HAYATIM HARBİDEN ROMAN Önsöz Bilinmezden gelmiş ve yine ...

Elmacık kemikleri dışa vuruktu. Hani, biraz kaportadan sakat bir tipi vardı. Boyu da uzundu. Bu
yüzden ona o yılların meşhur resimli macera roman kahramanı ‘Killing’ adını takmışlardı. Biri
iyi yaşayan, dul kadınların orgasmusçusu harbi Killing, benim dayım ise, hep züğürt gezen
haybeden, dandikten Killing idi.
Babaannemin evine arada bir ziyaret hesabı gelir ve hayır duasından önce biraz harçlık
alıp giderdi. Bu sayede ne zaman izne gelmiş olacağımızı da öğrenmişti sevgili Killing
dayıcığım. Bizlere bir günlük dinlenme izni vermiş olmalıydı. Çünkü ertesi sabahın köründe
babaannemin evine damladı. Anneme sarılıp, “Canum aplam benüm, bi dene aplam benüm.” diye
epey yağ çekti. Yeni enişte beyi de çok sevmiş görünüyordu. Bir ara kayboldu, zaten gidiş de o
gidiş oldu. Killing Ekrem kayıp. Annem uyuz oldu ve bahçeye baktı amma, Killing dayım
uçmuştu. Hediye bekleyen komşular oturmaktan sıkılmışlardı ve yavaş yavaş ayaklanma hesabı
yaptılar. Kimsenin gideceği yoktu ya, hani ‘acep bana ne geldi?’ hikayesi diyorum. Annem
valizlerin bırakıldığı arka odaya geçti. İki dakika geçmeden bana bas bas bağırmaya başladı:
“Ulan buraya gel.” Odaya girer girmez anında bir tokat indi yüzüme. Kilitli valizin içindeki beş
karton ‘HB’ sigarası, kalemler, çakmaklar ve daha birçok hediyelik eşya kayıptı. Tek zanlı
bendim. Ama valizlerin yanına bile uğramamıştım. Araya Mahmut girdi ve iş ortaya çıktı. Sevgili
dayıcığım Killing Ekrem, annemi yağladı. Mahmut’un elini öptü ya, illa karşılığını almalıydı.
Kilitlerini kıramadığı valizlerin altlarını bıçakla keserek alacaklarını almış. Pencereden dışarı
atıp, veda bile etmeden giderken almıştı. Çünkü, pencere önünde iki kalem ve bir çakmak bulduk.
Annem başladı bin bir küfre. Zaten yolculuk boyunca sataşacak kimse bulamamıştı.
Hemen taksi ile anneannemin evine gittik. Lakin, Killing dayım iki haftadır eve hiç
uğramamış ki. En az yirmi komşunun hediyesini alıp uçmuştu sevgili dayıcığım. Benim gibi bir
yeğenine de çok iyi örnek olduğu zaten meydandaydı. Killing dayımın küçüğü olan adı Nejdet,
lakabı Tosun olan en küçük dayım sessiz bir çocuktu. Daha çocuk yaşta altmış kiloya yakındı.
Önüne bir kuzu koysalar ‘daha yok mu yauuvv?’ diye etrafına bakınırdı garibim. İki yıldır
çıraklık yaptığı berber dükkanında hala ayna ve etrafı silmek, kalkan müşteriye ‘geldim abim’
demekten başka bir şey belleyememişti. O kadar et ve ekmek adamı aptal etmesin de ne yapsın?
İki adım atsa, acıkır. Bakkala falan göndermek, taksiyle göndermekten pahalıya patlardı. Aklı
fikri işkembesindeydi. Bu yüzden Türk sinemasının şişmanlık simgesi ‘Nejdet Tosun’ olarak
anılırdı.
Ani bir şekilde sünnet olmam gerektiğine karar verildi. Hemen ayarlamalar yapıldı ve
kendimi sünnet yatağında buldum. Halamın kocası, yani eniştem kirvem oldu. Yastığımın altına
zarf bırakanlar, gülerek geri çekiliyordu. Ama ben, öyle kapalı zarf usulü kamış kestirecek bir
vatandaş değildim. Yastığımın altında biriken ve üzerinde isim yazılı zarfları hızla açtım. Millet
anında uyuz oldu, yüzleri kırmızılaştı. İsimleri okuyarak “Bu ne be, dilenciye hayır mı
yapıyorsunuz? Şuna bak, boyunuzdan posunuzdan, kravatınızdan utanın” dememle, herkesin başı
öne eğildi. “Uyumayın, takviye yapın” dememle, pinti eller yine ceplere daldı. Hesapta yanlışlık
yapmışlar. Hadi biriniz, üçünüz, beşiniz yanlış yaptı. Hepiniz mi yanlışlık yaptınız. Caz yapmam