HAYATIM HARBİDEN ROMAN Önsöz Bilinmezden gelmiş ve yine ...

Kendimi bildiğimde, doğduğum o yılların büyük kazası Kırıkkale’deydim. Babaannemin
kocaman bahçeli evi en güzel yıllarımın başlangıcıydı. Toprak evin etrafında aynı şekil iki ev
daha vardı, yani kiracılarımızdı. Büyük amcamın eşi bizi sevmez, hep küçük görürdü. Ailesi çok
sosyetikmiş, biz boş insanlarmışız. Ona göre, cehaletin simgesiymişiz. Ne mutlu bize. Lakin,
ilkokulu zor bitirdiğini hiç anlatmazdı. Bu nasıl bir medeniyet oluyorsa. Babaannem geleneksel
Anadolu kadınıydı. Dedem çok erken öldüğü için, erken yaşta dul kalmış. İkisi kız, beş evladını
her türlü zorluğa göğüs gererek büyütmüş. Büyük amcam erken yaşta okulu bırakıp çalışmaya
başlamış.
Ben doğduktan sekiz ay sonra babam ölmüş. Ölümünü şöyle anlatırlardı: Kamyon
şoförüymüş. Patlak lastiği tamir ettikten sonra, kontrol etmek için büyük çekiçle vurmaya
başlamış. Dış lastiğin çatlak bir yerine vurunca, iç şambriyel patlamış ve koca lastik yerden
fırladığı gibi havalanmış. Ama, babamın alnını parçalayarak. Ölmeden önce başına toplananların
anlattığına göre, beyni dışarı çıkmış ve dağılmış. O yıllar ambulans, acil servis falan nerde? Acı
içinde zıplaya zıplaya can vermiş. Bazen yolda giderken bir arabanın kedi ezdiğini gördüğüm
olur. Kedi kolay can vermez. Üzerine soğuk su dökülürse, fazla can çekişmeden öldüğü söylenir.
Ama çok zıplar, zıplaya zıplaya yerlere, duvarlara çarpar. Dakikalarca çırpınır ve son kez bir yere
çarpıp ölür. İşte, bir kedinin ezilme sonrası zıplayışları, bana anlatılan babamın ölümünü
hatırlatır. Beyni dağılmış bir insanın çırpınışlarını o zaman çok daha iyi anlarım.
1968 yılında annem olacak kadın Almanya seferi için işçi yazılmış. Ve ben onu daha
hayal meyal tanırken, Almanya yolcusu olmuş. Annem gitmeden önce hatırladığım iki olay vardı.
Yaşım küçük olduğu için morfin vurmadan dişimi çeken doktora gidişimiz. Ve beşinci yaş
günümde bir dilim yaş pastayla eve gelerek limonata hazırlayışı.
Kırıkkale’nin en güzel zamanlarıydı diyeyim. Aslında bu ülkenin en güzel zamanlarıydı.
Her yerin insanları aynıydı. İnsanlık, saygı, sevgi, merhamet ve daha ne güzel duygular vardı. Bir
cenaze olduğunda, kırkıncı gün dolana kadar radyo açılmazdı. Evler yan yana ve bahçeliydi. Her
bahçeden diğer bahçeye geçmek için bir ara kapısı vardı. Pazara, gezmeye, yola gidenler bile
kapılarını kilitlemezdi. Komşular boş kalmış evlere girip çiçekleri sulardı. Kapılarda kilit vardı,
ama kimse kilitlemek için anahtarını kullanmaya gerek duymazdı. Baş komşularımız belliydi, yan
bahçemizde Meliha hala, onun yan bahçesinde Vasfiye hala vardı. Öbür komşularımızla onlar
kadar yakın değildik. Basit bir yaşantımız vardı. Ama mutluyduk. Yakın komşular aralarında para
toplayıp at arabası kiralayarak kasalarla domates alırdı. Sonra büyük kazanlarda kaynatılır ve
yıllık salça hazırlanırdı. Ve eşit bir şekilde paylaşılırdı. Sucuktan pastırmaya kadar her şey ortak
yapılır ve paylaşılırdı. Bakkaldan salça alan bir kadına ‘beceriksiz’ gözüyle bakılırdı.