HAYATIM HARBİDEN ROMAN Önsöz Bilinmezden gelmiş ve yine ...

arkadaşım şeytan abilerini onlara gösteriverdim. Tabii, biraz aksesuar daha vardı. Sonraları bütün
harçlıklarını bana verir oldular. Bir kez arkadaşım şeytanı görmeleri yetmişti onlara.
Bir süre sonra bizim ahşap bina sakinleri ev aramak zorunda kaldı. Ben görmedim ama
bir heyet gelmiş ve her an çökme tehlikesi olduğunu rapor etmiş. Peki, yıllardır akılları neredeydi
acaba? Ne fark ederdi, yirmi Türk insanı ölseydi ne olacaktı sanki.
Diğer Türkler yine ucuz ve ahşap yerlerde ev bulmuşlardı. Apartman içinde Türkler pek
istenmezdi. Almanların haklı olduğu bazı konular vardı, televizyonda oynayan filmi kaçırmamak
için, salonun ortasında yemeklik malzeme kavurup salondan her yere leş gibi koku yayanlar,
aşağı inmeye üşenip çöp dolu poşeti camdan fırlatanlar, cam kenarına oturup soydukları patates,
soğan gibi yiyeceklerin kabuklarını aşağı atanlar, Almanları deli ediyordu.
Yeni evimize yerleştik. Eşini yıllar önce kaybetmiş yaşlı bir kadın ve esmer kızı ev
sahibimiz olmuştu. Yaşlı kadına, ‘Oma’ (büyükanne) demeye başladım. Kızı Karen genç ve çok
güzeldi. Sabahları işe giderken, beni de arabasına bindirip okulun kapısına kadar bırakıyordu.
Karen, bir oğlu olmasını çok istemiş ama evleneceği bir erkekle karşılaşmamıştı. Oma, torunu
olmadığı için bana çok sıcak davranıyordu. Karen zaten benim için deli oluyordu. Kendi
memleketimde, yakınlarımda bulamadığım sıcaklığı onlarda bulmuştum. Annemin yüzünü bile
göremez olmuştum. Ama yeni dünyamda Karen vardı. Sanki, yedek bir anne kazanmıştım. Her
yere beraber gider olduk. Hayatıma Karen ve oma girdikten sonra okulumda en başarılı öğrenci
oldum. Öğretmenim bile şaşkındı. Karen’i bir saat göremesem çıldırıyordum. Almanlar sarışın
olur ama Karen aksine esmerdi. Kar yağarken kürk giyerdi. Sırtına kadar uzanan siyah saçlarıyla
arabaya binişine hayrandım. Beyaz çizmeleri ona çok yakışırdı.
Cumartesi ve pazar günleri Karen çalışmazdı. Opel marka arabasıyla oma ve beni orman
yoluna götürmeye başladı. Bir de köpekleri vardı. İnce vücudu uzayıp gidiyordu. “Bu köpeği çok
mu çekiştirdiler de bu kadar uzadı” dememe kahkahalarla gülmüşlerdi. Köpek ‘sosis’ cinsiydi.
“Bunun salamı, sucuğu da var mı” dediğimde, Karen beni kucakladı. Karen kahve suyu ısıtırken,
oma ile kırlarda dolaşırdım. Sosis köpek kuyruk sallayarak peşimizden gelirdi. Karen için ilk
papatya topladığımda çok sevinmiş ve bana ‘oğlum’ diyerek sarılmıştı. Neden benim annem
böyle değildi? Neden bir arabası yoktu? Neden Karen kadar yakın değildik? Annem olmadığında
hep onların evinde olurdum. İki katlı, çok güzel bir evleri vardı. Bahçelerinde güller, kuş
yemlikleri, mermerden basamakları vardı. Her sabah uyandığımda bahçeye bakardım. Küçücük
kuşlar yemliklere saldırırdı. Sonra su içip giderlerdi. Hayatımda ilk kez insan muamelesi
görüyordum. Hem de iki Alman tarafından. Benim için onlarsız bir yaşam olamazdı artık.