ben’ diyor da başka şey demiyor. Ramazan hatırına sopadan kurtuldum. Aslında
yakalayamadığındandı da, film o senaryoya döndü.
Çok başkaydı bayramlar. Postacısından tutun, çöpçüsüne varıncaya kadar tatlısı ve
harçlığı verilirdi. O yılların polisleri bile, mahalleleri gezip, yaşlıların elini öperdi. Yeni
giyecekler, pabuçlar, şekerler, el öpüp harçlık koparmak için yağcılıklar başlardı. Çocuklar para
toplardı ama yazı tura oyunuyla işi bana devrederlerdi. Hani, Müslüman malı ortak hesabı
diyorum. Çünkü, benim elini öpeceğim ve boynuna sarılacağım kaç kişi vardı ki hayatımda.
Günlük hayat böyle devam ederken, benim yaşantıma çok başka şeyler katacak olayları
yaşamaya başladım. Babaanneme ilaç almak için çarşıya gidiyordum. Eczaneler hep
merkezdeydi. Çarşının girişinde bir kalabalık gördüm. Yere düşmüş beyaz bir at, acı içinde
kıvranıyordu. Bir şeyden ürküp at arabasını delice çektiği ve direğe çarptığı söyleniyordu. Ama
çocukların fikri başkaydı: ‘Bu atın adı Apollo 11. At, direğe tırmanmak istemiş ve yarıya kadar
tırmanmış. Ama at arabası ağır geldiği için tırmandığı direkten sırtüstü yere çakılmış’. Vay bee,
insanımız doğru yolda yürüyemezken, beygirimiz direğe tırmanıyordu. ‘Hayaller’ denen uçsuz
bucaksız denizlerle ilk kez o zaman tanıştığımı çok yıllar sonra anlayacaktım. Parlayıp direğe
çarpan arabaya bağlı bir at, son hızla direğe çarpıp ağır yaralanıyor. Ama çocukların dünyasında,
at direğe tırmanmaya karar veriyor. Yarıya kadar tırmanıyor ve arabasının ağırlığı yüzünden yere
çakılıyor. Bu fikirlere çok güldüm. Çünkü bana saçmalık gelmişti. Oysa, çocukların hayallerini,
şahit oldukları olaylara yansıtmasının bir örneğiydi bu.
Aynı akşam babaannem hastalandı ve beni halamın evine gönderdi. Yere tükürüp beş
dakikalık süreyi başlattı yine. Olur, yirmi dakikalık yolu senin tükürüğün kuruyuncaya kadar hem
gideceğim, hem de ağır okkalı halamı alıp geleceğim. Telefon falan nerdeee? Ve benden bedava
ve hızlı telefon nerdeee? Halamın evine geldiğimde, kocasının ağabeyinin atölyesi önünde bir
kalabalık gördüm. Eniştemin ağabeyi marangozdu ve kalas biçtiği hızar aletine parmağını
kaptırmış. Hem de birkaç dakika önce. Yerde duran kopmuş parmağı gördüm. Kimse
bakamıyordu. Adam bileğini tutmuş soluk bakışlarla etrafındakilere bakıyordu. Önce, yerde
duran parmak parçasına, sonra kan fışkıran eline baktım. Kurban bayramlarında kesilen
hayvanlar haricinde hiç bu kadar çok kan aktığını görmemiştim. Parmağına bağlanan kirli
mendil, adamın yüzündeki beyazlaşma, mendilin kızıla boyanışı aylarca gözümün önünden
gitmeyecekti. İlk kez bir insandan bu kadar çok kan fışkırdığını görmüştüm. Halam
kayınbiraderine mi yoksa babaanneme mi bakacaktı. Ama o yıllar insanlık ve sadakat vardı.
Halam ikisine de koştu. Zaten komşular da koşmuştu. Ama demek ki insan en yakınına daha fazla
güveniyordu.
Mahallede her şey aynı giderken, üstü açık kırmızı bir araba geldi. Karşımızdaki
apartmanın sahipleri olduğunu duydum. Özel şoför inip kapıyı açtı. Sonradan öğrendim, bizim