HAYATIM HARBİDEN ROMAN Önsöz Bilinmezden gelmiş ve yine ...

Ve bir gün geldi, karşımıza Seula’nın babası çıktı. Beni kulağımdan tutarak şöyle bağırdı:
“Sen Türk, Biz Yunan. Olmayacak şeyler bunlar. Bizler düşmanız. Seni bir daha kızımla
görmeyeceğim.” Bu cümleyi pek anlayamamıştım. Daha Yunan kelimesinin anlamını doğru
dürüst bilmezken, düşmanlığı nasıl anlayacaktım. Benim yüzümden Seula başka bir okula
verilmişti. Kısa bir süre sonra da taşındılar. Yine yalnız kalmıştım. Nereye taşındıklarını
öğrenemedim.
Bir süre sonra, bizim Migros türü olan Norma adlı marketten alışveriş yaparken, Seula ve
annesini gördüm. Annesi alışverişe dalmıştı. Koluna vurup geçtim. Beni görünce gözleri parladı.
Annesinin kulağına bir şeyler fısıldadı ve annesinin olumlu kafa sallayışından sonra önümden
geçip gitti. Peşine takıldım. Girdiği yer kadınlar tuvaletiydi. Peşinden girdim. Küçük kabinde
öyle bir sarıldık ki, sanki yıllardır görüşmemiştik. Uzun uzun öpüştük. Sıkı sıkı sarıldık. Ama
fazla vaktimiz yoktu. Kabinden çıktık ve elini dudaklarına yapıştırıp bir öpücük attı. İki
düşmanın, aşk dolu öpücük atması, birkaç saniye sonra bitti. Ben de çıktım. Kapıda bir kadın ile
karşılaştık, “Burası bayanlar tuvaleti. Okuman yok mu senin” deyince, önümü tutup güldüm.
Kadın iyice kızdı. Ben kaçtım. Uğruna dünyanın markını harcadığım Seula, öylece çekip gitmişti.
Evin kirasını Mahmut ve annem ödüyordu. Ama sadece ben oturur gibiydim. Ne
geldiklerini ne de gittiklerini görüyordum. Saat çaldığında kalkıp acele bir kahvaltı sonrası
çantamı sırtladığım gibi, okul yoluna düşerdim. Okulda baş sorunum, yeni gelmiş olmam ve
iletişim kuramamamdı. Buranın insanları önceki kentlerdekine benzemiyordu. Augsburg, bir çeşit
sanat merkezi bir kent idi. İnsanları da çok fazla havalıydı. Kolay kolay insan beğenmiyorlardı.
Bizimkiler pazar günü bile çalıştıkları için, yine evde yalnız kalıyordum. Bir pazar sabahı
uyandığımda ayakkabılar ve pardösülerin portmantoda olduğunu görünce çok şaşırdım. Çünkü,
portmantoyu hep boş görmeye alışmıştım. Bizimkiler uyandı. Uzun zamandan beri, ilk kez
birlikte kahvaltı yapıyorduk. Mahmut’a Yunanlılarla neden düşman olduğumuzu sordum. Kısaca
anlattı.
Öğleden sonra dışarı çıktık. Avusturya patentli çok meşhur ‘Wiener Wald’ (Viyana
Ormanı) tavukçusuna gittik. Annem, Mahmut ve ben ilk kez bir yerde adam gibi yemek
yiyorduk. Mahmut çok neşeliydi ve gülmeye başladı, “Haftalarca gecelerimi, uykularımı feda
ettiğim pul vardı ya, okulda birinci seçildi.” Annem onu tebrik etti. Tabii ben de ettim.
Bir süre sonra Mahmut için çok heyecanlı ve gergin günler başladı. Sınavlara
hazırlanacaktı. Günler boyu uyumadan, yemeden, içmeden insanüstü bir gayretle çalışır oldu.
Uykusuzluktan gözleri şişmiş, yanakları çukurlaşmış hale gelmişti. Kafasındaki tek düşünce,