HAYATIM HARBİDEN ROMAN Önsöz Bilinmezden gelmiş ve yine ...

Birden bankta okuduğum ve altıma serdiğim gazetedeki bir yazıyı hatırladım. ‘13’
rakamının uğursuz olduğunu yazıyordu. Ben ‘13 Şubat’ tarihinde doğmuştum. Kime yakınlık
duysam ya ayrılık ya da ölüm giriyordu araya. Kırıkkale’de okuduğum Kinowa ve Killing geldi
aklıma. Onlar olsaydı mutlaka bir şeyler yapardı. Ama sonra anladım ki, çizgi roman
kahramanlığı ve gerçek yaşam arasında çok fark vardı. Onlar sadece çizgilerde yaşıyordu. Bense,
çöp varillerinin arasında sıkışmıştım ve üşüyordum. Gerçek hayat çok başkaydı. Titrerken
uyumuş kalmışım.
Sakin caddenin araba gürültüleriyle doluşmasına uyandım. Sis vardı ve iki metre
mesafeyi göremiyordum. Çöp varillerinin arasından çıktım. Arkadaki evin bahçesinde bir bisiklet
gördüm. Kapıyı açıp içeri girdim ve bisiklete bindim. Biraz sonra cadde üzerinde keyifle
sürüyordum. Hayatımda ilk kez bisikletim olmuştu. İyi ki Bergen okulunda bisiklete çok
binerdim. Hiç acemilik çekmeden yüklendikçe yüklendim pedala. Şehrin dışında daha hızlı
sürmeye başladım.
Yorulunca yine börek yedim. Otomattan sıcak çay aldım. Sonra bir çay daha. Bir sigara
yaktım. Sis hala her tarafı kapatıyordu. Sisler arasına baktıkça, babamın öldüğü evi düşündüm.
Salıncak, hayalimde yaratmış olduğum mutlu aile. Beşiği sallayan keyifli baba. Ona kahve
getiren anne. Sisler arasında kaybolup gitmiştim.
Büyük bir park gördüm. Aklım başımdan gitti. Bisikletle girdim. Büyük bir tabela
üzerinde ‘Rosen Garten’ (Güller Bahçesi) yazıyordu. Karen’in bahçesinde aynı sarı, kırmızı ve
pembe güllerden vardı. Yaşlı pinpon ustam bayan Klett’in evinde de güller boldu. Aklıma
babaannem geldi, bu kadar çok pembe gülü bir arada görseydi hemen toplamaya başlardı. Bu
büyük bahçede ona göre en az üç yıllık reçel yapacak gül vardı. Aklıma Kırıkkale gelince,
anneannemin komşusu olan damat ve gelinin üzerine işediğim için, Kalecik Mahallesi’nin
damlarında kovalanışımı hatırladım. Oyuncaklarımla oynatıp üzerlerine tükürüp, işediğim
babaannemin komşu çocukları. Üzerine lazımlıkla babaannemin sidik dolu lazımlığını
boşalttığım Aytül. Acaba onlar ne yapıyordu? Belki benim Almanya’da çok rahat ve mutlu
olduğumu sanıyorlardı. Ama ne yazık ki hiç de öyle değildi. Gülleri kokladıkça, aklıma neler
geliyordu. Köpeğimiz Avcı, yılanlar, Kayısı ağaçlarımız. Kovaladığım kazlar. Doğduğum bahçeli
ev. Halamın çocuğu olmadan önceki hali ve sonrası. Hain kedi SamurÖ Samur ne yapıyordu
acaba? Eniştem onu yakalamış mıydı?
Peş peşe sigara içerken, daldığım hayallerden uyanıp bisiklete bindim. Okulun uzağından
giriş kapısına baktım. Ne umutlarla geldiğim Almanya’da bir arabamız bile yoktu. Bizden başka
her aile, çocuğunu arabası ile okula bırakıyor ve öpmeden gitmiyordu. Arabalara bakarken,
annemi düşündüm. Neden benim böyle bir mutluluğum yoktu? İnsanlar her şeye ‘kader’ deyip