HAYATIM HARBİDEN ROMAN Önsöz Bilinmezden gelmiş ve yine ...

Sonraları annem mesaiye kalmaktan vazgeçti. Oma ve Karen ile yakınlığımı bozdu.
Karen sabah kapıyı çalıp beni okula götürmek istediğinde, hasta olduğumu veya başka bahaneler
söyler oldu. (O zamanlar anlayamazdım ama yıllar sonra kıskançlık duygusunun ne olduğunu çok
iyi anlayacaktım.)
Artık Oma ve Karen’i sadece camdan görür olmuştum. Çünkü annem işe giderken kapıyı
üzerime kilitlemeye başladı. Onlarla görüşmemi tamamen yasakladı. Okula da hasta olduğumu
söylemişti.
Bir pazar sabahı annem yine işe gitmişti. Balkondan bahçeye atladım. Kapıyı çaldım.
Karen beni görünce güldü ve birden sarıldık. “Keşke annem sen olsaydın” dedim. Zaten kendisi
beni oğlu gibi görüp seviyordu. Birlikte kahvaltıya oturduk. Oma uyuyordu. Ama benim sesime
uyanıp geldi. Onunla da sarıldık. Benim ve Karen’in gözleri hep birbirine bakardı. Ona
hayrandım. Hayatımda onun kadar sevebileceğim bir kadın daha olamazdı. Biz sanki bir
meyvenin iki yarısıydık. İnce ve zarif elleriyle ellerimi tutması bile beni delicesine mutlu ederdi.
Pazar gününü lunaparkta geçirdik. Akşama doğru tavukçuya gittik. Arabasıyla gezdik.
Annem saat sekizden önce gelmezdi. Ama aksilik işte, o gün erken gelmişti. Oma ile kavga etti,
evin önüne geldiğimizde arabadan inmeye çalışan Karen’in üzerine saldırdı. “O benim oğlum.
Sen kimsin?” dedi. Evet, ben annemin oğluydum. Ama her sıcaklığı bana Karen vermişti. Eve
girer girmez annem beni dövmeye başladı. Ama orası çocuğunu istediğin gibi dövüp
tekmeleyebileceğin Türkiye değildi.
Geceye doğru kapı çaldı. Annem açtı ve polisleri gördüm. Annem korkmuştu. Beni bir
daha dövmeye yeltenmesi halinde, elinden alınıp yurda götürüleceğimi söyleyip gittiler. Annem
hemen aşağı indi ve Karen’e hakaretler etmeye başladı. Karen hiç cevap vermedi.
Birkaç gün sonra sabahın çok erken saatinde uyandım. Vücudum titriyordu.
Hastalanmıştım. Annem bir köy kadını bilgisiyle bana sıcak içecekler hazırladı. Titremelerim
çoğalıyordu. Karen’e gitmek istediğimi söyledim. Annem deliye döndü. Hastaneye gitmem
gerekiyordu. Fakat annem ülkemde olduğu gibi böyle şeyleri önemsemiyordu. Öksürükler
çoğalınca taksi çağırmak için gideceğini söyledi. “Karen götürsün beni” dedim ve yine çıldırdı.
Hasta olmasam dayak yiyecek olduğumu söyledi. Olanca gücümle ‘Kareeeen’ diye bağırdım.
Artık isyan etmiştim. Sehpayı kaldırıp annemin üzerine attım. Omzuna geldi. Yine Karen’e
bağırdım. Kapı çaldı. Koşup açtım. Sarı geceliği ve siyah saçlarıyla karşımda duruyordu. Uykulu
gözleriyle daha da güzel görünüyordu. “Seni çok seviyorum. Hastayım, beni doktora götür”
dedim.