HAYATIM HARBİDEN ROMAN Önsöz Bilinmezden gelmiş ve yine ...

Aklıma gelen tek şey, karanlıkta Ankara’ya doğru yürümek oldu. Saatlerce yürüdüm. Ara
istasyonlarda durmadım. Etimesgut’a vardığımda gün çoktan ışımıştı. Ama trene binmeye cesaret
edemedim, yine yürümeye başladım. Epey ileride ışıklar vardı. Işıklarda ekspres trenler de
dururdu. Ve ekspres trene bindim.
Ankara garında iner inmez hemen tuvalete koştum. Kaç para kaptığımı hala
bilmiyordum. Ekmeğin seksen kuruş olduğu o dönemde, tamı tamına ‘yirmi iki bin yedi yüz’ lira
kapmıştım sevgili dedemden. Dedem efendi peşime kaç melek salmıştır bilemezdim.
Ceplerim, donum, çoraplarım hep para doluydu. Üstelik para çok kıymetli ve harca harca
aynı gibi duruyor. Aklıma hep adını duyduğum ama hiç gitmediğim Ankara’nın simgesi ‘Gençlik
Parkı’ geldi. Sora sora ve yürüye yürüye arayıp buldum.
Çarpışan arabalardan inmedim. Pedallı botlar da kafamı sardı. Bir binlik bozdurmuştum
ama akşam vakti hala bitmemişti. Akşam karnımın acıktığını anladım. Oyunlardan açlık mı gelir
adamın aklına? Uludağ kebapçısına çöktüm. Sıcak bir çorba, peşinden kebap. Sonra tatlı.
‘Almanya’dan izne geldim’ hikayeme herkes inandı. Benim yaşlarımda ve daha küçük çocukların
bakışlarını görünce ‘aç mısınız?’ dedim. Parka düşmüş garip çocuklardı. Garsonu çağırıp hepsine
çorba, kebap, salata ve tatlı ısmarlayacağımı söyledim. Garson pahalıya patlayacağını belirtti.
Cebine bir binlik sıkıştırdım ve “Üstü senin. Ama pintilik yaparsan bozuşuruz” derim. Çocukların
üstü başı perişan olduğu için, bahçeye alınmadılar. Zavallılar, ne zamandır sıcak yemek
görmedilerse, ikinci tepsileri gönderdim. Çocukların iştahla boğulurcasına yedikleri yemeklere
bakarken, dedem efendinin de büyük bir iştahla tırnaklarını kemirdiğini düşündüm.
Çocuklarla çabuk ahbap olduk. Onlara elbise almak istediğimi söyleyince inanamadılar.
Akşam karanlığında ‘Saman Pazarı’na gittik, onların -ucuz elbise satıldığı- tavsiyesiyle.
Tezgahlar toplanmak üzereydi. Hepsinin façasını baştan aşağı yeniledim. Sonra yine kirli
elbiselerini giydiler. Önce hamam faslı yaptık. Hamama girerken onları içeri almak istemeyen
hamamcılar, çıkarken “Yine bekleriz küçük beyler” dediler. Çocuklara baktım; “Paranın gücünü
görün işte. Kazık kadar adamlar önce nasıldılar? Sonra nasıl oldular?” dedim. “Biz bir şey
becermedik ki be melek kardeşim” dediler. Dedemden sonra beni yine melek yapanlar çıkmıştı.
Dedeme göre karanlık ama bu çocuklara göre iyi bir melektim. “Kaç aydır insan gibi yemek
yemedik. İnsan gibi giyinmedik” demeleri yıllarca aklımdan çıkmayacaktı. Gece onlarla birlikte
çalılar arasında yattım. Ama tuvalete gitmek için yanaştığım ağacın dibine paralarımı saklayarak.
Her ihtimale karşı, akıllı davranmam gerekliydi.
O çocuklarla muhteşem dört gün yaşadım. Tabii onlar da benimle. İstediğim tek şey,