HAYATIM HARBİDEN ROMAN Önsöz Bilinmezden gelmiş ve yine ...

Ama anlamamış gibi davrandım. Bir gün Mahmut beni gezmeye götürdü. Üvey oğlu olmama
rağmen, bana hiç bir zaman kötü davranmazdı. Bazen suç işlediğimde bile, beni dağa, tenise veya
havuza götürürdü. Hani, suçuma karşılık yine iyilikle cevap verirdi. “Bir kardeşin olacak” dedi.
Karışık duygular içindeydim.
Günler sonra Mahmut evde yokken, annemle yoktan yere tartıştık. Tam bu arada “Bir
daha oğlum olmasın. İnşallah kız doğururum” dedi. Sertçe yüzüne baktım, “Patlayana kadar
yedirip, ellerinden beşiğe bağlayarak boğulmasına neden olmak için mi kız doğuracaksın?”
dedim. Yüzünde büyük bir nefret duygusu gördüm. Oklavayı alıp bana girişti. Bir yandan da
ağzına geleni söylüyordu. Ama söylediklerinden biri çok özeldi: “Babanın ne bok olduğunu da
söyleyeyim. Makine Kimya Fabrikasında çalışırken, birçok parça çalmış. Bu yüzden işten atıldı.
Evimiz ekmeksiz kaldı. Baban da işe yaramazın tekiydi. Hırsızın biriydi. Aynı ona çekmişsin. Ne
olacak, kanınız aynı değil mi. Kanlı gömleklerin gelsin diye az beddua etmemiştim. Sonunda
babanın kanlı gömleğini getirmişlerdi bana. Dilerim, senin kanlı gömleğini de getirirler.”
Aylarca süren bir konuşmazlığın başlangıcı böyle olmuştu. Zaman geçti ve karnı iyice
şişti. Ve bir gün eve döndüğümde kimse yoktu. Akşama kadar televizyon seyrettim. Yalnız
kaldıkça hep ölmüş olan babamı düşündüm. Gerçekten hırsız mıydı? Yoksa annem
kızgınlığından mı söylemişti? Babamın kanlı gömleğini beklemiş ve almıştı. Artık sıra benim
kanlı gömleğimin gelmesine mi kalmıştı? İşte o gün, bu ailede fazlalık olduğumu düşünmeye
başladım.
Akşama Mahmut yalnız geldi. Karşılıklı bira içtik. “Eve bir kız misafirimiz geliyor, hem
de yarın” dedi. Tepkimi bekliyordu. “Ben size fazlayım, gitmek istiyorum” dedim. Bunun saçma
bir fikir olduğunu söyledi. Yeni doğan bebeğin bize mutluluk getireceğini düşünüyordu.
Bebek eve geldi. Ne de olsa o bir bebekti. O, bir melekti. Yanak-larından öptüm.
Kucağıma almak istedim. Ama, annem vermedi. Mahmut bir şey söyleyemedi.
Sonraki günler hep bebekle ilgilendi. Kendimi hayvandan farksız görüyordum. Yollarda
yavrusuyla oynayan köpekler bile bizim ailemizden daha mutluydu. Kız kardeşimle oynamam
bile yasaktı artık. Yine de onu sevmiştim.
Evde ani bir toparlanma faslı başladı. Ve on gün geçmeden Kriegshaber cad. 26 numaralı
apartmanın en üst katına taşındık. Yeni eşyalar alındı. Almanlar gibi güzel bir evimiz olmuştu.
Büyük bir mağazalar zinciri olan ‘Quelle’den bana alınan kırmızı siyah renkli raylı yatağın sağ
tarafında kitaplık, baş kısmında yatak malzemelerini koymak için kutusu vardı. İlk kez şahsıma