HAYATIM HARBİDEN ROMAN Önsöz Bilinmezden gelmiş ve yine ...

Akşam amcam eve geldi ve hiçbir değişiklik yoktu. Birden üstümü aramak istedi. Ve iş
ortaya çıktı. Dedem işi düz hesaba getirip, “Elli bin gaymamı çaldı puşt” demiş. Nasılsa para gitti
ya, iyi ki beş yüz binini aldığımı söylememiş. Hani, vicdanlı adammış diyorum. Nasılsa annem
öder hesabında dedem efendi.
Amcam saygın vatandaş ya, bir ahbabının sükseli cipiyle Sincan yoluna düştük. Amcam
paranın kalanını kurtarmış kahraman havasında. Paraları aldığı yetmezmiş gibi, bana yıllardır
birçok insandan dinleyip, lakin takmadığım nasihat talkımlarından ve de salkımlarından ikram
eyliyor. Kendisi hiç haram yememiş, haram nedir bilmemiş. O yüzden kimse amcama laf
edemezmiş. “Yengem niye sana hep bağırıyor, soba yaktırıyor? Çayı, kahvaltıyı sen
hazırlıyorsun?” dememle amcam, cipi kullanan ahbabına, “Aman önüne bak. Bu tankerler
kurallara uymaz” diye lafı gargaraya getirmeye çalıştı. Lakin ahbap abi işe uyandı ve aynadan
sırıttı. Amcam hala ötmeye devam ediyordu: “Çocuk işte, başka yerde gördüğünü, bizim evle
karıştırıyor. Benim karım bana soba yaktıracak, laf söyleyecek haaa.”
Dedem efendinin dükkanı önünde duran cipi bir kalabalık karşıladı. Hani, beni ağırlamak
için beklerler diyorum. Dedem zaten yoldan geçen her arabaya bizi görmek için bakıp durmuş.
Neyse, sonunda sevgili torununa kavuştu sevgili dedeciğim.
Amcam ve ahbabı dedem efendiyi sakinleştirmek için önden teşrif ettiler. Bir yandan da
mahalleli durdurmak istedi. Lakin dedem efendi, ‘Lan benim gibi adamı cıscıbıl etti Alamancı
deyyusu. Lan benim gibi bonkör, halden anlayan, torununa gül gibi, çiçek gibi bakan adama
yapılır mı bu be?’ diyerek kendi dizlerine vurmaya başladı. Vay bee, dedem bana gül gibi, çiçek
gibi bakmış da haberim yokmuş iyi mi? Anladım ki, dedemin ‘botanik’ bilgisi zayıftan öte sıfırdı.
Bunun adı gül, çiçek oluyorsa, biraz daha iyi baksa, ‘Orkide’ derdi harbiden.
Amcam ve ahbabı birer çay içtiler. Bir çay daha içmeleri konusunda ısrar ettim. Lakin
dedem efendi kükremeye başladı: “Lan milletin işi gücü var. Güle güle yeğenler” hesabı çekti.
Bir an önce benimle baş başa kalmak istediği her halinden belliydi.
Az sonra kendimi elektrik direğine bağlı buldum. Ölen atından kalma yadigar kamçısıyla
öldüresiye vurmaya başladı. Mahalleli “yeter artık, çocuk ölecek” hesabı feryat ediyordu, lakin
dedem efendinin cevabı hazırdı: “Bir şey olmaz bu domuzaaa. Paramın ne kadarını yediğinden
haberiniz var mı? Alamanın memleketine gidip, gözü açılan adamdan bu memlekete ne hayır
gelirmiş? Yer misin yemez misin lan köpoğlusu seni Pantolonumu, donlarımı kesersin ha?”