HAYATIM HARBİDEN ROMAN Önsöz Bilinmezden gelmiş ve yine ...

dedem efendinin parasından harcayabildiğim kadar çok harcamaktı. Ve dört gün içinde on bir
çocukla birlikte ancak on tane binlik harcayabildim. İki bin lira da aralarında bölüşmeleri için
verdim.
Pasaportum bende olsaydı, Almanya’ya doğruca İmmenstadt’a gider ve Karen’in yanına
yerleşirdim. Ama bu imkansızdı. O anda tek amacım para harcamaktı. Bir taksiye bindim ve
“Almanya’dan izne geldik. Ankara’yı gezdir bana. Para sorun değil” dedim. Şoför neşeli bir
adamdı. Saatlerce gezdik durduk. Sonra aklıma büyük amcam geldi. İçaydınlık semtinde
oturduğunu biliyordum. Ama sokağı, apartmanı hatırlamıyordum. Aklımda kalan hayal meyal
hatırladığım tek şey, oturdukları apartmanın altında bir oto galerisi olduğuydu. Yıllar öncesinden
aklımda kalan tek şey buydu.
İçaydınlık semtinin etrafını defalarca dolaştık. Ve sonunda galeriyi hatırladım. Şoförün
parasını verip indim. Apartmanın zillerine baktım. Doğru gelmiştim, amcamın adı ve soyadı
yazılıydı. Zili çaldım.
Beni görünce çok şaşırdılar. “Dedem beni bir haftalığına size gönderdi. Kendisi hasta”
dememe inandılar. Yengem biraz soğuk davrandı. Hani, cahilleri sevmez, ‘asortik’ hatundur
demiştim ya. Akşam yemeği sonrası misafirleri geldi. Tatlı olarak fıstıklı helva ikram edildiğini
görünce şaşırdım. Meğer fıstıklı helva lüks tatlıymış. Asaleti simgelermiş. Lan ne işler yaa. Millet
neleri asalet diye benimser olmuştu.
Ertesi sabah tuvalete kalktım. Etrafa karşı katı kurallı, sert erkek amcamı sobanın
küllerini boşaltırken görünce şaşırdım. Yengem de yataktan bağırdı: “Beceriksiz herif. Kaç yıllık
evliyiz. Bir sobayı yakmayı öğrenemedin. Beyimiz soba yakacak. Çay yapacak. Kahvaltı
hazırlayacak. Ne kadersiz kadınmışım ben yarabbi. Bula bula bu uyuz herifi buldum.” Amcama
baktım. “Bunları duymamış ol” dedi. Param çok bol olduğu halde, “Beş liraya anlaşırız” dedim.
Her yerim para doluyken bile, huylu huyundan vazgeçemiyor. Beş lirayı peşin aldım. Amcam
sinirlice baktı, “Daha şimdiden beş kağıt kaptırdım. Dur bakalım, arkası ne olacak?” dedi.
O yıllar büyük amcam ‘İller Bankası’ görevlisiydi. Dedem efendi kollu telefonuyla bütün
Kırıkkale’yi bağlatıp ayağa kaldırmış. Lakin, benim Kırıkkale menzil alanı içinde olmadığımı
öğrenince, iyice kudurmuş. İstanbul’da yaşayan küçük amcamı tanımazdı. Ama büyük amcamı
biraz da olsa tanırdı. Asılmış yine kollu telefona ve başlamış santraldeki kıza bağırmaya.
Sonunda amcamın çalıştığı bankayı buldu. Ve tabii amcamı da.