HAYATIM HARBİDEN ROMAN Önsöz Bilinmezden gelmiş ve yine ...

Onlar Adana’dan döndükten sonra, bıraktıklarından çok farklı bir ‘ben’ buldular. Halama
uğradıktan sonra yine İstanbul’a doğru yola çıktık. Yol boyunca ne annemle ne Mahmut’la
konuştum. Sadece düşündüm. Bilmediğim daha neler vardı derinlerde, hep bunları düşünür
oldum.
* * *
Almanya’ya döndük. Bir süre sonra Mahmut, bar haricinde okul ve banka temizliği işine
başladı. Annem fabrika sonrası zenci mahallesinde bir Amerikan okulunda temizlik işi aldı. Bu
Amerikan okulunun öğrencileri hep zenciydi. Annemin Türk olduğunu öğrendikleri için onu çok
sevmişlerdi. Çünkü, zenci ailelerin çoğu Müslüman’dı.
Okuduğum Kriegshaber okul sınıfında iyi dost olduğum Amerikalı bir arkadaşım vardı.
Amerikan askeriyesinde görevli beyaz bir subayın oğluydu. Adı Ralph Coldwell’di. Armut kafalı,
yatık burunlu cins tipli bir çocuktu. Bana gšre iyi arkadaştı, çünkü epey parasını almıştım.
Zencilerin mahallesine ilk gittiğimde parka uğradım. Salıncağa bindim. Bir anda etrafım
eli sopalı zencilerle çevriliverdi. Almanca’yı iyi konuşuyorlardı. Biri yakamdan tuttu ve bir beyaz
olarak kendi parklarında ne aradığımı sordu. Ben de Türk olduğumu ve annemin okul
temizliğinde çalıştığını söyledim. “Müslüman mısın” dedi yakamı tutan ellerin sahibi. ‘Evet’ der
demez bana sarıldı ve yanaklarımdan öptü. Sonra diğerleri geldi, sarılıp öpüştük. Bir derdim
olduğunda bana destek olacaklarını söylediler. Sonraki günler, dostluğumuz çok pekişecekti.
Çünkü, arada bir bizi aşağılayan bazı Almanların parkları yerine, boş vakitlerimi zencilerle
geçirecektim.
Bir gün yolda zencilerin sıkıştırdığı bir çocuk gördüm. Sınıf arkadaşım Ralph idi.
Müdahale edip onu kurtardım. Ralph’in zencilerle gezdiğini zaten hiç görmemiştim. Yapı olarak
soğuk bir çocuktu. Daha sonraları birçok Alman arkadaşımı kurtardım. En iyi Alman arkadaşım
‘Novak’ idi. Alman olmasına rağmen esmerdi. Dieter gibi salak değildi. Rainhard gibi boş hayal
kurmazdı. Rudi gibi üç senedir aynı sınıfı okumamıştı.
Günler böyle geçerken, Annem ve Mahmut arasında bir şeyler hisseder gibiydim.
Mahmut, anneme çok daha özenli davranıyordu. Her işi Mahmut yapar olmuştu. Fırsat buldukça
gezmeye gidiyorlardı. Sonra, eve bir beşik geldi. Oyuncaklar, patikler. Artık iş belli olmuştu.