HAYATIM HARBİDEN ROMAN Önsöz Bilinmezden gelmiş ve yine ...

Yeni akraba kampım dedem efendinin mekanı Sincan’dı. Cins bir adamdı. İlk günler
bana çok iyi davrandı. Hesapta çok borcu varmış ve annemden iki aylık peşin istemiş. Ve almış.
Küçük bir tuhafiye dükkanı vardı. Masanın başına oturup kollu telefonla oynaması çok komikti,
‘aluuu ben deli ipraahaam bana falancayı bağla gızım’ demesi alemdi doğrusu. Herkese taksitle
mal sattığı için, herkes ona gebeydi Sincan’da. Tanımayan yoktu.
Sevgili dedem benim, ayağımdaki Alman malı Adidas spor ayakkabılarım, sandaletlerim,
kotlarım ve paket içindeki çoraplara kadar hepsini dükkanın vitrinine koymuştu. Görünce uyuz
olmuştum. Aldığım cevap aynen şöyle oldu: “Sen benim en çok sevdiğim torunumsun.
Müslüman yalın giyinmeli. Müslüman sade olmalı. Nedir lan bu gavur eşyaları?”
Dedem Kırıkkale’yi terk edeli çok olmuştu. Anneannemi bırakıp yeni bir kadınla
evlenmişti. Karısının eski kocasından olma çocuklarına benim eşyalarımdan bazılarını hediye
etmesi normalmiş. Onlar garipmiş. Bir şey görmemişler ve dedem onları sevindirmekle sevap
kazanmış. Benim malımla sen sevap kazan. Haklıydı dedem benim.
Bir valiz dolusu giyecekten sadece birkaç gömlek kalmıştı bana. Birden düşünmeye
başladım, Almanya’dan tatile gelirken, annem neden bana dolu bir valiz hazırlama ihtiyacı
duymuştu. Anladım ki, annem beni gözden çıkaralı çok olmuştu. Her şeyi planlamış ve
uygulamayı başarmıştı.
Dedem, yaşamanın zor olduğunu söyleyerek, elime büyük bir çaydanlık tutuşturdu.
Maçlarda su, sakız ve çerez satmamı istiyordu. Ben hayatımda öyle işler yapmamıştım ki. Birkaç
tokatla başlayan baskılar, atının kamçısıyla dövmesine kadar ilerledi. Utanarak, sıkılarak çocuk
yaşta satıcılık yapmaya başladım. Cumartesi günleri de dedemin tezgahını meydan pazarına
taşıyor ve bütün işlerini yapıyordum. Annemin gönderdiği para, bir haftalık masrafımı bile
karşılamıyormuş, dedemin söylediğine göre. ‘Köpek’ gibi ona çalışıyordum. Yarım ekmek ve
biraz zeytin ne kadar da pahalıymış Sincan’da.
Küçük kilitli dolabından çıkardığı bal, pastırma, sucuk ve tereyağları yerken boğulacak
gibi olurdu. Sonra yine kilitlerdi. Ben de köpek gibi yalanarak onun iştahla yemesini
seyrederdim.
Hep bakmakla yetinmiştim. Bir gün geldi ve ekmeğimin arasındaki domatesin yanına
biraz pastırma istedim. “Torunum, sen sağlıklısın. Ben senin gibi olsam, domates bile yemem.
Ekmek yeter valla.” Bana bir dilim pastırmayı bile vermeye kıyamamıştı.