HAYATIM HARBİDEN ROMAN Önsöz Bilinmezden gelmiş ve yine ...

Coburg’a lunapark geldi ve ailece gittik. Annem, siyah beyaz büyük bir oyuncak köpek
gördü ve çok beğendi. Üvey babam Mahmut defalarca tüfek attı ama köpeği kazanamadı. Annem
parayla istedi. Fakat ellerinde az miktarda olduğunu söyleyerek satmadılar. Annemin aklı fikri
köpekte kalmıştı.
Ertesi gün okul yerine lunaparka gittim. Cebimdeki harçlığımı tüfek atışında harcadım.
Üvey babam gibi büyük bir adam vuramazken, ben nasıl vuracaktım? Zaten sandalye üzerine
çıkıp ateş etmiştim. Ama o köpeği anneme mutlaka götürecektim. Aksi gibi aynı siyah ve beyaz
renkli o koca köpekten hiçbir yerde yoktu. Tüfek atanlar küçük ayıcıklar, domuzcuklar vurup
alıyordu. Bir adam geldi ve köpeği kazanacak atışı yaptı. Ve adam köpeği karısına verdi,
uzaklaştılar. Tüfek attıran adam, yanındaki kadına yeni bir köpek getirmesini söyledi. Demek ki,
o köpekten daha vardı. Kadının peşinden gittim. Arka tarafta bir römorka girdi. Çıktığında aynı
köpekten bir tane daha elindeydi. Ama kapıyı kilitledi. Biraz dolaştıktan sonra römorka
yaklaştım. Her tarafta yüksek müzik sesi vardı. Römork sakin bir yerdeydi. Römork penceresinin
camını taşla kırdığım sırada çıkan ses, müzik gürültüsü arasında kayboldu. Pencereden içeri
uzanıp köpeği aldım. Uçarcasına koşuyordum.
Akşam annem eve geldi. Üzerini değişmek için yatak odasına girdi. “Bu ne? Olamaz.”
diye çığlık attı. Üvey babam henüz gelmemişti. Köpeği lunaparkta kazandığımı söyledim. Hedefi
benim vurduğuma inanmayacağını biliyordum. Okuldan bir arkadaşımın amcasını lunaparka
götürüp atış yaptırdığımı söyledim. Köpeği ona hediye etmeme çok sevinmişti. ‘O’, beni
Fasching için sevindirmişti. Ben de ona çok istediği büyük oyuncak köpeği hediye etmiştim.
Annemin bana verdiği bir mutluluk karşısında, onun için büyük bir oyuncak köpeği çalmayı bile
göze almıştım. Hem de, yakalansaydım beni döveceğini bildiğim halde. Aramızdaki buzlar yavaş
yavaş çözülür gibiydi.
Bayan Klett ile görüşmeye bir süre ara vermiştik. Annem ısrarla yasakladığı halde, bir
gün yine bayan Klett’in evine gittim. Perdeler çekiliydi. Kimseler yoktu. Yan komşunun kapısını
çaldım. Bayan Klett iki gün önce ölmüştü. Hem de o tatlı, kırmızı yanaklarını son bir kez
öpemeden. Onunla son bir kez pinpon oynayamadan. Yaptığı turtalardan son bir kez daha
yiyemeden ölmüştü. Onu çok sevmiştim. Kime yaklaşsam ve sevmeye başlasam, mutlaka
kaybediyordum.
Bayan Klett’in ölümünden sonra, okul hayatım bozuldu. Derslerimde başarılarım bitti.
Okuldan eve şikayetler gelir oldu. Annem sadece dövdü, dövdü ve dövdü. Bayan Klett, ona tam
alıştığım bir sırada beni bırakıp gitmişti. Hayatımda zaten sevdiğim fazla insan olmamıştı ki.
Karen’in annesini, yani eski omayı düşündüm. Acaba ne yapıyordu? Yoksa ölmüş müydü? Ya
Karen ne yapıyordu? Benim gibi bir çocuk bulmuş muydu? Başka bir çocuğu arabasıyla okula
götürüyor muydu? Başka bir çocuğa sarılıyor muydu? Bunları düşündükçe, Karen’i kıskanmaya