HAYATIM HARBİDEN ROMAN Önsöz Bilinmezden gelmiş ve yine ...

devamlı görüyordum. Bu yüzden yenilmiyordum. Sarı cin ile takılıyorum ayağına millet benden
korkmaya başladı.
Sincan’dan ayrılmadan önce yine komik bir olay yaşadım. Belediye ve ahali işleri,
sokaklara yerleştirilmiş hoparlörlerle anons edilirdi. Yine bir akşam yemeği zamanı heyecanlı bir
anons yapıldı: “Sevgili Sincan ahalisi, yarın sabah çoluk çocuk, köylü, çiftçi, esnaf, kahveci
herkes istasyonda olacak. Çocukların yakası temiz, tırnakları kesilmiş olacak. Herkes
bayramlıklarını giyinsin. Yarın büyük gün. Yarın ‘Medeniyet’ ile tanışacağız”
Bütün ahali şaşkın, herkes birbirine sorar durur: “Hele gardaş, bu medeniyet dediği ne ola
ki?” Lakin kimse bir şey bilmez. Dedem ağır adam ya, hemen asılır kollu telefona: “Kızım, bana
belediyeden birini bağla, ben Deli İpraaamm” Lakin bir bok öğrenemeyince uyuz olur. Ertesi
sabah gelecek olan medeniyetin ne olduğundan belediyecilerin de haberi yoktur.
Sabahın köründe istasyon tıklım tıklım dolu, herkes medeniyeti bekliyor. En çok
çocuklar meraklı. Ben hemen işi ticarete döktüm. “On kuruşa söylerim, medeniyetin ne
olduğunu” hesabı çekmeye başladım. Çocuklar önce yanaşmadılar. Ama sonra kulağıma
fısıldamalar başladı. İstasyonun ıssız bir yerine gittik ve çocukları sıraya dizdim. “On kuruşu
verenin kulağına medeniyeti anlatırım.” Almanya’da gördüklerimden nameler sallıyorum.
Çocuklar inanıyorlar.
“Medeniyet göründüüü” diye bir ses duyuldu. Uzaktan mazotlu kırmızı bir lokomotif
geliyor. Tek gördüğümüz bu. Üzerinde kravatlı adamlar ve şık giyimli kadınlar var. Lokomotif
istasyona girdi. Kravatlılar o biçim karşılanıyor. Alkışlar, yaşasınlar falan filan yaygara işte. En
çok itibar gören kravatlı mösyö, istasyonun kenarına kurulmuş kürsüye çıktı. Ben hemen kürsü
dibindeyim. Elimden tutup yukarı çekti. “Tatlı çocuk, medeniyeti gördün mü evladım?” dedi.
“Hani nerde?” deyince uyuz oldu. “Aha işte, medeniyet bu. Kara treni biz bitiriyoruz. İşte bu
medeniyettir. Daha görmez misin” dedi. “Yoo, hani nerde medeniyet?” dedim yine. Bana her
türlü hayvan sıfatını anında saydı. Almanca küfür ettim. Bana saydığı hayvan sıfatlılardan biri
gibi baka kaldı. “Bu neymiş amca, biz U-Bahn, Es-Bahn ile geziyoruz. Canımız isteyince planör
kiralayıp şehri tepeden seyrediyoruz” dedim. Adam çok kötü uyuz oldu. Bana yine iltifatlar
yağdırırken, planöre ‘panör’ dedi. “Panör değil amca, planör, yani motorsuz uçak. Yaa, planör”
dememle iyice sapıttı. “Bak bak, hayvana bak, motorsuz uçak olur mu? Aklı sıra benimle
eğleniyor vatan haini. İn lan aşağı, adi seni” hesabına döndü iş. Başka bir çocuk aldı yanına, bana
söylediklerini ona tekrarladı. Çocuk güldü ve kafa salladı. Kravatlı mösyö, çocuğa bir lira verdi.
O bir lirayı kaybettiğime yandım. Mösyö tekrar konuşacağı sırada, “Panör değil amca, planör
denir, planör, yaa” dedim yine. Adamın elleri bile titriyor. Başladı ağlamaya. Medeniyeti
görmenin sevincinden ağlıyormuş.